Jessica

3

De verbaasde blikken blijven me aan staren. Ik haat het als mensen me aan staren. Hoe lang lig ik hier al? Het voelt als een uur maar in werkelijkheid lig ik zo'n vijf seconden op de harde grond. Ik moet hier weg. Ik besluit op te staan omdat de grond niet zo lekker ligt en niet tegen dat gestaar kan. Natuurlijk ook omdat dit gewoon schamend is. Het opstaan gaat niet zo flexibiel. Ik zie een kleine glimlach op Kira haar gezicht verschijnen. Als ik sta ren ik direct de wc uit.

Ik bots tegen iemand op omdat ik weer niet oplette en te veel met mijn gedachte bezig was tijdens het rennen. 'sorry', mompel ik bijna onverstaanbaar. Ik wil veder rennen als ik zie tegen wie ik ben op gebotst. Ik kijk recht in de warme, mooie, bruine ogen van Tyler. Ik voel een raar gevoel in mijn buik opkomen. Deze dag kan niet meer stuk. Ik kijk Tyler verbaasd aan met open mond. Even stop ik met denken en kan ik alleen maar naar Tyler kijken. Tyler kijkt me aan met een rare blik. Door die blik willen mijn hersenen weer werken. 'Sorry', zeg ik nog een keer snel en loop veder.

Van alle mensen die hier op school zitten, moet ik tegen Tyler aan botsen. Tyler zit straks vast gezellig met zijn vrienden mij lekker uit te lachen. Iedereen die het gezien heeft zou me uit lachen. Ik ben gewoon een mislukkeling. Ik moet ophouden met denken. Daarom sla ik mezelf op mijn hoofd. Een paar mensen kijken me raar aan. Soms ben je zo diep in gedachten, dat je vergeet dat je midden in de school hal sta. Nou dat heb ik nu. Ik kijk snel om me heen en zie Tyler een paar meter veder op staan. Onze blikken kruisen elkaar. Tyler lacht. Fijn! Hij lacht me uit maar hij lacht wel schattig. Hij mag mij niet schattig uit lachen.

De bel gaat. Iedereen gaat naar de les. Ik heb geen zin in deze dag. Ik besluit om naar huis te gaan en te spijbelen. Dat ik dat durf.  Vandaag ben ik niet zo braaf als altijd.

*

Ik moet niet huilen als ik het schoolplein afloop.  Normaal zou ik moeten huilen als er iets is gebeurd. Maar nu niks. Helemaal niks. Ik voel me wel stom. Enorm stom! Ik ben wel een watje. Ik maak zo'n groot probleem van net. Ik heb erger mee gemaakt. Ik ben Jessica niet als ik niet snel ben geraakt . Ik heb geen goeie eigenschappen. God mag me niet. Dat is duidelijk. Ik geloof nier maar nu even wel.

Wanneer ik voor mijn huis sta, zie ik mijn stiefvader zijn auto voor mijn huis staan. Moet hij niet werken? Ik heb eigenlijk geen idee wat zijn werktijden zijn maar ik ga er gewoon van uit dat hij van s'ochtends tot s'avonds moet werken . Ik heb geen zin tegen Diederick te praten. Ik noem hem diederick omdat stiefvader zo duivels klinkt en zijn naam Diederick is. Het is ook een beetje raar als ik hem stiefvader noem. Praten is niet zo mijn hobby. Toch besluit ik om naar huis te gaan en niet door te lopen. Ooit moet ik tegen hem praten. Ooit is nu.

Ik bel aan om beleefd te zijn en niet zomaar het huis binnen te stormen. Na een paar seconden doet hij de deur open. Diederick kijkt heel even verbaasd maar herstelt zijn blik snel. 'Jessica, nu al thuis.' 'Ja, mijn laatste twee uren vielen uit', lieg ik. Diederick lijkt me te geloven. 'Dat is fijn. Kom binnen!' Ik glimlach even naar Diederick en stap mijn huis binnen. Dat ging beter dan ik dacht. Zo moeilijk is dat niet Jessica.

---

Hee lieve lezers! Ik had even een vraagje. Hoe lang willen jullie de hoofdstukken hebben? Ik heb geen idee hoe lang ik ze moet maken. Dus let me know. Waarschijnlijk gaat niemand hier op reageren omdat ik heel weinig lezers heb. Hahaha! Maar als je dit verhaal leest wees even lief en geef even een reactie hoe lang je de hoofdstukken wilt (;

Xoxo ikke (: