Korkmuyorum biliyor musun?
Korkmuyorum!
Korkmuyorum, ne kadar "korkak" deseler de ardımdan.
Gözleri, alayla dolansa bile etrafımdan.
Ne çektiğimi bilmezsin.
Zaten bilseydin beni,
Tanıyabilseydin yüreğimi,
Görebilseydin nadir akan gözyaşımı...
Belki diyorum, belki.
Belki işte o zaman üşütebilirdim seni,
İliklerine kadar, sımsıcak bir yaz gününde...
Isıtabilirdim, kışın en soğuğunda bile.
Üşüsem de, donsam da kışın en soğuğunda,
Beni ısıtan bir şey vardı.
Bir şey vardı beni ısıtan.
Hayallerdi.
Yorgan altında, sıkıca sarılırken yorganıma,
Yorganımdan daha sıcak tutan hayaller...
Ne çok senaryolar yazdım etrafında gecenin.
Ne çok gülerdin bana, en çok da bu sıcak tutardı içimi.
Sonra sokulurdun, sokulurdun yanıma.
Kalbim titrer ve midem kasılırdı.
O an, işte o an cesaretlenirdim.
"Çık" derdim. "Çık oğlum karşısına"
Ama imkansız gözüm bu.
Bir kere baktığında gözlerime,
Duyduğumda bir kere narin sesini,
Ah, içimde ne fırtınalar kopardı bilmezsin.
Işte o vakit bütün ömrümü istese benden,
Ona verecek bir tane daha ömür arardım.
Bilmezsin...
Bilmezsin, ben yıldızlara seninle ulaşırdım.
Seninle tutardım Güneş'i.
Seninle sevinirdim, sen olmasan bile.
Çünkü bir tek hayalim yoktu,
Içinde sen olmayan...
Hani hep derim ya, insanları iyi tanırım.
Yanlış...
Insanları tanıyamazsın, hissedersin.
Ah, hayıflanırım hep geceleri yorganımın altında.
Keşke hissedebilsem seni.
Keşke adımı kalbine kazıyabilsem.
Hiç titremeden kalbim,
Seninle yan yana yürüyebilsem.
Şiirlerimi okusam sana,
Arayıp da bulsan kendini,
Sonra kocaman sevinsen karşımda.
Ah, ne çok isterim bilmezsin.
Fotoğrafını çeksem işte bu anın.
Işte bu anın,
Bana en güzel şiir olduğunu bilmezsin...
