Dünya'nın ucuna gelmiş biriydi aslında. Düşmek ya da geri gitmek onun elindeydi sadece duruyordu orada, ne yapacağını bilmeden. Ayakları ne geri gidiyor ne de ileriye yürüyordu. Biliyordu aslında içten içe olacakları, inatla hiçbir şey yapmadan orad...
Yorum sınırı bir öncekinde 300 demiştim bunda da aynı. Bir önceki, ilk olduğu için tolerans gösterdim. :) 300 yorum olmazsa bölümü atmayacağım. Bundan sonra böyle sınır koyacağım.
Sizin de anlayışla karşılayacağınızı düşünüyorum. :) Hepinizi seviyorum :*
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Günümüzdeki Varis)
Kum saatinde artık kum kalmamıştı, zaman hızla akıp gitmiş, dakikalar, saatleri, saatler de günleri kovalamıştı. Şehrin, en ücra köşelerinde, medeniyetten uzak bir mağaranın dibinde günümüze kadar gelmişlerdi. Uyku mağarasında mahsur kalmışlardı. Ne kadar uyuduklarını ve nasıl uyanacaklarını bilmeden... Sadece orada duruyorlardı, günümüz insanları onlardan habersizdi...
Okul zili çalmadan, Ebeveynler çocuklarını okullarına yetiştiriyorlardı. Bazısında, servis gelmişti. Evlerinin önlerinden onlara el sallıyorlardı. Çocuklar okula gitmeye hazırlanıyorlardı. Onlara uzaktan taa bulutların üzerinden bakan birisi vardı. O kadar yüksekte olsa bile korkmayan biri. Rüzgar kıyafetinin bir kısmını uçurdu o yerinden kıpırdamadı. "Bulut" diye seslendi aynı ona benzer kıyafeti olan adam. Kızın ismi Bulut'tu. Mavi gözleri, kahve saçları ile çok güzel bir kızdı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Senin işin yok muydu?" kız hala aşağıya bakıyordu. Adam yanına gelip durdu o da onun yaptığı gibi aşağıya bakmaya başladı.
"Senin de okulda olman lazımdı" genç kız abisi yaşındaki adama baktı. Üniversitede istemediği bir bölümü okuyordu ama yer altı ve üstünün hakemi olduğu için bir türlü derslerini verememişti. Özel Ekibin lideriydi Bulut, uzun zaman önce onu ailesi yetimhaneye bırakmıştı. Ailesini bulmuştu ama sadece uzaktan bakmakla yetinmişti. İkiz kız kardeşi ve küçük erkek kardeşi vardı. Sadece babası onu bırakmıştı yetimhaneye. Bu onun zoruna gitmiş bir daha da onları görmeye gitmemişti. Tabi arada gidip uzaktan izliyordu kardeşlerini. Karşılarına hiç çıkmamıştı. Neyse ki Ekin, onu bulmuş ve kardeşi gibi bakmıştı. Bildiği bütün özellikleri ona öğretmişti. Onda da bulut ve su gücü vardı. Geçmişten bu güne kadar ölümsüzlükle lanetlenmişti. Kahinin kızını sevmişti ama o kız kötü biri çıkınca gerekeni yapmak durumu zarureti ortaya çıkmıştı. Başka çaresi yoktu. Bunun vicdan azabını hep çekmişti.
