Baby , Save Me

Κεφάλαιο 13

Αναστεναζω κουρασμένη με την παρουσία του εδώ πέρα.Πραγματικά το γεγονός ότι βρίσκεται αυτή την στιγμή έξω από το σπιτι μου , δεν με χαροποιεί καθόλου.

"Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή Fire."λέω κάπως νωχελικά ενώ το βλέμμα μου πηγαίνει στο έδαφος.Νιώθω τόσο σκατα , όσο φαινομαι.

Ξέρω ότι δεν υπήρχε κανένας λόγος να με επηρεάσει το γεγονός ότι ο John απλά αγνόησε το ραντεβού μας , αλλά με πείραξε τόσο πολύ.Ο καθένας αν το έκανε αυτό , θα με ενοχλούσε αφάνταστα.Η ασυνέπεια ενός ανθρωπου , μου την δινει στα νευρα.

"Κάτσε, πραγματικά σε έστησε ο πρίγκιπας?"με ρωτάει την ίδια στιγμη που κρατιέται απίστευτα πολύ να μην γελασει.Λογικά την πρώτη στιγμή που το είπε αυτο μπλοφαρε , αλλά τώρα συνειδητοποιεί ότι όντως αυτό συναιβει.

"Μην το συνεχίζεις."λεω προειδοποιητικά ενώ σηκώνω το βλέμμα μου και τον κοιτάζω κατευθείαν στα ματια.Βλέπω ότι αυτή την στιγμή προσπαθεί να μην γελασει αλλά σίγουρα διακρίνω και μια αίσθηση συμπόνιας.

"Είναι τόσο αστείο.Σου λέει να βγείτε και μετά σε στήνει.Τι παπαρι."τον ακούω να λέει και παραδόξως για πρώτη φορά συμφωνώ μαζί του.Αισθάνομαι καλύτερα , μόνο που υπάρχει κάποιος άλλος εδώ πέρα να τον βρίζει.Έστω και αν αυτός , είναι ο Fire.

"Εμένα μου λες..."λέω ενώ αφήνω ένα μικρό χαμογελακι να χαραχθεί στο πρόσωπο μου.Τον παρακολουθώ να με κοιταει και αισθανομαι τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν.

"Εσύ όμως γιατί είσαι εδώ?"τον ρωτάω με σκοπό να διωξω την αμηχανια που νιώθω.Βλέπω το βλέμμα του να συνοφρυωνεται ενώ στην συνέχεια γελάει ειρωνικά.

"Ίσως να περνούσα από εδώ πέρα τυχαία και να σε βρήκα μονη."λέει και γελάω ελαφρά γνωρίζοντας ότι αυτό που μου είπε , απέχει πολύ από την πραγματικοτητα.Αποφασίζω να μην τον πιέσω παραπάνω γιατί ξέρω πολύ καλα ότι δεν εχει νοημα.Δεν πρόκειται να μου τον αληθινό λογο.

"Λοιπόν."λέω ενώ σηκώνομαι από το πεζοδρομιακι που έχω καθίσει καθώς ακούω την κοιλιά μου να διαμαρτύρεται"Πάω στο σπίτι.Ελπίζω να τα ξαναπούμε."τονίζω γνωρίζοντας ότι ίσως να μην εννοώ τα τελευταία μου λόγια.Αισθανομαι τόσο μπερδεμένη, όλα γινονται τόσο ξαφνικα και εγω παραμένω θεατης σε όσα συμβαίνουν.

"Πάμε να φαμε.Μην πας σπίτι σου.Ακολουθαμε."λέει τελείως ξαφνικά κάπως απαιτητικα και εγω μένω να τον κοιτάζω με ένα συνοφρυωμα να γίνεται εμφανές στο πρόσωπο μου.Πριν προλάβω καν να απαντήσω θετικά η αρνητικά τον βλέπω να φεύγει από κοντά μου καθώς κατευθύνεται στο αμάξι του.