Bırak yok olsun dişlerimdeki gülüşler.
Bırak kararsın ay, doğmasın Güneş.
Bırak tüm şiirler yarım kalsın.
Bırak hüzünlerimiz çoğalsın,
Bırak mutluluk adını anmayalım bir daha.
Ama bırakma, bitmesin bu şarkı.
Bitmesin, daha başlamamış onca şey.
Gitmesin, rüzgarın getirdiği papatya kokun.
Kim bilir hangi isim titretecek kalbini.
Kimle yürümek isteyeceksin bu engebeli yollarda?
Kimin kokusunu arayacaksın menekşelerde?
Ah, düşününce nefesim kesiliyor, hissedemez oluyorum.
Kime harcayacaksın o geceler boyu sakladığın gülüşleri?
Nedir bu gözlerinden akan karların sebebi?
Nedir gökyüzü kadar güzel olan gözlerini,
Hiç kaldırmayacak kadar eskisi gibi maviliklere,
Hüzünlü, yorgun ve yalnız görmek, nedir?
Yok olur kalbindeki nefesim.
Söküp atarsın belki kalbini,
Içinde bir parça da olsa,
Kalmayayım diye.
Asla durmaz çektiğim bu sancı,
Bir kere olsun.
Seni söküp atamıyorum diye.
Ben olmasaydım kim varırdı bu eşsiz Güneşin?
Ben olmasam neye yarardı,
Ne anlamı kalırdı Dünyasız Güneşin?
Ne yapsam olmuyor, yine gelsen inanacağım.
Bir gelsen, inanmasam bile kendimi kandıracağım.
Bir gelsen dişlerindeki gülüşlerin ile,
Bir kez daha kokunu rüzgarlarda arayacağım...
