*Malesef ve malesef son 5 bölüm silindi. Yani son 5 bölümde ki ortalama 5.000 okuyucu kaybettim. Nasıl oldu bilemiyorum, ama yeniden paylaştım. Çok üzüldüm açıkçası. Yeni bölüm yarın gelecek*
"Ve bende sana onu vermeyeceğim!"
Arthur, "Hayır, dur!" diye bağırırken kollarımı iki yana açıp kendimi aşağı bıraktım. Harry'nin adımı haykırmasını duyabiliyordum.
Oysa ki ben o an kendimi kuş gibi hissediyordum.
Sanki ölmek için değil de, özgür olmak için atlamıştım.
Ben özgürdüm, ben mutluydum, ben kuşkusuzdum. Ve ben...ölüyordum.
Bundan daha trajik bir ölüm olabilir miydi? Hiç sanmıyorum...
Yazar ne güzel demişti;
"Tanrı dünyayı 7 günde yarattı, bense kendi hayatımı 7 saniyede mahvettim."
***
Harry'den...
Alison'ın kendini atışından hemen sonra üzerimde ki etkisi çözüldü. Arthur'un yanına gidip ona bir yumruk geçirdim. Saldırışıma hiçbir tepki göstermedi.
"Seni lanet olası piç!" O yere yığılırken kuleden aşağı inip Alison'ın yanına gittim. Yerde hareketsiz bir şekilde yattığını gördüğümde içimde bir şeylerin parçalanmaya başladığını hissettim.
"Alison!" Yanına çökerken başını ellerimin arasına aldım. Kanıyordu. Arthur'un ihtiyaç duyduğu bir kan değildi bu. O ölmüştü ve bu bir ölünün kanıydı. Alison...ölmüş müydü?
"Lanet olsun, Alison! Uyan! Uyan!"
Ona uyanmasını söyledim ama uyanmadı. Ne zaman beni dinlemişti ki zaten?
Ellerimin arasındaydı ve uyuyordu. Ölü gibi... Soğuk ve cansız.
"Uyan!"
***
"Harry?" Zayn kapıyı tıklatıp içeri daldığında başımı kaldırma gereksinimi duymadım. "Harry, benimle konuşmayacak mısın?" Zayn canımı sıkmaya devam ediyordu. Ona cevap vermeyi reddettim.
"Harry?"dedi bu sefer yanıma yaklaşarak. "Ne yapıyorsun?" Başımı önümdeki kağıttan kaldırmadan onu cevapladım.
"Ona bir şarkı yazıyorum."dedim boğuk sesimle.
"Ama Harry, o-" Sözünü kestim.
"Ona şarkı yazıyorum."dediğimde Zayn boğazını temizledi.
"Onun yanına gitmelisin. 1 haftadır ziyaret etmiyorsun. Belki birbirinize iyi gelirsiniz?"dedi. Başımı olumsuz anlamda salladım. "Hadi ama Harry! 1 haftadır kendini bu odaya kilitledin ve herkesle konuşmayı reddediyorsun. Hepimizle iletişimini kestin."diye bağırdığında başımı kağıttan kaldırıp ona baktım.
"Ne yapmamı bekliyordunuz? Her gün, her dakika onun yanında çaresizce bekleyip ağlamamı mı? Hiç uyanmayacağını bile bile!" Söylediklerimin etkisiyle başını salladı. Kapıya doğru yöneldi. Çıkacakken bana doğru döndü.
"Alison bunu isterdi. Yanında olduğunu bilmeyi isterdi."dedikten sonra odadan çıktı. Birkaç saniye sonra tekrar önüme döndüm. Ve ona şarkı yazmaya devam ettim.
Alison gitmişti. Herkes bana bunu söylüyordu. Ama hala onu ziyaret etmemi bekliyorlardı. Onu o halde uyurken görmenin beni de öldüreceğini bilmiyorlar mıydı? Gerçi ben şimdide ölüyordum. Ona hiç söyleyemeyeceğim bir şarkı yazıyordum. Onun asla dinleyemeyeceği bir şarkı...
