Revenge (Voltooid)

Hoofdstuk 91

Beschaamd laat ik mijn hoofd zakken, ik hoef het niet in woorden te zeggen.

"Het is net vier dagen uit met David." Fluistert hij, alsof David op de achterbank zit. Als ik me dat bedenk, kijk ik snel naar de achterbank. Maar deze is leeg. Geen David.

"Ik was dronken. Hij had me dronken gevoerd."

Matt zucht diep, alsof hij niet weet wat hij nog moet zeggen. We kijken beiden in het spiegeltje en zien geen Daniel meer. Nergens te bekennen.

"Waar wil je dat ik je heenbreng?" Vraagt Matt.

"Ergens waar Daniel niet komt."

"Ik blijf wel bij je."

"School." David is daar toch niet, aangezien hij moet rusten in zijn kamer.

We lopen de school binnen en gaan zitten op een rustig plekje. "Ik ga Liv even halen." Zegt hij. Liv is bij David op zijn kamer, ga ik vanuit.

Hij laat me achter op het plekje, maar ongerust ben ik niet aangezien ik nauwelijks iemand zie. Heel af en toe loop er iemand langs me heen, meer niet.

"Was het lekker?" Lacht Zoey en leunt tegen de muur. Natuurlijk.

"Wat?" Vraag ik onschuldig, ik weet waar ze het over heeft.

"Wil je het echt in woorden horen?" Fronst ze. "De seks met Daniel."

Ik rol mijn ogen. Tuurlijk zou ze het zeggen.

"Ik vind het niet erg hoor. Het drijft jou en David alleen maar meer uit elkaar." Lacht ze gemeen.

Ze heeft gelijk. Als hij dit te horen krijgt - de kans is zeer groot - kan ik niks ontkennen tenzij ik lieg. Het zal alles nog meer verpesten. Nog meer dan dat het al was.

Davids POV

Liv is bij mij op de kamer gebleven sinds Matt wegging, waarheen en waarom weten we beiden niet. Hij werd gebeld en was binnen een paar seconden weg. Door wie hij werd gebeld weten we ook niet.

Drie kwartier later wordt er aangeklopt en doet Liv de deur open. Daar is hij weer.

"Waar ging je heen?" Lacht Liv.

Hij doet zijn mond open om iets te zeggen, maar sluit deze dan weer.

"Was Ivy weer in de mood?" Grap ik grijnzend.

"Uhu. Ga je mee?" Vraagt hij snel aan Liv. Hij verstopt zich achter Livs hoofd en fluistert iets, ik weet niet wat, maar ik weet dat er iets gezegd wordt.

"Ik kom zo terug." Roept Liv naar mij en trekt de deur achter zich dicht.

"Oké." Frons ik als antwoord op Liv, wat ze al niet meer hoort.

Omdat ik alleen maar op bed mag liggen en er nu niemand meer bij me is, begin ik in te kakken. Het duurt daarom ook niet lang voordat ik in slaap gevallen ben.

Het is donker. Of ik heb mijn ogen nog dicht. Ik probeer ze open te doen. Of heb ik ze open? Zodra het lichter wordt, weet ik dat ik ze open heb. Ik zit in een stoel. Ik zit vast. Ik kijk om me heen. Ik zie een schaduw. En een meisje. Met bruin haar. Ze staat met haar handen vastgebonden aan elkaar, boven haar hoofd. Als ik mijn beeld verscherp, zie ik wie het is. Er rollen tranen over haar wangen. Ik wil haar naam roepen, maar mijn stem lijkt niet te werken. Mijn lippen vormen haar naam. Maar geen geluid. Ze wiebelt op haar voeten. Blote voeten. Ze heeft alleen een lang shirt aan. Haar slaap shirt. De schaduw loopt op haar af. In haar rechterhand zie ik een mes. Er druppelt iets van het mes af. Omdat het te donker is, kan ik niet zien wat. Maar ik kan het wel raden. Ze legt het mes tegen haar wang aan. Ik hoor haar huilen. Ze heeft pijn. Ik wil haar helpen. Ik wil haar beschermen. Ik wil naar haar toe. Maar ik kan het niet. Ik kan niks doen. Ik kan alleen toekijken. Het mes beweegt richting haar wang. Er wordt uitgehaald en het mes wordt in haar buik gestoken. Een ijzingwekkende, schrille, koude, harde, pijnlijke gil luidt door de kamer. Er wordt nog een keer gestoken. En nog een keer. Tot het gegil ophoudt. Haar hoofd hangt naar beneden. 'Nee!' wil ik schreeuwen. 'Wat doe je!' Maar uiteraard komt er geen geluid uit mijn mond. Ze laat het mes vallen. Ze draait zich om. Ze loopt op me af. Als ze in het licht staat, zie ik ook wie zij is. "David."

Ik schrik wakker. Bezweet en al. Dan schrik ik nog een keer van een mens dat over me heen hangt. Zoey. Ze staat precies zoals ik had gedroomd. "Héhé. Je bent wakker." Lacht ze en gaat op de rand van mijn bed zitten.

Ze kijkt me beangstigend aan. Ik kijk haar angstig aan. Ze heeft Bella neergestoken. In mijn dromen. God. Het was vreselijk.

Ik ben vastberaden. Dit ga ik niet laten gebeuren. Geen spraken van.

"Je mist de halve dag, joh." Lacht ze weer. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het al drie uur is. De volgende dag.

"Hm," Mompel ik. Ik denk weer aan de nachtmerrie. Wat er met Bella kan gebeuren. Ik denk aan Bella. Hoe zal het met haar gaan?

Ze is overmorgen jarig. Zal ik bellen? Of langsgaan? Zit ze op een telefoontje te wachten? Überhaupt op mij.

De belangrijkste vraag voor nu is: waar is ze en hoe gaat het met haar? Als Zoey hier is, zou je denken dat Bella oké is. Maar ze kan natuurlijk ook net klaar zijn met haar.

Ik gooi de dekens van me af en doe geen moeite om gewone kleren aan te doen. Als ik me realiseer dat ik naar Bella ga, besluit ik toch maar even wat fatsoenlijks aan te doen. Het is Bella tenslotte.

"Wat ga je doen?" Vraagt Zoey nieuwsgierig en blijft op de rand van mijn bed zitten.

"Naar Bella."

"Zeker?" Fronst ze. "Er zijn veel dingen gebeurt de afgelopen vijf dagen."

"Dat weet ik ook wel, maar het houdt niet weg dat ik haar wil zien." Zeg ik en zoek een broek uit mijn kast.

"Daar heb ik het niet over."

Ik rol mijn ogen en trek mijn broek aan. Zo snel mogelijk, aangezien Zoey me nu in boxer ziet.

"Je weet niet alles." Gaat ze verder.

"En jij wel." Frons ik, een tikkeltje arrogant.

"Misschien niet alles, maar wel meer."

"Zoals?" Frons ik weer. Ik geloof haar niet, maar ergens geloof ik haar wel. Ze weet altijd dingen die een ander niet weet.

"Bella en Daniel." Zegt ze enkel.

Ik stop met waar ik mee bezig was en draai me om naar haar. Nooit grapjes maken over hun. Het is een gevoelig onderwerp.

"Wat is er met hun? Vraag ik, ik probeer zo ongeïnteresseerd mogelijk te lijken. Ik probeer de zenuwen de baas te zijn, maar ik faal. Mijn stem slaat over.

"Ze hebben seks gehad. Gister,"

Dit heb ik vaker gehoord. Daniel heeft het vaker gezegd. Toen was het ook niet waar. Toch?

"En hoe zou jij dat weten?" Vraag ik, ik probeer over te komen alsof ik het niet geloof, maar ook nu faal ik.

"Via via. Vraag het maar aan Bella zelf, ze zal het niet kunnen ontkennen."

(Bijna het einde van Revenge 1 :p)