"I can't. I'm tired... and that's the reality"
Six months ago, after sabihin ni Thomas ang totoong nangyari. Ang mga katotohanang ibinunyag ni Bea part of me gusto ko naman talagang buo-in yung pamilyang ginusto ng anak ko... at syempre ako din.
I don't want this kind of life. O-oo naman talaga ako but the mouth says what the heart wants. Siguro kailangan ko munang ipahinga yung sarili ko, yung utak ko... yung puso ko.
Be strong, Ara. Be strong. For Via, be strong
Tinignan ko yung anak ko na natutulog. Hindi ko na alam kung ano ang tamang gagawin. Naguguluhan na ko.
Naghahalo yung natitirang pagmamahal ko kay Thomas tsaka yung pag aalin-langgang maniwala ulit. Nakakapagod na kasi paulit ulit. I think we, Via and I, need to take a break.
I look around our old apartment in Italy. Yes, Via and I immediately flew from Manila to Italy. Ito nalang yung sa tinggin ko makakatulong para sa sarili ko. Hindi ko alam, pero sabi ni Mama ito daw yung na ipundar ko. May kakaiba sa apartment na to. Siguro may mga ala-alang hindi ko pa rin ma alala.
~*~
Hi! Pasensiya na kung umalis ako ulit. Pasensiya na kung tinakbuhan kita ulit. Hindi ko na alam ang gagawin ko. Natatakot ako, napapagod ako na baka kapag naniwala nanaman ako, mawala ka nanaman sa akin. Thomas, sorry sa lahat.
-VSG
~*~
"Mommy what's that?" tanong ni Via pertaining to my journal. "This is a journal, baby" sagot ko sa anak ko "Can I have that one, too?" pagtatanong niya muli "Once you already understand what's the purpose of it" naka ngiti kong sagot
***
Habang nakatinggin ako sa mga naiwang litrato namin ni Thomas sa bahay na ito. Hindi ko alam kung ano ang nasa likod ng mga ngiting naroon, pero hindi ko magawang sumaya dahil puro sakit ang nararamdaman ko kapag tinititigan ko sila. Nahagilap ng mga mata ko ang litrato naming anim, doon nakaramdam ako ng saya.
Tama, hindi pa talaga ako tunay na magaling. May mga bagay na gusto kong alalahanin kaso wala na. Hindi ko na kaya. Siguro hindi ko na dapat pa silang maalala.
Lumayo ako sa mga litrato, hindi ko alam kung tama bang dito kami pumunta o sa New York nalang. Nandun yung mga kaibigan ni Via eh. At hindi ko din alam kung tama ba ang naging desisyon ko para sa aming dalawa. Hindi ko ito ipina alam kay Mama o kahit kay Mika. Kaming dalawa lang ni Via ang nakaka alam tsaka si Lianne, yung secretary ko.
"Mom, bakit hindi po natin kasama si Daddy?" yes, my daughter knows how to speak Tagalog at dito ko siya sinanay sa Italy. Meron na din kaming branch dito kakabukas lang nya a month ago kaya masasabi kong maayos ang nagiging buhay namin dito
"Anak, kasi-- kasi diba si Daddy may trabaho din sa Philippines? Kaya yun, tayo muna" pag dadahilan ko sa anak ko. Sana maniwala si Via, sana hindi na siya magtanong ulit tungkol kay Thomas kasi masakit para sa akin na hinahanap hanap siya ni Via. Hinahanap hanap dahil inilayo ko nanaman siya sa Tatay niya.
"Mom? Why do we have to leave without Daddy?" napatinggin ako sa kaniya akala ko tapos na ang lahat "Again?" dugtong pa niya. I come closer to my daughter to explain everything
"Come here baby" panimula ko "Sometimes we need to left someone for them to think and also for us" sabi ko sa kaniya
"But Mom again, why?" pag uusisa pa ni Via. Hindi ko alam kung anong isasagot dahil maski ako hindi ko alam kung bakit kami palaging tumatakbo.
Nag vibrate ang cell phone ko kaya tinignan ko ito para na rin maka-iwas sa tanong ng anak ko. Isang message galing sa Viber
Mika Reyes: Where are you? Saang sulok nanaman ng mundo ka nag suot? Don't tell me this time nasa Asia ka naman?
Natawa naman ako sa message niya. Oo nga at ini-iisa isa ko ang mga kontinente. Gusto ko sanang sagutin ang katanungan niya pero hindi muna sa ngayon.
Iniwan ko muna si Via sa living area at tumungo sa kusina. Kailangan naming ng matinong dinner.
***
After kong magluto, may isang message nanaman ako from Viber. Hindi ko namalayan na may reply na pala ako kay Mika
Ara Galang: Tita Mika, this is me Via. I just want to tell you that we are here in Italy. Mommy's apartment if I am not mistaken. Go Tita, tell Daddy about this. Tell him I love him
Mika Reyes: I will little girl
Nagulat ako sa nabasa ko. Anak, masakit sa akin to pero ito yung dapat nating gawin.
Ang lumayo.
My phone beeped again.
Thomas Torres: I know, ayaw mo na ako makita pero Ars pls? Bumalik na kayo ni Via sa akin. Bubuoin na natin yung pamilyang hindi natin mabuo buo. Ara, please? I need you now, as in now.
My whole world fall apart. Part of me, sa twing naalala ko ang anak ko at si Thomas, gusto kong umuwi ng Pilipinas pero part of me, sa twing naalala ko na mas kailangan ni Bea at Travis si Thomas, pinipili ko nalang na manatili.
I know Thomas will come, and now hindi ko na alam kung saang parte pa ng mundo kami magtatago ni Via
Thariana's:
I know, its toooooooooo short! Sorry, pinush ko lang kasi nga pasukan na tomorrow. Give me a time machine pls? So this is a filler chapter, again.
I badly want to update long, but then my mind now is not clear kaya kahit gustuhin ko man. I just can't
