MARKOZ

➿Bölüm 14➿

Medya Berk
Yani bir nevi eğlenceli karakterimiz ^^
▶İyi Okumalar◀
Medyadaki şarkıyı açın ^^

Sera boylu boyunca yerde yatıyordu, üstündeki kanı görünce beni bir ağlama tutmuştu. Acıdan gözlerinden yaşlar geliyordu, Altay son ses tonuyla -Sera güzelim kendine gel. - diyordu.
Bu cümleleri belli bir ahenk içerisinde tekrarlıyordu ve ben ilk defa bir erkeğin ağladığına şahit olmuştum.

"Ne bekliyorsunuz? Hastaneye gitmeliyiz. "

Aramızda şuan için en mantıklı konuşan Berk'ti, oda kendini tutamayıp ağlıyordu. Saklama çalışmıyordu aksine birşeyler düşünmeye çalışıyordu.

Markoz'a baktığımda aramızda tek ağlamayan onun olduğunu farketmiştim, Mert bile ağlamıştı.

Altay Serayı bir anda kucağına almıştı, kafasını ona bastırıyordu. Sayıklıyordu, beni bırakamazsın diye ...

Hepimiz arabaya binmiştik, ikişerli gruplara ayrılmıştık. Sera benim yanımda, Altay'ın kucağındaydı. Gözleri kapanmıştı, büyük olasılıkla bilincini kaybetmişti.

Aklını okumayı denemesem de bir cümle duymuştum, gücüm kontrol dışı çalışıyordu. Büyük olasılıkla yaşadığımız stres ve kaygıdandı.

-Altay'a onu sevdiğimi söyle, ağlamayı kessin. Bu sefer öleceğim, dayanamıyorum. Lütfen şimdi söyle, bunları nefes alıyor iken duymak istiyorum. -

Bir hıçkırık çıkmıştı ağzımdan, markoz bana bakıyordu.

"Sera diyor ki Altay'a onu sevdiğimi söyle, ağlamayı kesecekmişsin. Bu sefer öleceğim, dayanamıyorum dedi. Şimdi söylememi istedi, nefes alıyor iken duymak istiyormuş. -

Daha fazla dayanamayıp kafamı cama yaslamıştım, benim için Markoz ile kavga etmişti. Ölüp beni bırakamazdı, ben onunla daha kanka olacağım.

"Hayır güzelim ölmeyeceksin, kendine gel. Beni bırakmazsın biliyorum, haydi uyuma. Biz daha evleneceğiz, kurduğumuz hayallerimizi hatırla."

Altay daha çok ağlamama sebep oluyordu, onun ölmesini tabikide istemiyordum. Ölüm olayları beni çok etkiliyordu, amcam bile öldüğünde üç yıl etkisinden çıkamamıştım. Sürekli aklıma gelirdi, hiç sevmemiş olsam bile ..

-Altay yolun sonu bebeğim, mutlu ol. Başkasına aşık ol, ama beni sevdiğin kadar sevme onu. Kıskanırım. -

Bunu Altay'a söylemek istemesem de Sera şuan bana bunu söylememi istiyordu, söylemek zorundaydım.

"Altay Sera dediki, Yolun sonu bebeğim, mutlu ol. Başkasına aşık ol ama beni sevdiğin kadar sevme onu, kıskanırım dedi. -

Markoz şuan ki halime bakıp araba sürmeye çalışıyordu, oda ağlamasa bile çok gergindi. Sera değerli birisiydi, herkez için öyle.

"Hayır yolun sonu falan değil, senden başkasını sevmem ben. Kendine gel lan, bırakamazsın lan beni. "

Bağırıyordu, kendinden geçmişti. Sera'nın sevgilisiydi muhtemelen, çok seviyordu. Ama şuan bunu yapamazdı, bağıramazdı.

"Lütfen sakin ol, şimdi zamanı değil. "

Sakinleştirmeye çalışıyordum, oda beni dinleyip sakinleşmiş onu alnından öpmüştü. Bu yol neden bu kadar uzundu?
Şu hastaneye bir an önce gitsek iyi olacaktı, Markoz arabayı durdurunca geldiğimizi anlamıştım.

Nihayet hastaneye geldiğimizde Altay sedye diye bağırmıştı, beyaz önlüklü bir görevli sedye getirmişti. Serayı sedyeye yatırıp son hızla götürüyorlardı, bu manzaraya ne kadar dayanacağımı bilmiyordum.