Abducted by my stalker (Complete)

kabanata 29

 Kabanata 29

Yngrid

I stare at them blankly. They will never know na halos manginig ako sa takot para sa kaligtasan ng mga anak ko.

"Who's that?" maang na taong ko.

Side view ang pagkakakuha ng litrato ng namin halatang kuha ng paparazzi. I don't know what gotten to them para ipilit na ako ito. Well ako naman talaga pero hinding hindi nila yun malalaman.

"Playing dumb, eh?" She grabs my hair and pulled it. I gritted my teeth para lang itago ang sakit. "I know its you! I fucking know it's fucking you. Tell us who you fucking work or I will fucking kill your family." She said at pabalibag na binitiwan ang buhok ko.

"I don't know them. I don't fucking know them!" matalim ko syang tiningnan. Nananalangin ako na paniwalaan nya ako. "That photo is fake. I don't have children or family. I don't know what you're talking about."

Sinamaan nya ako ng tingin. "You think you can fool me? Such a shame because I wont buy your alibi."

"What if she's telling a truth?" singin ng isang blonde na lalaki.

"Oh shut up Chris! Don't let her fool you! Lock her in the closet and don't give her food until she talks." She said and left.

My eyes widen. Nagpumiglas ako at nanlaban ng pilit nila akong hinahatak papapasok sa loob ng closet.

"No! Please let go! Let go! Let me go!"

I tried my best to fight them pero dahil sa sobrang pagpapagirap nila sa akin at hindi pagpapakain wala na akong lakas. Madali na lang nila akong nailagay sa loob ng isang closet.

Nanginginig ang mga kamay ko pati na ang labi. Wala akong makita. Everything is black. Impit akong napatili ng may mahawakan akong matigas na bagay. Madilim ang buong closet kaya pilit kong kinakapa at finifigure out kung ano ito.

"Oh God! Oh God! Oh God!"

Napahawak ako sa bibig ko ng mapagtanto ko kung ano ang nahahawakan ko. Kalansay! Kalansay ng tao ang kasama ko sa loob ng closet!

I'm thirsty.

Nauuuhaw na ako. Another day has passed. No water, no food, no light. Pakiramdam ko malapit na akong takas an ng katinuan.

I lost count kung ilang araw na ba ako rito sa loob. Hinang hina na ako. I can hear them laughing and shouting with glee kaya mas lalo akong nagagalit para sa kanila.

The only thing that's holding my sanity is my children. Sila na lang iniisip ko para hindi ako makaramdam ng gutom. Minsan nagsisisi ako na nagtagal pa ako ng isang linggo kung sana umuwi na ako baka wala ako rito ngayon. Masaya sana akong kasama sila.

My children... hindi ko na ata sila makikita. Hindi ko na sila masusubaybayan sa paglaki nila. Hindi ko na makikilala ang babaeng mamahalin ni Haze. Hindi ko na rin makikitang naka traje de boda si Aerie. Hanggang dito na lang ata ako. This is the end of me.

Napatakip ako ng mata dahil sa liwanag na nanggagaling sa pintuan ng closet ng bumukas ito. Bakit pakiramdam ko malapit na ako sa langit? Am I dying?