Jazz' Story

Hoofdstuk 2

Ik zit nu al een paar dagen opgesloten in een afgesloten kamer, als straf voor het wegrennen. De straf voor wat ik heb gedaan moet nog komen.
James... ik weet niet wat er met James is... het laatste wat ik heb gezien is dat ze hem optilden en meenamen. Ik heb geen idee waarheen.
Als ik Isaac moet geloven zijn zijn wonden verzorgd en is hij al aan het trainen voor de volgende opdracht.
Als ik mijn gedachtes moet geloven ligt hij nu ergens onder de grond...
Nee, wat doe ik?! Hij is oké. Hij moet oké zijn.
Ik ken hem al sinds ik me kan herinneren, hij is er altijd voor me geweest.

Het was voor de eerste keer in een lange tijd weer aan het regenen.
"James! Kom!" Ik trek vrolijk aan zijn shirt.
"Waarheen?"
"Het strand suffie!"
Hij grinnikt en wijst naar buiten, waar de regen met bakken naar beneden komt.
"Het regent Jazzy, we kunnen niet naar buiten. Laat staan naar het strand."
"Maar we gaan altijd naar het strand..."
Verdrietig en boos storm ik de trap op.
"Jazzy kom op!" James rent achter me aan.
Ik ga op het bed zitten en trek het deken over mijn hoofd.
"Morgen wordt het weer zonnig, wil je morgen naar het strand?"
Hij komt naast me op het bed zitten.
Ik blijf stil.
"We kunnen ook met de boot..."
Ik gooi enthousiast het deken van mijn hoofd en spring op.
"Echt?! Ik mag nooit op de boot!"
"Ja, maar alleen als je rustig doet" lacht hij.
Ik geef hem een dikke knuffel.
"Ik houd van je James!"
"Ik houd ook van jou Jazzy...."

De deur gaat open en Isaac komt naar binnen.
Ik kijk hem met een dodelijke blik aan.
"Nou, nou, nou Jazzy. Niet zo boos!"
"Alleen James mag me zo noemen!"
Ik sta op en veeg de stof van mij kleding af.
"Oh ja, James... dat is waar ook."
"Wat? Wat is er met hem?!"
"Het spijt me Jazzy... we hebben er alles aan gedaan..."
"Hoe bedoel je?!"
Zeg alsjeblieft niet dat...
"Hij heeft het niet overleefd..."
"N-Nee... nee!"
Dit kan niet
Dit. Kan. Niet.
"Jazz... het komt goed" Isaac komt op me af en probeert me te troosten.
"Nee dat komt het niet! Ik kan dit niet meer doen, ik wil hier niet meer zijn! ...niet zonder hem"
Ademhalen word moeilijk.
Ik heb mezelf zo vaak verteld dat het goed kwam. Dat hij oké was...
"Hij is dood... vanwege mij..."
Zonder het door te hebben spreek ik mijn gedachten hardop uit.
"Nee, Jazzlyn, dit is niet vanwege jou..."
"Je hebt gelijk, dit is niet vanwege mij, dit is vanwege jou! Je hebt ons verraden, dit is jou schuld! Ik vergeef je dit nooit! Nooit!"
Ik duw hem aan de kant en ren de kamer uit.
Hij was vergeten de deur dicht te doen. Typisch Isaac.
Ik ren door de gang en ga alle deuren langs.
Even kijken... eerst de kantine, even wat eten meepakken. Langs de bewaking kom ik toch wel.

Oké, kantine gevonden.
"Jazzlyn? Je mag hier niet zijn."
"Damon, laat me er langs."
"Toverwoord?"
"Meen je dit?" Ik zucht.
"Je hoort het."
"Alsjeblieft...?"
Hij denkt even na.
"Vooruit..." Hij zet één stap aan de kant.
"Thanks!"
Ik loop de keuken in.
In de kantine is het leeg, iedereen is aan het trainen.
Op het aanrecht ligt een lege zak die ik gebruik om wat eten en drinken in te doen.
Als ik alles verzameld heb pak ik nog een appel en een paar flessen water voor onderweg.
"Klaar om te gaan?"
"Ja, nogmaals bedankt Damon. Ik zal dit niet vergeten."
"Geen probleem Jazzlyn, jij bent één van de enigen hier die niet uit vrije wil is gekomen, dus van mij mag je gaan en staan waar je wilt."
Ik glimlach en loop de kantine uit.
"Oh, en Jazz?"
"Ja?" Ik draai me om.
"Ik weet dat jij het niet hebt gedaan."
"...je bent één van de weinigen. Ik ga je missen Damon."
"Ik jou ook, princess."

"Waar is ze heen?"
Shit, ik was hem vergeten.
Ik ren snel naar buiten.
"Jazzlyn! Kom hier!"
Ik ren zo hard als ik kan, en Isaac probeert me bij te houden.
"Jazzlyn-"
"Nee."
"Kom op!"
"Het antwoord is nog steeds nee."
"Jazzlyn! De leiders willen met je spreken!"
"Ik niet met hun!"
"Lola heeft opgebiecht."
Ik rem af.
"...ze heeft wat?"
Isaac gaat naast me stil staan. Tot mijn verbazing pakt hij me niet meteen vast, maar geeft hij me de ruimte.
"Ze heeft opgebiecht... ik weet dat jij het niet was... maar waarom? Waarom Jazzlyn, ze wouden je martelen."
"Ze...ze was zo jong... ze kon er niks aan doen! Denk je dat ze het had overleefd als ze haar gingen martelen? Ze was 10 Isaac! 10!"
"Je hebt gelijk, maar ik kan niet geloven dat je niet gewoon eerlijk tegen me was!"
"En ik kan niet geloven dat James dood is door jou! Dus volgens mij staan we gelijk!"
"Jazz..."
Ik ren door met tranen in mijn ogen.
Het hardop zeggen van de waarheid doet nog veel meer pijn dan de eerste keer dat ik het hoorde.