Jazz' Story

Hoofdstuk 1

“Hier, neem dit.” Hij duwt een pistool in mijn handen en rent voor me uit.
“Ik weet toch niet hoe dit ding werkt?!”
“Je doet gewoon je vinger op de trigger en schiet als het moet.”
Ik zucht, en geef hem het pistool terug.
“Wat doe je? Je hebt een wapen nodig!”
“Die heb ik ook!” Ik pak een mes uit mijn zak.
Hij kijkt me verbaasd aan.
“Sinds wanneer heb jij dat?”
Ik haal mijn schouders op.
“Sinds een tijdje”
We rennen nog even verder tot we hun kwijt zijn.

James kijkt om.
“Oké, het is veilig…” Hij schuift een deel van het hek aan de kant en ik kruip er doorheen.
Ik bibber. Niet alleen van de erge kou die de avond brengt, maar ook van de angst dat ze weer terugkomen.
James legt een arm om mij heen en ik kruip tegen hem aan.
“Het komt goed. We hebben ze één keer kunnen ontwijken. De tweede keer lukt ook wel.”
“Ik hoop het maar…” Ik ga op het natte gras zitten en kijk naar de volle maan die nu al bovenaan de hemel staat. James gaat naast me zitten.
“…ik zou gewoon willen dat ik de tijd kon terugdraaien. Ik had alles anders gedaan…”
“Je bent niet de enige”
Ik glimlach naar hem en ga liggen.
“Welterusten”
“Trusten”

“Hier zijn ze!” Zodra ik mijn ogen open, schijnt er het felle licht van een zaklamp in mijn gezicht.
“J-James? Wat gebeurt er?”
Ik wrijf in mijn ogen, door het felle licht is mijn zicht wazig geworden.
“James?!” Ze hebben hem! Nee! Dat mag niet!
Ik tast in het gras naast me, op zoek naar mijn mes.
“Zocht je dit soms?”
Isaac loopt op me af. In zijn hand zie ik het silhouet van mijn mes.
“Nooit gedacht dat zo’n onschuldig meisje zoals jij, mijn mes zou kunnen stelen…”
Hij bekijkt me aandachtig en zet nog een stap dichterbij.
“Misschien kan je toch wel meer dan je laat zien…”
Hij heeft gelijk, ik kan meer dan ik laat zien. Ik wil hier helemaal niet zijn!
“Dus…” Hij tikt ongeduldig op het hek.
“Laat me met rust! Ga gewoon terug, en doe alsof je hier nooit bent geweest. Het mes mag je houden.”
Hij begint te lachen.
“Natuurlijk houd ik het mes, hij is van mij!”
“Isaac alsjeblieft. Ga terug.”
“En jou hier achter laten? Ik dacht het niet.”
Ik sta nu met mijn rug tegen het hek en hij staat vlak voor me.
Zijn hand reikt uit naar mijn wang.
“Laat. Haar. Met. Rust.” In mijn ooghoek zie ik James staan.
Ik zucht opgelucht.
“Ach, James, kom op. Je bent niet de enige die haar bijzonder vind.”
“Ga toch weg Isaac”
Ik heb James nog nooit zo boos gezien. Het maakt me bang.
“J-James… rustig… het is niet erg”
“Nee! Hij moet je niet zo maar aanvallen. We zitten hier met hetzelfde doel. Dat hij nou voor de anderen wou werken is niet ons probleem… tenminste dat was het niet…”
“Geen zorgen Jazz, hij wilt je gewoon niet delen.” Isaac grinnikt.
“Houd op! Jullie allebei!” Ik beuk Isaac aan de kant en ga tussen de twee jongens instaan.
Het mes heb ik terwijl ik langs Isaac liep weer afgepakt, maar ik houd hem verborgen in mijn mouw.
Ze kijken me vragend aan, maar zijn afgeleid van elkaar.
“Oké…” Ik zucht. “Zoals James al zei, zitten we hier met hetzelfde doel. Ja. Isaac heeft misschien een andere idee over dit alles, maar dat maakt even niet uit. Elkaar uitschelden en ruzie maken over...” Ik denk even na. “mij?” De jongens kijken naar de grond.
“Sorry…” mompelen ze één voor één.
“Het maakt niet uit… zolang jullie elkaar maar met rust laten.”
Het is raar dat ik de leider moet spelen. Meestal volg ik de organisatie gewoon.
Tot die ene dag natuurlijk…
Daarna moesten James en ik weg, voor onze eigen veiligheid. Isaac mocht mee, maar hij wou liever bij de anderen blijven.
Ik begin het bos in te lopen en James loopt achter me aan.
“Hey! Waar denken jullie heen te gaan?”
“Weg van hier.” Gromt James.
“Dat gaan jullie helemaal niet! Ze willen met Jazz spreken.”
“Hoezo?”
“Om wat ze heeft gedaan natuurlijk! Het is hier niet vergeven en vergeten.”
Ik verstijf.
“Wat gaan ze doen?” Ik draai me om.
Isaac staart naar de grond en schopt wat gras weg. Hij doet net alsof hij me niet hoort.
“Isaac! Wat gaan ze doen?” vraag ik deze keer iets geïrriteerder.
“Ik weet het niet… maar het gaat niet fijn zijn.”
“Ik ben wel wat gewend”
“Ja, een lichte straf. Dit is 5 keer zo erg.”
Dát was een lichte straf?!
Ik ben geslagen, in elkaar getrapt en mijn beste vriendin is vermoord! Mijn hoofd begint te draaien bij de gedachten dat er nog iets ergers zou gaan gebeuren.
Ik grijp naar het hek om in evenwicht te blijven.
“Jazz, gaat het?” James komt op me af gelopen.
“Ja.” Ik probeer zo overtuigend mogelijk te kijken. Hij gelooft me niet, maar weet dat ik er een hekel aan heb als hij door blijft vragen.
“Oké…”
“Uhm… jongens? Ik moet iets bekennen…”
Isaac zet zijn zaklamp aan en ik zie 4 mannen achter hem staan.
Ik kan het niet geloven, Isaac heeft ons verraden… misschien is hij echt veranderd…
Ze pakken hun wapens uit hun zak en richtten die op ons.
Isaac probeert zijn mes te pakken, maar merkt al snel dat hij hem niet meer heeft.
Ik pak het mes uit mijn zak en knijp hem vast. Ik moet mezelf kunnen beschermen.
James heeft ook al zijn pistool gepakt en gaat voor me staan.
Mijn ogen dwalen af naar één van de mannen die zijn pistool op James gericht houd.
James volgt mijn blik en gaat klaar staan om te schieten.
“Jazz, pak jij Isaac. Ik red het wel hier”
Ik knik en ren op Isaac af, mijn mes in mijn rechterhand, en tackel hem.
Hij probeert het mes af te pakken, maar ik heb hem stevig vast.
Ik raak hem niet nogmaals kwijt.
“Kijk eens achter je.” Isaac wijst naar James.
Vragend kijk ik om terwijl ik Isaac op de grond probeer te houden.
James schiet 3 van de mannen neer maar heeft niet door dat de vierde man hem onder schot houd.
“Nee! James kijk uit!”
Hij draait zich om maar is te laat.
Ik moet toekijken hoe de kogel James doorboort.
“Nee!” Gil ik uit.
“J-Jazz… het komt g-goed… ik beloof he-“ Zijn ogen sluiten langzaam en ik zie de man op hem af lopen.
“Jij! Dit is jou schuld!” Huilend ren ik op de man af en vergeet ik Isaac.
Hij pakt mijn armen vast en trekt me naar hem toe.
“Isaac! Laat me los!”
De tranen lopen over mijn wangen en ik zak door mijn knieën.
“J-James…”
“We gaan hem verzorgen oké? Het komt goed.”
“Nee… dat komt het niet…”