Jessica

1

Vandaag is het zo ver. Ik weet nou niet als ik er blij mee moet  zijn. Het is een soort dubbelgevoel. Over ongeveer 5 minuten gaat mijn hele leven compleet veranderen. Zenuwachtig ben ik zeker. Niet een klein beetje ook. Ik ben al de hele ochtend misselijk.  Dat ik nog niet heb gekotst is een wonder. Straks kots ik me stiefzus onder. Dat zie ik me zelf nog wel doen. Zo stom iemand kan ik wel zijn.

Voor het eerst in mijn leven heb ik make-up gebruikt. Oké de tweede keer. De eerste keer was de eerste dag op de middelbare school. Ik hoop dat mijn make-up ergens op lijkt. Ik heb ook geprobeerd om me een beetje fatsoenlijk te kleden. Wat niet gelukt is. Ik en mode gaat niet samen. Ik weet niet eens wat in de mode is. Ik let niet zo op kleren. Ik draag ze alleen omdat ik liever niet naakt rond loop.

Even raak in paniek omdat ik de deurbel hoor. Vanaf nu is me leven veranderd. Ik hoor mijn moeder haar  voetstappen richting de voordeur gaan. De deur gaat met een piep geluid open, zoals altijd. Alleen nu hoor ik het geluid wat harder omdat ik er op let. 'Welkom', zegt mijn moeder een beetje te overdreven blij. Mijn moeder's vriend en zijn zoon en dochter staan na aan de deur. "Jessica!', schreeuwt mijn moeder er direct achter aan. Dit is dus het moment dat ik niet verlegen mag zijn. Deze keer niet! Deze keer ga je ze gewoon leuk begroeten Jessica.

Ik loop heel voorzichtig de trap af. Zo sloom is nog niemand van de trap afgegaan. Alleen Jessica de Leeuw. Ik hoor ze gezellig praten. Praten is iets wat ik niet kan met mensen die ik niet ken. Dat is ook een van de rede dat ik zo zenuwachtig ben als niemand ooit is geweest.

Nog een traptrede en dan de hoek om en dan ben ik er. Bij de laatste trede neem ik diepe zucht. Hopelijk dat niemand dat heeft gehoord. Vragen ze niet af waar ik blijf omdat ik misschien wel tien minuten over heb gedaan om naar beneden te komen.

Oké nu ga ik de hoek om. Ze waren gezellig aan het praten tot dat ik tevoorschijn kwam. Ze staren me allemaal aan. Hier word ik verlegen was. Dat was ik al maar nog erger. Een meisje van ongeveer mijn leeftijd kijkt me bijna boos aan. Ze heeft haar bruine haar in een strakke staart gedaan en iets te veel make-up op gedaan, waardoor ze echt op een bitch lijkt. 'Zo dit is mijn dochter Jessica', begint mijn moeder om de stilte te verbreken. Ik zeg niks. 'Hallo, Ik ben Diederick', zegt de nieuwe vriend van mijn moeder en geeft mij een hand. Weer zeg ik niks. 'Dit is mijn dochter Kira en dit is mijn zoon Floris.' Ik lach maar zeg nog steeds niks. Ik probeer al mijn moed te verzamelen om wat te zeggen. 'nou welkom allemaal', zeg ik en ik ben verbaasd omdat het best wel zelfverzekerd klonk.