Revenge (Voltooid)

Hoofdstuk 1

(Misschien zal het verhaal je niet vanaf het begin boeien, maar geef het een kans. Sta open voor iets nieuws :)

Bella's POV
Ik zit rustig aan mijn bureau mijn huiswerk te maken tot ik iemand op de voordeur hoor bonzen. Mijn ouders zijn als het goed is beneden dus ik ga ervan uit dat één van hun wel open doet.

Na een tijdje hoor ik een ijzingwekkend vrouwelijke schreeuw en trek ik de oordopjes uit mijn oren. De gil is beter niet die van mijn moeder.

Het lijkt alsof er glas breekt en dat de meubels worden verschoven, ik besluit om te gaan kijken wat er aan de hand is.

"Bella! Wegwezen!" Roept mijn vader zodra ik de deur van de woonkamer openduw. Ik ren terug naar de trap en brain storm wat ik kan doen. Er klinkt een schot en weer hoor ik mijn moeder gillen.

Ik ren als een gek terug naar mijn kamer en zoek mijn mobiel. Met trillende handen typ ik het alarmnummer in en wacht tot er een nieuw schot klinkt. Maar niet komt.

De vrouw van de alarmcentrale vertelt me dat ik me op moet sluiten in de badkamer om te wachten op de politie. Maar dat doe ik niet zolang mijn ouders niet veilig zijn.

Ik loop zo zacht mogelijk de trap weer af richting de woonkamer waar mijn - smekend om hun leven - ouders zijn. Ik kijk via de deuropening op een afstandje de woonkamer in, ik zie Kate staan met een pistool in haar rechterhand.

"Kate, what the fuck doe je?" De woorden verlaten mijn mond voor ik erover na kan denken. Voordat ik doorheb dat het verstandiger was als ik niks had gezegd en wat anders had verzonnen.

"Mason gaat vreemd." Zegt ze koudbloedig met haar ogen op mijn doodsbange ouders gericht.

Dat zal hij nooit doen. Toch? Ik ken Mason al mijn hele leven. Langer dan dat Kate doet, al is hij haar vriendje, of was.

"Met jou." Ze richt haar pistool naar mij. Vanaf nu raak ik de draad kwijt.

"Wat bedoel je?" Vraag ik niet-begrijpend.

"Doe niet alsof je dom bent."

Oh.

"Waar heb je het over?" Ik probeer kalm te blijven, al heb ik nog nooit zoveel adrenaline van angst gehad. Als Kate zich nog steeds focust op mij proberen mijn ouders de woonkamer uit te sluipen.

"Waag het niet om weg te gaan!" Schreeuwt Kate als ze mijn ouders plannetje door heeft, ze richt haar pistool weer op hun.

"Kate, het spijt me heel erg, maar geef ons daar niet de schuld van. Met een wapen!" Roep ik naar haar.

Misschien bedoelt ze omdat ik Mason al zolang ken, ik het juist zal weten als hij vreemd zou gaan. Maar ik wist het niet.

"Doe dat ding weg zodat we kunnen praten." Ik probeer het zo zelfverzekerd mogelijk over te laten komen, terwijl ik zowat zeven kleuren in mijn broek schijt.

"Probeer het niet mooier te praten, Bella. Dat kan niet. Ik wist dat je vrienden met mij was zodat je dichter bij hem kon zijn."

"Dat doe ik niet! Kate, je weet dat dat niet waar is." Dat zou ze moeten weten.

"Ik dacht het."

Ze schiet in de richting van mijn ouders en raakt mijn vader in zijn buik waardoor hij naar de grond zakt. Plus ze maakt mijn moeder nog meer aan het huilen. Dit gaat zo verkeerd aflopen.

"Kate!" Schreeuw ik met alles wat ik in me heb.

Gelijk na het schot naar mijn vader schiet ze ook mijn moeder in haar borst, ook zij zakt naar de grond. "What the fuck doe je?" Schreeuw ik nog harder.

Ze richt haar pistool weer op mij en ik spring achteruit, wat kan ik anders doen als zij degene is die een wapen op me richt. "Karma is een bitch." Zegt ze erbij.

Dit is Kate niet. De Kate die ik ken heeft een hart.

"Hier kom je niet mee weg!" Schreeuw ik haar achterna terwijl ze het huis uitloopt. "Moet jij eens opletten!" Roept ze.

Ik zal ervoor zorgen dat ze er niet mee weg komt.

Ik grijp mijn mobiel uit mijn broekzak en bel weer het alarmnummer. Biddend dat mijn ouders het zullen overleven.