Her zaman gittiğim bara geldim. O kızla evlenme meselesi aklıma geldikçe çıldıracak gibi oluyordum ve şu an herşeyi unutmak istiyordum. Her zaman ki yerime geçip oturdum. Servisim anında yapılırken, kızların bakışları direk beni bulmuştu. Bu durum elbette her erkeğin egosunu okşardı ,gerçi artık bu duruma fazlasıyla alışkındım. İnsanların görmek istediği biri gibiydim artık ne eksik ne fazla...
Kızlar yanıma oturup benimle sohbet kurmaya başlarken ben de biraz eğlencenin iyi olacağını düşünerek birini kolumun altına aldım. İçkimi yudumlarken kızlar bir şeyler söyleyip gülüyordu. Onları dinlemiyordum ama dinlemiş gibi yaparak gülümsüyordum. Ortamdaki kalabalık git gide artarken, bana doğru sendeleyerek gelen birini farkettim. Işıklar tam aydınlatmadığı için tam olarak anlamamıştım kim olduğunu. Git gide yaklaşırken ışıklar sonunda daha aydınlık şekle girmişti ve o kızı gördüğümde şok olmuştum. Her yerde karşıma çıkmak zorunda mıydı bu?
"Yaaaaaaa!!" Diye bağırdı avazı çıktığı kadar. Tüm kalabalık bize dönerken bu işin hiçte iyi yerlere gitmeyeceği belliydi.
"Senden nefret ediyorum şerefsiz!"
Zaten ben de sana bayılıyordum. Bir de şerefsiz oldum iyi mi? Hiç şaşırmadım desem. Sonuçta hangi kıza sorsa bu böyleydi.
"Se..ninlennn asslaaaaa amaaaa asssslaaa ev-len-mem"
İşte bu herşeyin mahvolduğunun belirtisiydi. Daha fazla saçmalamaması için ona doğru ilerlerken , bir anda kız baygınlık geçirdi. Onu yakaladığımda herkesin gözü yeniden üzerimize dönmüştü.
"Aish! Gerçekten..." sövmemek için kendimi zor tutarken kızı koltuğa oturtup üzerimdeki ceketi çıkardım. Ardından kızı yeniden kaldırıp belinden kavrayıp kendime çektikten sonra ilerlemeye başladım. Kapıya yaklaşırken ceketi yüzüne koyup, gazetecilerden onu saklayarak ilerlemeye başladım. Korumam olacak gereksiz elindeki telefonu kapatıp bana doğru ilerlerken ben çoktan arabaya yöneldim. Arabaya hızla binip korumanın kullandığı arabayla hemen ordan uzaklaştık. Ceketi kızın yüzünden alıp üzerime giydim. Ardından annemi aradım bu baş belası benim üzerime kalmamalıydı.
"Anne! Şu benimle evlendirmek istediğin kız yok mu? Neydi ? Seulgi mi.. o yanımda, içmiş ve sızıp kaldı. Onu evine bırakacağım bana adresi söyle "
"Oh Jiminiee oğlum şşşşşohouhahahaha"
Arama sonlandırıldı. Annem belli ki farklı emeller peşindeydi.
"Nereye gidiyoruz efendim?"
"Evime " dedim ama kendime ben bile inanamadım.
Koruma bana eve kadar yardım ettikten sonra ona kapıda veda edip kızı içeri taşıdım. Koltuğa bedenini umursamaz bir şekilde bırakıp üstümü düzelttim.
"Gerçekten bu ne saçma bir gün" diye mırıldandım ardından kıza baktım.
Hiçbir özelliği olmayan bu kız benimle nasıl evlenirdi ki? Annem gerçekten kafayı yemişti. Onu şimdiden akıl hastanesine yatırmak gerekirdi. Sanki dünyada başka kız kalmamıştı!
"Seni..nle.. evlen...mem" diye mırıldandı. Kendinde değildi belli ki
"Ben de sana meraklı değilim merak etme" dedim sanki beni duyuyormuş gibi.
"Bennn... aşık.. olmak istiyorum" Diye mırıldandı ardından.
"O zaman git ol burada işin ne? " Diye yanıtladım ve buna bir son verdim. Dışardan bakınca deli gibi duruyordum. Arkamı dönmek için hamle yaparken duyduğum sesle kızın kusacağını anlamıştım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
WILL✔ (PARK JIMIN)
FanfictionÜniversiteyi bitirip hayallerine kaldığı yerden devam eden Seulgi artık aşık olmak ister . Büyükannesinin kötü bir hastalığa yakalandığını öğrenen Seulgi için artık işler hiçte istediği gibi gitmez hayatı tepetaklak olur. Veliaht olan Jiminin hayatı...
