Revenge (Voltooid)

Hoofdstuk 24

Ik storm de wc uit en laat David daar achter. Ik loop langs Daniel heen naar de tafel waar Liv en Kate zitten. Kate zit aan het gangpad dus ik kan haar makkelijk bij haar arm pakken. Ik grijp haar bovenarm en trek haar van haar stoel naar buiten.

"Bella!" Hoor ik Liv nog achter me roepen, maar ik negeer haar. "Waar the fuck ben jij mee bezig?" Roep ik in haar gezicht terwijl ik haar tegen een muur duw.

"Vond je mijn ouders vermoorden niet genoeg?" Ga ik verder als ze me alleen grijnzend aankijkt. Als er niet snel iemand bij ons komt, weet ik niet wat er gaat gebeuren. Al helemaal omdat ze hier van geniet, ze geniet ervan om me kapot zien gaan. En ik moet toegeven, het lukt haar goed.

"Ik zal maar stil zijn." Lacht ze en kijkt achter me. Ik hoef niet om te kijken om te weten dat ze bedoeld dat Liv er waarschijnlijk aankomt.

"Je hebt verdomme al alles van me afgepakt. Mijn ouders, mijn familie." Roep ik op fluistertoon.

"Wat dacht je van Mason dan?" Roept ze terug naar mij op fluistertoon. "Dat was een leugen! Ja, hij heeft het je vertelt, maar hij heeft tegen mij gezegd dat hij het had verzonnen."

Haar blik veranderd in woedend. "Je ziet hem?"

Fuck.

"Ik heb hem alleen gevraagd of hij het je had vertelt." Lieg ik. "Denk je dat ik deed wat ik deed als hij niks had gezegd?" Roept ze weer.

"Ik snap überhaupt niet waarom je deed wat je deed!" Roep ik terug. "Ik hield van hem, Bella!" Haar stem slaat over, ze wordt emotioneel.

"Dat weet ik, Kate! Ik heb niks gedaan!" Roep ik terug waarop ze niks zegt, inmiddels zie ik David ook naar buiten komen. "Toen Mason zei dat hij het had verzonnen, voelde ik jouw pijn. Ik voelde wat jij voelde. Ik weet wat je voelde. Maar pak hem niet van me af." Zeg ik terwijl ik naar David in de deuropening wijs.

"We kunnen beter gaan." Hoor ik Livs stem naast me zeggen. Ik laat mijn hoofd zakken en loop weg van Kate. Ik kijk nog snel naar David, die ook zijn hoofd heeft laten zakken.

Als we weer op de kamer zijn en we allebei op bed zitten, besluit ik Liv om uitleg te vragen. "Daniel zei dingen over David.." Begin ik. "Is het waar?" Ga ik verder.

Liv komt in kleermakerszit tegenover mij op mijn bed zitten en houdt mijn handen vast. "Je moet er met hem over praten." Adviseert ze me.

"Gelooft hij snel in roddels?" Vraag ik dan.

"Ligt aan wat er is gezegd?"

"Teveel."

Davids POV
"Dan is dat wederzijds als het waar is wat Daniel allemaal over jou heeft vertelt." En ze stormt de wc weer uit. Ik zet mijn handen op de wasbak en leun erop terwijl ik mijn hoofd laat zakken.

Daniel heeft het haar vertelt, klootzak. Ik kan de hoop inmiddels wel opgeven, niks zal haar nog overtuigen dat het niet waar is. Terwijl het wel waar is, ze weet alleen niet alles. Zal ik het haar nu vertellen?

Ik loop de wc uit en zoek naar Bella's rode jurk. "Ze zijn buiten." Vertelt de ober mij en ik knik dankbaar naar hem. Ik loop snel naar buiten en zie Bella met Kate ruziën, Liv en Daniel staan op afstand toe te kijken.

Tijdens het praten wijst Bella naar mij, waar hebben ze het over? Liv loopt er naartoe en haalt Bella weg van Kate. Bella laat haar hoofd hangen, ik doe precies hetzelfde.

Ook Kate loopt weg, nu zijn Daniel en ik alleen nog over. "Wat heb je haar gezegd?" Vraag ik terwijl ik voor me uit kijk naar overstekende mensen.

"De waarheid." Antwoord hij en loopt van me weg. Sta ik dan. Alleen. Iedereen is van me weggelopen. Zelfs Liv.

Als ik mijn kamer weer in kom, is Matt er gelukkig niet. Ik kan elk moment in tranen uitbarsten. Ik schop mijn schoenen uit en plof op bed.

Het beeld van Daniels arm om Bella's middel schiet door mijn hoofd, om misselijk van te worden. Toen ik hun binnen zag komen, zag ze mij eerst niet. Daniel wel, hij legde zijn arm om haar middel en trok haar weg nog voordat ze mij kon zien. Vervolgens liep hij, met nog altijd zijn arm om haar middel, langs mijn fucking tafel.

Waarom is alles zo moeilijk? Ik geef nooit om een meisje. En dan doe ik dat een keer wel, lijkt alles tegen te zitten. Alsof alles en iedereen er tegen is. Of is dit mijn karma? De karma die ik verdien na al die meisjes. Misschien verdien ik Bella niet.

Ik wil het haar vertellen, maar zal ze er gebruik van maken? Zal ze het snappen? Of zal ze nog meer afstand nemen?

Een melding van mijn mobiel haalt mij uit mijn gedachten.

*Ze vroeg of het waar was.* Bericht Liv me.

Dus ze gelooft het niet helemaal? Ik besluit Liv te gaan bellen, of zal ik langs gaan?

"Ik kan niet hard praten, ze is in de kamer." Is het eerste wat Liv zegt als ze opneemt. "Wat heb je gezegd?" Vraag ik.

"Dat ik moet plassen."

"Op of het waar is." Zucht ik. Liv is altijd al zo geweest, soms is ze zo dom om te vergeten waar het nou eigenlijk om gaat.

"Oh. Dat ze met jou erover moet praten." Herpakt ze zich. "Ik ga het haar niet vertellen, Liv."

"Dacht ik al. Maar dan zal ze altijd denken dat wat hij heeft gezegd, waar is. Dan zal ze je misschien nooit meer willen zien." Meent ze. Ik weet dat ze gelijk heeft. Ik weet wat ik moet doen. Ik durf het alleen niet.

"Ik zie aan je dat het bij haar anders is, dat weet je zelf ook. Ik heb je nog nooit zo gezien, Dave." Gaat ze verder. Ik bijt op mijn lip om de tranen tegen te houden.

"Probeer het. Ik denk dat ze het waard zal zijn." Zegt ze nog en ik zucht. "Dankje." Is het enige wat ik zeg en hang op.

Ik pak een pen en papier en ga er even goed voor zitten. Ga ik dit echt doen? Ga ik echt mijn gevoelens opschrijven? Lijkt er wel op.

De pen raakt het papier en mijn hand doet zijn werk. Veel tranen vallen op het papier. Mijn hele verleden staat erop.