Jessica

6

Ik spuug mijn melk uit, dat ik nog niet had doorgeslikt. Heel even kijkt iedereen me aan en kijkt daarna weer naar Diederick en mijn moeder. Ze wachten allemaal in spanning af op mijn moeders antwoord. Alsjeblieft zeg nee, alsjeblief zeg nee, zeg nee. 'Ja, heel graag!' Mijn ogen worden groot. Ik ga hier letterlijk dood. Iedereen juicht behalve ik natuurlijk. Ik raak in paniek. Ik wil dit niet. Opeens sta ik op en gooi ik mijn stoel om. Iedereen is opeens stil en staart me aan. Ik word zo boos! Mijn woede is zo erg, dat ik een bord pak en hem op de grond gooi. Het bord breekt in stukjes. Ik pak nog een paar borden en gooi die ook op de grond. 'Jessica!', roept mijn moeder. Ik pak nog een bord en gooi die zo hard als ik kan op de grond. Ik breek net als al die borden. 'IK HAAT JULLIE!' Na dat ik dat heb gezegd ren ik in paniek weg naar buiten. De tranen rollen over mijn wangen

Ik ren zo hard als ik kan. Ze zijn pas net bij ons ingetrokken en ze gaan nu al trouwen. Boeit het niet wat ik wil? Mijn leven is een hel. Ik haat hun. Ik haat hun allemaal.

Zonder dat ik het door heb, ren ik het schoolplein op. Ik ben blijkbaar naar school gerend. Dat is niet zo ver. Ik woon in de straat naast school. In 3 minuten ben ik op school.

Het is vroeg en er zijn nog niet veel kinderen op school. De mensen die er zijn, kijken me raar aan omdat ik half half huilend het plein op ren. Ik stop. Ik kan niet meer. Ik moet lucht hebben en even bij komen.

'Gaat het?' vraagt iemand naast me. Ik herken de stem van Tyler. Daardoor gaat mijn hard nog sneller bonken. Het bonkte al snel door al dat rennen. Ik knik omdat ik niet kan praten door al dat hijgen. Tyler lacht een beetje nep en loopt dan veder.

Ik besluit om mezelf even op te frissen in de wc. Ik zweet helemaal. Shit! Mijn tas ligt nog thuis. Hoe lang nog voor dat de les begint? Shit! Shit! Over vijf minuten begint de les. Het is 3 minuten om naar snel te lopen. Dat ga nooit redden dan. Oké, weer rennen dan maar.

Weer ben ik aan het rennen. Maar dit keer ren ik naar huis om mijn tas op te halen en niet om te vluchten. Onderweg naar huis kom ik Floris en Kira tegen. Ik negeer ze maar Kira weet haar mond niet te houden. 'School is de andere kant op!' Schreeuwt ze naar me. Floris houdt zijn mond zoals altijd.

Thuis aangekomen zie ik dat mijn moeder nog thuis is en Diederick ook. Ik ren het huis zonder iets tegen hun te zeggen. Mijn moeder roept me nog. 'Jessica!' Maar ik negeer het. Ik hoef niet met hun te praten. Ik haat hun. Snel pak ik mijn schooltas. Gelukkig heb ik gister al mijn boeken in mijn tas gedaan. Snel ren ik weer naar buiten.

Ik kan niet meer. Ik ben halve wege de weg naar school en ik ben uitgeput. Toch ga ik door. Maar voordat ik weet lig ik in een plas. Ik ben gestruikeld over een tak en nu ben ik helemaal nat en vies. Weer moet ik huilen. Ik weet niet eens hoe ik me voel. Ik voel me helemaal leeg. Kan deze dag nog erger?

Ik storm de les binnen. Hijgend blijf ik in de deur opening staan. Een paar kinderen hoor ik lachen. Ik haat te laat komen. Ten eerste de hele klas staart je aan en ten tweede je moet een briefje halen bij de conciërge. 'Jessica, je bent te laat', zegt mijn Geschiedenis lerares. Net als ik dat nog niet wist. Mijn geschiedenis lerares kijkt me aan en kijkt dan naar mijn kleren. O shit! Ik was helemaal vergeten dat ik in een plas was gevallen. 'Ik ga al een briefje halen', mompel ik en loop de klas uit. Ik kan geen seconde langer in de klas staan met al dat gestaar en gelach.

'Laat me raden. Te laat?' Vraagt de conciërge als ik zijn hok binnen kom lopen. Ik knik. 'En waarom is deze dame te laat?' 'Tas vergeten',  mompel ik. Ik heb een rood hoofd van al dat rennen. De conciërge geeft me een briefje en gaat weer veder met waar hij mee bezig was.

*

Eindelijk is school voorbij. Deze schooldag ging heel langzaam. Ik had de hele dag mijn vieze kleren aan. Kira moest het nog viezer maken door haar ranja zogenaamd per ongeluk over mij heen gooien. En Tyler stond naast haar. Hij kon zeggen dat ze dat niet moest doen. Maar in plaats daarvan moest hij een beetje lachen. Maar goed nu ben ik weer thuis. Ik weet niet als ik daar blij mee moet zijn. Ik kan tenminste de rest van deze dag in mijn kamer door brengen. Ik leef nu in mijn kamer. Het is de enigste plek waar ik alleen mag komen.

Ik ga heel stilletjes mijn huis naar binnen. Diederick is thuis. Hij werkt niet op maandag. Ik sluit heel stil de voordeur achter me dicht. Wat best wel moeilijk gaat want onze deur kraakt nog al. Ik hoor Diederick tegen iemand praten. Ik kan het niet verstaan. Hij praat nog al zacht. Het lijkt dat niemand mag horen wat hij zegt. Daarom besluit ik om hem af te luisteren. Ik loop heel stil naar de deur van de woonkamer en leg mijn oor tegen de deur aan. 'Alles gaat volgens plan', fluistert hij zachtjes. Volgens mij is hij met iemand aan het bellen. Wat gaat volgens plan? 'Ja, ik heb haar gevraagd om te trouwen en ze zei ja.' Dit gesprek begint interessant te worden. 'We gaan alles van haar afpakken.' Mijn hard slaat een slag over. Heb ik het wel goed gehoord? 'Haar dochter is ze al kwijt.'