"ข้าน้อยมู่หรงเจี่ยน คารวะหวางเย่ คารวะคุณชายผู่"
ข้ารีบเหลือบตามองดูหวางเย่เห็นคนคิ้วกระตุกในทันใด แย่แล้ว! คุณชายมู่หรงผู้นี้หาเรื่องเดือดร้อนให้ข้าเสียแล้ว!
"ไม่ทราบว่าคุณชายมู่หรงผู้นี้คือ...?" หวางเย่หันไปถามท่านผู้ว่าฯที่นั่งอยู่ด้านข้าง
"เรียนหวางเย่ คุณชายมู่หรงผู้นี้เป็นพ่อค้าจากตระกูลทางเหนือที่ติดต่อค้าขายสินค้านอกด่านกับทางเมืองหูเป่ยมาช้านาน มีนามว่ามู่หรงเจี้ยนขอรับ" ท่านผู้ว่าฯรีบแนะนำคุณชายมู่หรงผู้นั้นให้หวางเย่รู้จัก
"เช่นนั้น...ไม่ทราบคุณชายมู่หรงรู้จักคนของเปิ่นหวางได้อย่างไร?" หวางเย่ยังคงกัดไม่ปล่อย คนถามปัญหาที่คาใจมาตั้งแต่เมื่อครู่ด้วยการเน้นคำว่า 'คนของเปิ่นหวาง' ไม่รู้ว่าคุณชายมู่หรงผู้นี้จะสะกิดใจคิดได้บ้างหรือไม่ว่ามิควรมายุ่งกับคนของหวางเย่
"เรียนหวางเย่ เมื่อวานข้าน้อยได้ยินเสียงพิณบรรเลงกังวาลแว่วดังมาจากร้านพิณ บทเพลงช่างไพเราะเสนาะหูยิ่งนักจนข้าอดใจไม่ไหวต้องขอยลโฉมผู้ที่บรรเลงเพียงสักนิด และก็ไม่ผิดหวังเลยเมื่อพบว่าเสียงพิณที่ดุจดังเสียงจากสรวงสวรรค์นั้นถูกบรรเลงโดยคุณชายผู่ผู้งดงามดั่งเทพเซียน" เขาชมข้าเสียเลิศลอย แต่ข้าขอร้องว่าช่วยดูสีหน้าหวางเย่ด้วย คนกำลังจะพ่นไฟแล้ว
"อ้อ! เปิ่นหวางเพิ่งจะทราบว่าผู่เอ๋อร์ของเปิ่นหวางนั้นมีฝีพิณล้ำเลิศก็คราวนี้แหละ เพราะเจ้าตัวกลับไม่ยอมแสดงฝีมือให้เปิ่นหวางได้ชมเสียที แต่กลับดีดพิณให้ผู้อื่นฟังได้ช่างน่าอิจฉาคุณชายมู่หรงเสียจริง" ข้าไม่แน่ใจว่าหวางเย่พูดจาประชดประชันข้าหรือไม่ แต่กลับรับรู้ได้ถึงรัศมีกดดันบางอย่าง นี่มิใช่อาการของคนขี้อิจฉาแล้ว แต่มันน่าจะเป็นอาการของคนกินน้ำส้มมากกว่า
"น่าเสียดายนัก ฝีพิณของคุณชายผู่นั้นจะถือว่าเป็นหนึ่งในใต้หล้าก็ยังได้ ข้าน้อยเห็นคุณชายผู่กลับไปโดยมิได้ซื้อพิณโบราณคันนั้นทั้งที่อาลัยอาวรณ์มันนัก จึงถือวิสาสะจ่ายเงินแล้วให้เถ้าแก่ร้านนำพิณคันนั้นไปมอบให้แก่คุณชายผู่ เพียงหวังว่าจะได้ฟังคุณชายผู่บรรเลงเพลงพิณอีกสักครั้ง"
YOU ARE READING
คีตาในเรือนจันทร์ (yaoi , วาย , BL)
Romanceเมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาเขาก็พบว่าตนเองจำอะไรไม่ได้แม้แต่ชื่อแซ่ของตนเอง เด็กรับใช้บอกว่าเขาเป็นนายบำเรอที่ถูกนำมามอบเป็นของกำนัลแด่หวางเย่ แล้วเขาจะจัดการชีวิตของตนเองต่อไปอย่างไร (นิยายเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537 ห้ามคัดลอก...
