Parent Trap

Dilemma/DeLima

Aga's POV

I've been watching her for quite a while a now. Pagpasok niya kasi sa room ay wala na siyang imik. Parang ang lalim ng iniisip. Nakapagbihis na rin siya at lahat lahat, handa nang matulog pero wala pa akong naringgan kahit isang salita mula sa kanya.

"Hindi ka yata madaldal ngayon, babes." I asked kasi kanina pa niya sinusuklay yung maiksing buhok niya sa harap ng salamin. 

Absentminded.

"Babes.." tawag ko pero parang hindi ako naririnig.

"Lea." In a higher tone.

The most effective way to snap her out of her trance is through physical contact.

Lumapit na ako saka ko niyakap sa likod at hinalikan sa pisngi.

Nagulat siya sa ginawa ko.

Expected.

"What? May sinasabi ka ba?" Napalingon na siya sa akin.

"Nakatulala ka kasi. Anong iniisip mo? May problema ba?"

Napabuntong hininga siya saka inilapag ang hawak niyang hairbrush.

"It's my daughter...gusto daw niyang mag-artista."

Your daughter lang? Sobrang possessive naman neto... And what? Daughter and artista in one sentence???. Naku, Mukhang problema nga yan...

"O tapos? Hindi naman masama kung yun talaga ang gusto niyang gawin, saka artistahin naman talaga ang mga anak natin a." Sabi ko naman. "Ikaw ba naman ang maging anak ni Aga Muhlach." Mayabang kong sabi.

Tumaas ang isang kilay niya. "Sobrang bilib ka din sa sarili mo ano? Buti na lang hindi nakuha ng mga anak ko ang ugali mong yan."

I only shrugged at that.

"Ikaw ba, sang-ayon ka sa gusto ni Roan?" Tanong niya.

"Whatever our daughter wants, doon ako. I'll support her pero tama ka babes, wag muna sana."

"I'm sorry, ngayon ko lang naalala to, ang management pala ng ABS ay gustong kunin si Roan. May bago kasi silang teleserye tapos they wanted Roan to be a part of it kaso ang sabi ko, Roan is busy sa pag-aaral niya."

Wow, siya na pala ang manager.. di man lang ako nainform. 😐 parang napapadalas na ang paglilihim niya sa akin a. 

"If ako ang tinanong, I would have also said the same thing. Malinaw naman sa mga anak natin kung ano ang stand natin sa usaping yan. Pero nasabi mo na ba kay Roan to? Kailangan din niya kasing malaman."

Umiling siya. Mukhang guilty na guilty sa ginawa. Malamang talagang sinadya na wag ipaalam.

If Roan found out siguradong mangungulit yun na payagan namin siya.

Nakapagtataka lang kasi kapag ganitong topic, sa akin unang lumalapit si Roan.

"I don't know if I should tell her ngayon pa na alam ko na nagbabalak pala siyang mag-artista. Baka mamaya magpasya siyang wag munang ipagpatuloy ang pag-aaral niya." Nag-aalalang sabi niya. "Ayokong dumating yung point na hindi ko siya mapagbigyan sa gusto niyang gawin. Ayoko nang mag-away pa kami."

Nag squat ako sa harapan niya, wala kasing available na silya e. Tapos I hold her hand and looked intently at her.

Additional stress na naman kasi ito sa kanya.

I need to think quickly for an answer.

"When you decided to drop your schooling and pursue Miss Saigon, nagsisi ka ba?" Tanong ko. Tinanong na sa kanya ito ni Vice pero I felt the need to ask her again. I already know the answer, what I wanted is for her to understand that what she had been through could also happen to Roan.

"That was different." Sabi niya.

Nagiging defensive na siya.

"How could it be different?" Tanong ko ulit. They both wanted the same thing.

"Basta. Magkaiba kami ng sitwasyon." Giit niya. 

"Ano ba namang klaseng sagot yan Babes, sabihin mo sa akin kung ano ang pinagkaiba. Ipaliwanag mo para maintindihan ko at maipaliwanag din natin ng maayos kay Roan."

"Ibig bang sabihin niyan, gusto mong tumigil din siya sa pag-aaral?"

Hay!

"That's not what I meant. We have to think of a way para maconvince natin yung anak natin na wag munang ipursue ang pag-aartista. Our daughter is smart, she'll going to ask you the same thing, do you have regrets nung hindi mo pinagpatuloy ang pag-aaral mo? Trust me on this, Babes. Do not underestimate Roan's capacity to understand."

"I don't have any regrets because all my choices led me straight to you.. to this." Madamdaming sabi niya.

Napangiti ako. And I can't help but kissed her lips softly.

"Yan ka na naman e. Seryoso itong pinag-uusapan natin pero halik ka nang halik." Nagrereklamong sabi niya. She stand up and walk towards our bed.

"Masyado ka kasing nag-iisip e. Ang dali lang naman ang gagawin, kausapin lang si Roan na wag muna sa ngayon." 

"But what if, ito na pala ang tamang panahon para sa kanya. That if she let go of this chance ay hindi  na magkakaroon pa ng kasunod. And I would feel guilty for not letting her."

Sasagot sana ako sa kanya nang may kumatok sa pinto. Napalingon kami pareho sa pintuan at hindi na namin kailangan pang buksan kasi bumukas na yun at iniluwa si Roan. Nakadamit pantulog na at may hawak na isang unan.

I rolled my eyes inwardly. 

Alam ko na ang binabalak ng isang to.

"Makikitulog po ngayong gabi." Diretsang sabi niya.

"Akala ko ba ayaw mong may katabi sa pagtulog? Ginising mo pa nga ako para ilipat lang ang mommy noong natulog siya sa bed mo." 

"Dad, that was like..uhmm... weeks ago? Can't I have a change of mind?" she retorted.

Pumasok na siya dito sa loob at nahiga na sa bed. Inunahan pa kami ng mommy niya.

Lea smiled sweetly at me and pointed at the floor then wiggled her brows.

I don't need to be a genius in order to know what she meant by that.

✩✩✩

A/N:

It's becoming more and more monotonous but I intend to keep writing til it reaches a 100 chapters, so I hope you'll stay with me until the last update. Thank you and God bless..