Annem,
Yazamadım o şefkatli ellerine bir söz.
Yazamadım,
Beni aklına getirmeyen sevgiliye kelimeleri bitirirken,
Hasta olduğumda uykusunu bile bana harcayan anneme.
Hani ben uyku uyumazdım ya sevgili için.
Hani erkenden uyanıyordum sabahları.
Sen diyordun ya, bir kız kadar değerim yok mu içinde?
Ne yazsam bilemedim ki.
Hakkını nasıl helal edersin bana?
Bazen şükrediyorum Rabbe.
Ben yaşları yâr için kuruturken,
Sen bana Rabbin verdiği zenginlikmişsin meğer.
Hani bazen yorgan altında uyurdum.
Ağlardım bazen güzel annem.
Gözyaşlarımı senden saklamak isterdim.
Bilirim ki uyku uyuyamazdın benim yüzümden.
Ben kahrolurdum.
Sırf üzdüğüm için seni,
Ateşlere atılacağımı da biliyordum.
Biliyordum, ta hikayem başladığımdan beri.
Keşke üzmesem seni de,
Binlerce kez yakılsam, parçalansam.
Parçaladığım yüreğinin yanında ne kalır ki benimki?
Hiç..
Senin o içten tebessümün her şeyden güzeldi.
Sevdiğimden.
Annem.
Yazamıyorum.
Dökemiyorum bendeki seni kağıda.
Iyi ki de dökemiyorum.
Çünkü döktüğüm zaman bütün hislerimi,
Işığından bir parça alacağımı biliyorum.
Korkuyorum.
Sen yazamadığım yanımsın.
