Jessica

5

Ik lig op mijn bed muziek te luisteren als ik geklop hoor . Ik negeer het en luister veder naar mijn muziek. Weer wordt er geklopt en weer negeer ik het. Dan wordt de deur van mijn kamer open gedaan. Het is Kira. 'Wat wil je?', zeg ik geërgerd. Kira negeert me en loopt mijn kant op. Ik doe de muziek uit. 'Leuke kamer', zegt Kira niet menend. 'Nu heb je mijn kamer gezien en kan je weer gaan.' Kira negeert wat ik heb gezegd. 'Ik wou even zeggen, dat je niet bij deze familie hoort.' Ik kan gewoon niet geloven wat ze daarnet heeft gezegd. 'Het was wel duidelijk bij de dierentuin, dat niemand je er bij wilt hebben. Zelfs niet je eigen moeder.' Auw! Die zat. Kira weet precies wat te zeggen om mij te raken. Ik slik even. 'Het duurt even en jij en je familie zijn hier weg', zeg ik onzeker tegen Kira. Wat waarschijnlijk ook niet waar is. 'Dat weet ik niet zo zeker', zegt Kira en loopt ze direct daarna mijn kamer uit.

Ik besluit om even te gaan lopen. Dat zal me goed doen. Even geen gekke familie om mij heen. Alleen Jessica. Even bij komen.

Het is nogal koud buiten maar dat boeit me niet. De wind blaast zacht door mijn haren. Heel even verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. De wind vrolijkt me op.

Na een tijdje lopen, ga ik op een bankje zitten. Het lopen heeft me goed gedaan. Het bankje staat voor een klein meertje. Ik zie een klein meisje samen met haar moeder eendjes voeren. Het meisje lijkt blij te zijn. Ze lacht. Een traan loopt over mijn wang heen en al snel volgen er meer. Ik laat ze gaan.

Er komt iemand naast me zitten. Snel veeg ik mijn tranen weg. Ik hoef niet naast een vreemde te gaan huilen. 'Hey', zegt de persoon naast me zachtjes. 'Hey', zeg ik zachtjes en draai me naar die persoon. Wat doet hij hier? 'Gaat het?' vraagt Tyler. 'Ja, gaat prima lieg ik. Allemaal zenuwen gieren door mijn lijf. Tyler komt iets dichter bij me zitten. Ik krijg kippenvel. 'Weetje het zeker?' Ik knik. Ik ga echt niet al mijn problemen aan hem vertellen. Hij gaat met Kira om. 'Kom je hier vaker?' vraagt Tyler even later. Ik moet blozen. Waarom moet ik blozen door die vraag? Ik kijk snel weg, zodat hij niet zie dat ik bloos. 'Af en toe, om er tussen uit te gaan', antwoord ik op zijn vraag.

Zo zaten we ongeveer een half uur op dat bankje zonder niks te zeggen maar het voelde goed. Het was een fijne stilte. En ik gaf toe aan mezelf dat ik Tyler leuk vind. Alleen dat wordt nooit wat.

*

'TUUT TUUUUUT TUUT!' Mijn wekker gaat af. Ik doe hem zo snel mogelijk uit. Yes! Het is maandag en dat betekend, school. Vannacht heb ik niet zo goed geslapen. De woorden van Kira bleven maar in mijn hoofd zitten. En het erge was, dat ze ook nog gelijk had ook. Ik hoor niet bij deze familie.

Ik kleed me snel aan. Ik doe een wollen trui aan omdat het nogal koud is buiten. Het is ook herfst. Ik doe mijn haar in een staart, zoals altijd.

Ik stap de kuiken binnen en ik zie iedereen al ontbijten. Ze kijken allemaal even om en gaan dan weer veder met het ontbijt. 'Goedemorgen', begroet Diederick me. Ik mompel wat terug en neem plaats aan tafel.

'Zo daar zitten we dan als een familie. Ik ben blij dat ik Sandra ongeveer een jaar geleden ontmoette', begint Diederick te zeggen. Wat een slechte opening 's zin. Diederick staat op. Hij lult een heel verhaal, wat mij vrij weinig boeit. Mijn ontbijt is belangrijker. Het is de belangrijkste maaltijd van de dag. Dat gaat voor. Iedereen luistert geconcentreerd naar Diederick. Waarom zou ik luisteren, als niemand me er bij wilt hebben? En we zijn toch geen familie? Eigenlijk zijn we vreemden voor elkaar.

Mijn aandacht gaat uiteindelijk toch naar Diederick als hij op zijn knieën gaat zitten. Ik neem snel een slok melk. 'Sandra, Wil je met mij trouwen?'