"Mommy! Why are you packing our things?" A five-year old chinata girl ask. Yes, she call me mommy. She's my daughter.
"Via, we're going home. Home to the Philippines" sabi ko sakaniya. I named her Via which means life, Thamara which means beautiful.
"Mommy, am I going to see Daddy in the Philippines?" sabi ni Via nang maayos ko na ang gamit namin
"I don't think so V, but you want to meet him?" tanong ko sa anak ko
"Yes, Mommy I want to!" masigla niyang sabi sa akin
"Okay, let's go then. Baka iwanan tayo ng eroplano" nakakaintindi naman itong si Via ng Tagalog sadyang ayaw lang niya. Maarte itong anak ko eh, may pag ka-conyo pa.
***
Hindi naging madali ang buhay namin sa New York ng anak ko noong una, lalo na't ako lang mag-isa doon. Buti nalang at pumunta si Mama doon para alagaan ako. But I can say na maayos kong napalaki ang anak ko. Her chinita eyes, her pointed nose, her perfect eyebrows, her chubby cheeks, anak ko nga 'to despite of her eyes and nose, alam kong anak ko 'to.
"Mommy why are you staring at me? Am I so beautiful?" ayun lang napasukan ng hangin ang utak ng anak ko. Tsk tsk tsk
"Nothing. And yes, you're so beautiful. You're like mommy kaya" sabi ko sakaniya
"I can't wait to see Mama Betchay na po" sabi niya sa akin
"And of course Daddy!" dagdag pa niya
***
Oo tama kayo, nag ka-anak ako three years ago. Pumunta ako sa New York para dun simulan ang bagong buhay ko, kasama ang anak ko. Naging mahirap para sa akin na buhayin si Via noong una, dahil nga single mom ako at wala akong kaalam alam sa pag aalaga ng bata. Alam ni Mama at Papa ang tungkol kay V pero nakiusap ako na sa amin nalang muna itong pamilya. Nagsimula akong itayo ang Vi G's dito sa New York para kahit pa-paano may mapapagkunan kami ni V, but look on Vi G's, its successful! My first ever international branch. Oo alam kong maraming nagtatanong kung nasaan ako, maraming nagtatanong kung bakit ako biglang nawala, ginawa ko 'to para sa amin ng anak ko, it may sound selfish pero wala akong magagawa ito ang dapat at tamang gawin noong mga panahon na yun
"We're landing on Manila. Kababayans, Maligayang pagbabalik!" sabi ng flight attendant at nagising ako, napatinggin ako sa batang kasama ko, beautiful.
"Mommy we're here na! We're here na!" sabi niya
"Yes, we're here"
Nang makababa kami sa eroplano agad naming hinanap si Mama na sasalubong sa amin
"Anak! Vicky!" nilingon ko ang babaeng tumatawag sa akin
"Mama!" sigaw ko at tumakbo kami ni Via papunta sa kaniya, at niyakap ng mahigpit. Nag kneel down ako para makalapit kay Via
"Via, this is Mama. She's mommy's mom" sabi ko sakaniya
"Hi Mama! Have you seen Daddy here?" tanong ng anak ko, kaya binuhat ko na siya. Nawala ang ngiti ni Mama
"Hindi mo pa sinasabi sa kaniya ang totoo?" tanong ni Mama
"Hindi na kailangan Ma, after all hindi naman siya tanggap ng Tatay niya, ayokong masaktan yung anak ko. Tsaka nabuhay ko naman siya, may Vi G's pa naman ako eh. Nakayanan kong buhayin si V sa loob ng halos limang taon. I can make it through the end Ma." sabi ko
