"คารวะหวางเย่"
"ทุกคนลุกขึ้นเถิด" หวางเย่โบกมือน้อยๆ แต่ทว่าชาวบ้านทุกคนต่างก็ยังมิมีผู้ใดยอมลุกขึ้น สำหรับผู้คนเหล่านี้หวางเย่นับเป็นเชื้อพระวงศ์ผู้สูงศักดิ์พระองค์แรกที่พวกเขาเคยพบเจอในชีวิตนี้ อย่าว่าแต่หวงตี้เลย แค่เพียงได้พบหวางเย่ซึ่งเป็นพระอนุชาของหวงตี้ก็นับว่าชาตินี้มีบุญมากแล้วที่ได้รับเกียรติเช่นนี้
"ข้าอี้ชินหวางหยวนอวี้ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้แทนพระองค์มาแทนหวงตี้ในครั้งนี้ก็เพื่อนำเสบียงอาหารและข้าวของเครื่องใช้ต่างๆมาแจกจ่ายบำบัดทุกข์บำรุงสุขให้แก่ประชาชนทุกคนในที่นี้ เมื่อขบวนรถเสบียงมาถึงเปิ่นหวางจะให้พวกทหารนำข้าวของเครื่องใช้มาแจกจ่ายให้แก่ทุกคน" เมื่อหวางเย่เล็งเห็นแล้วว่าคนพวกนี้ไม่ยอมลุกขึ้นแน่นอน คนจึงกล่าวอธิบายถึงสาเหตุการมาเยี่ยมเยือนยังหมู่บ้านห่างไกลเช่นนี้อย่างสั้นๆ
"ขอบพระทัยหวางเย่ ขอหวงตี้จงทรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นปีหมื่นหมื่นปี" ชาวประชาต่างโห่ร้องด้วยความดีใจที่ในที่สุดความช่วยเหลือก็มาถึงเสียที ทุกคนต่างโขกศีรษะขอบคุณหวางเย่ด้วยความซาบซึ้ง ส่วนข้าก็ได้แต่มองภาพเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความปลาบปลื้มปีติยินดี
หวางเย่หันไปสั่งการพวกทหารให้หาที่ทางตั้งค่ายพักแรมโดยเลือกลานโล่งเตียน ณ ปากทางเข้าหมู่บ้านซึ่งดูจะเป็นสถานที่ที่เหมาะสมที่สุด ด้านหนึ่งของลานดินแห่งนี้ติดกับลำธารสายน้อย โชคยังดีที่ธารน้ำสายนี้ยังมิเยือกแข็งจากสภาพภูมิอากาศอันเหน็บหนาว พวกชาวบ้านจึงยังพอมีน้ำใช้กินดื่มไม่ต้องผจญความลำบากไปมากกว่านี้
กระโจมของหวางเย่เป็นกระโจมหลังใหญ่ที่สุดที่ตั้งอยู่ตรงกลางโดยมีกระโจมเล็กกระโจมน้อยล้อมรอบ ข้าหอบหิ้วข้าวของเดินไปยังกระโจมใหญ่ตรงกลางทันที ถึงอย่างไรข้าก็ต้องนอนกับหวางเย่อยู่แล้วจึงไม่คิดให้ผู้อื่นมาตั้งกระโจมเพื่อข้าจนเสียเวลาไปเปล่าๆอีก แค่ข้าแอบติดตามหวางเย่มาในครานี้ก็สร้างความเดือดร้อนให้แก่พวกเขามากพอแล้ว
YOU ARE READING
คีตาในเรือนจันทร์ (yaoi , วาย , BL)
Romanceเมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาเขาก็พบว่าตนเองจำอะไรไม่ได้แม้แต่ชื่อแซ่ของตนเอง เด็กรับใช้บอกว่าเขาเป็นนายบำเรอที่ถูกนำมามอบเป็นของกำนัลแด่หวางเย่ แล้วเขาจะจัดการชีวิตของตนเองต่อไปอย่างไร (นิยายเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537 ห้ามคัดลอก...
