Hayallerimizi bir uçurtmanın ipliğine bağladık; uçurtma uçtukça, kuyruğu dolandı boyunlarımıza. Uçurtmanın ucundaki hayallerimizdi bizi infaz eden. Bedenlerimizden geriye bir tek ruhlarımız kaldı ve yere doğru süzülmeye başladı. Mert'in yalnızlıkla...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Küçük bir sarsıntı salladı geçmişimi. En derin anılarımda küçük çatlaklar bırakan bir sarsıntı. O zamanlar önemsemedim. Küçük bir çizik dedim sadece, yıkılmayacağımı düşündüm.
Yıllar geçti ve her depremde biraz daha büyüdü o küçük çatlaklar. Artık sağlam değildim. Yerle bir olmak üzereydim. Ben büyüdükçe yıkıntılarım da büyüdü. Bir parçam daha uzaklaştı benden. Ben, ben olmaktan uzaklaştım.
İnsanlar benim dıştan ihtişamlı görünen görüntüme hayran kaldılar. Ama içimi bilmiyorlardı. Benim depremim ne miydi?
Ailem...
Nereden bilebilirdim ki en yakınımın bana en uzak olacağını? Her şeye sahip olduğumu sanarken aslında hiçbir şeyimin olmadığını? Bilemezdim ve bilemedim de.
Sonra karşıma beni onarabilecek biri çıktı. Çünkü o da yıkıktı. Beni en iyi o anlardı. Beni güçlendirdi. Bana yeni bir hayat bahşetti. Ve şimdi tek bir mesajla yeniden küçük çatlaklarımın ortaya çıktığını hissediyordum.
Kelebek ne olduğunu anlamıştı bu yüzden de elini omzuma destek verircesine koydu. Ona baktım. O bakmaktan çekindiğim gözlerine. Hiçbir şey anlatmıyordu artık o ela gözbebekleri. Bir hiçlikti sanki. Bana sonsuzluğu vadeden kız sadece bir hiçlikten oluşuyordu.
"Yardım et bana" diye fisıldadım. Yalvarır gibi çıkan sesime karşı sadece tebessüm etti.
"Ne yapmak istersin?"
"Hazır değilim." Sesim benden ayrı çıktı sanki. Güçsüz gibiydim.
"Bilmem gereken tek bir şey var Sarışın." Dedi omzumdaki elini çektikten sonra. Benden uzağa oturdu ve gözlerimin en derinine baktı sanki soracağı sorunun cevabı orada gizliymiş gibi.
"Babandan korkuyor musun?" Vücudum sarsıldı ve gerildim. Yutkunarak elimdeki telefonu bıraktım. Bunu bana nasıl sorabilirdi?
"Sen ne saçmalıyorsun?" Bakışlarını geri çekmedi ve yineledi.
"Babandan korkuyor musun Sarışın?"
"Hayır!"
Daha da yaklaştı. Alnımın üstündeki soğuk ter damlalarını hissedebiliyordum.
"Babandan korkuyor musun diye sordum."
Yüz kaslarımın sinirden seğirdiğini hissediyordum.
"Sana hayır dedim!"
Fakat o beni duymamış gibiydi. Beni görmezlikten gelerek sorusunu bir kez daha sordu.
"Sarışın sorumu duydun. Şimdi bana dürüst bir cevap ver. Babandan korkuyorsun değil mi?"
