Adura's Claim | Short Story Fantasies

Proloog

|Gedachtenlink: wordt gebruikt om telepathisch te communiceren. Weerwolven hebben deze gave standaard, voor andere wezens hangt het van je krachten en/of genen af of je deze gave wel of niet bezit en in welke mate.|

Midden-Nederland, Rauwe Wereld, 2107 A.D.

Lily voelde zich als een complete dwaas. Als Luna van de roedel had ze beter moeten weten. Het was haar taak. Nee, haar plicht. Om de gemeenschap onder controle te houden. Om ervoor te zorgen dat iedereen van haar familie veilig was.

Want als zij het niet deed, zou niemand het doen. De hele roedel zou uit elkaar vallen als hun leiders hun taken niet goed vervulden.

Ze had haar vorige roedelleider als voorbeeld en zou alles, maar dan ook alles, doen om niet in zijn voetstappen terecht te komen. Hij was een egoïst die niet gaf om het geluk van zijn onderdanen.

Ja, precies. Hij noemde de rest van zijn roedel 'onderdanen'. Dat moest al genoeg zeggen over wat voor persoon het was. Nee, Lily zou alles in haar mogelijkheid doen om niet zo te worden. Ze wilde een familie.

'Mama?', Arabella kwam met gespreide armen op haar moeder afgewaggeld. Met haar kleine lichaampje kon ze lang niet ver genoeg reiken om haar moeder een knuffel te kunnen geven.

'Ben je boos?', Lily realiseerde zich dat ze al een tijdje voor zich uit zat te staren. Verloren in haar eigen gedachten.

'Nee, mama is niet boos, Ara.', haar slanke armen tilden het kindje op om haar op haar knie te zetten. Het meisje hield haar vinger in haar mond en keek haar moeder met een blik aan die Lily maar al te goed kende. Een ondeugende grijns verscheen op Lily's gezicht die ze met moeite probeerde te verbergen.

'Is er een reden dat ik boos zou moeten zijn?', vroeg ze gemaakt gevaarlijk. Het mormel wurmde ongemakkelijk op haar moeders schoot en keek schuldig naar benden.

'Nou,', begon ze, 'weet je nog dat je zei dat ik maar één koekje mocht en daarna buiten kon spelen?', de Luna knikte en wachtte geduldig op wat haar dochtertje te zeggen was.

Ze vond het buitengewoon amuserend om te zien hoe de wieltjes als gekken in haar hoofd leken te werken in een poging een smoes te bedenken die goed genoeg was om de misdaad die ze had begaan op te dekken.

'Ik heb er twee genomen.', gaf ze met gebogen hoofd toe. Lily grinnikte, wat beloond werd met een verbaasde blik van haar dochter, wat haar nog harder deed lachen.

'Oom Willie nam er ook twee!', flapte het meisje eruit in een poging zichzelf te redden.

'Nou, dan moeten we oom Will maar eens zoeken en hem straf geven, denk je niet? Het was tenslotte zíjn schuld dat je twee koekjes hebt gehad.', voor ze haar zin had afgemaakt sprong de kleine Arabella al van haar moeders schoot af en rende op haar kleine beentjes de kamer uit.

'Ja!', Arabella was opgelucht dat ze het aan haar mama had verteld. Ze vond het niet leuk om geheimen voor haar ouders te bewaren. Altijd moest ze alles gelijk van haar borst af krijgen. Misschien niet gelijk, maar in ieder geval dezelfde dag nog. Anders werd ze gek! Ze liep door de gangen op zoek naar oom Will toen twee handen van achter uit het niks in haar zij prikten. Het meisje gilde het uit en rolde lachend op de grond.

'Nee! Haha, Stop!', ze zag tante Sophie over haar gebogen staan die haar zijen aanviel. Tante Sophie had de beste kietelkrachten. Oom Will kon het ook wel goed, alleen hij was gewoon niet hetzelfde als Sophie.

'Waar ga jij heen op expeditie, monstertje?', Sophie had haar alleen door het huis zien sluipen. Ze vroeg zich af waar Lily was, normaalgesproken moest Arabella altijd een begeleider hebben. 'Ze is niet veilig', had Alpha Kaden een keer tijdens een bijeenkomst gezegd. Hij had niet willen zeggen waarom. Het was al wel een tijdje duidelijk geweest dat Arabella geen weerwolf was zoals de rest. Althans niet een normale. Niemand wist wat ze dan wel moest zijn. Sophie dacht dat volgens haar zelfs Kaden en Lily het niet wisten, maar ze zou het nooit durven te vragen. Het was een gevoelig onderwerp binnen de Toewijding roedel. Het was nog nooit voorgekomen dat een kind van twee wolven niet ook een wolf was.

Sophie lachte toen Will de hoek om kwam en gelijk besprongen werd door Arabella die hem met haar minivingers ter dood probeerde te kietelen. Als grote, boze weerwolf wist Sophie dat het hem niks deed, maar toch moest ze zijn acteerkunsten bewonderen. Hij viel op de grond ineen met zijn hand op zijn hart en speelde het spel van slachtoffertje spelen met plezier mee.

Sophie's lach verstomde echter toen ze iets zag op Arabella's lichaam. Het was niet normaal. Ze keek op, maar Will had zijn armen over zijn hoofd geslagen in een poging zich te beschermen tegen het meisje dat tevreden met haar overwinning bovenop hem klom alsof hij een berg was.

Sophie draaide zich direct om en reikte via haar gedachten uit naar haar beste vriendin.

'Lily? Waar ben je? Ik heb iets raars op Ara's arm gezien.', ze wachtte even voor de antwoord kreeg.

'Bibliotheek.'

Lily had het teken ook op haar dochters arm gezien. Flonkerend als vloeibaar zilver en smeulend als hete kolen. Het had haar verbaasd dat haar dochter er niks van gevoeld had. Het was de Luna pas opgevallen toen haar dochter de kamer uit was gerend. Ze had het nooit eerder gezien. Noch had iemand anders. Anders zouden ze haar hebben gewaarschuwd, toch?

Lily had haar hoofd in de boeken toen Sophie de kamer binnen kwam gestormd. Ze keek even op, Sophie stapte met grote stappen op haar af.

'Ik heb het ook gezien.', was het eerste wat ze haar beste vriendin meldde voordat ze weer verder ging het boek doorspitten naar de informatie die ze zocht.

Haar ogen scanden de alinea's en ze voelde dat Sophie naast zich ook een boek pakte.

'Hier.', Sophie schoof een boek op hetgeen Lily nu aan het lezen was. De Luna wilde geïrriteerd opkijken dat ze hier geen tijd voor had toen haar blik op het boek viel dat Sophie onder haar neus had geschoven.

'Dat is het teken.', Sophie wees naar de tekening die de hele rechter bladzijde in beslag nam, 'Dat is wat er op haar arm stond. Het leek wel-'.

'Ja', fluisterde Lily. Haar ogen vlogen naar de tekst die op de andere bladzijde stond en haar adem stokte toen de door de jaren verkleurde letters haar brein binnendrongen.

"Audrapaustis (kort; Adura) wordt gezien als één van de gevaarlijkste wezens in de Rauwe Wereld. Enkel vrouwelijke vormen zijn van deze zeldzame verschijning gesignaleerd. Des te gevaarlijker door haar  sluwe sharmes en onschuldige uiterlijk, bedoeld om onwetenden naar binnen te lokken."

Nee, dat kon niet waar zijn. Lily had vroeger op school wel eens over dit soort wezens geleerd, maar ze kende niemand die ze in het echt gezien had. Ze zouden zo zeldzaam zijn dat er over de hele wereld een aantal van was dat je op één hand kon tellen.

"Combinatie van sfinx, sirene, vuurvogel, weerwolf is wat een Adura een bedreiging maakt. Bezit krachten van verschillende wezens, nauwelijks zwaktes. Geaardheid wordt pas op latere leeftijd ontdekt. Ontstaanswijze is onduidelijk. Meesten komen van moeders met getraumatiseerde mentale staat. Dit zou de plotse groei van aantallen verklaren na periodes van oorlog. Kenmerkend dat ergens een Adura aanwezig is door vele plotse verdwijningen en moorden op grote schaal en oppervlakte. In tegenstelling tot vampiers, kan men geen Adura worden bij beet of op andere wijze (zie sectie Vampier). Adura's worden bij geboorte vastgesteld."  

Het was haar schuld, dacht Lily terwijl Sophie het boek uit haar handen griste en ook de tekst begon te lezen.

Toen ze klaar was keek ze haar vriendin met grote ogen aan. Haar beste vriendin met wie ze altijd alles gedeeld had vanaf het moment dat Lily van haar oude roedel naar deze was gekomen toen ze haar tagaam gevonden had. Ze was als zo een verlegen, gebroken meisje aangekomen en kijk waar ze nu was! Sophie kon aan Lily's gezicht zien dat ze het ook niet had geweten. Zij en Kaden hadden geen idee gehad wat Arabella zou kunnen zijn. Niet tot op dit moment.

'Het is niet jouw schuld.', Sophie sloeg het boek dicht en pakte Lily's handen vast.

'Jawel', Lily gaf haar vriendin een verdrietige glimlach, 'Heb je niet gelezen wat er stond? Het komt door mij. Ik heb een monster gemaakt.'

***

Wat vinden jullie van zo'n lange remix? Is dat fijner dan een normaal (kort) liedje? Want die stoppen meestal als je nog maar halverwege het verhaal bent en dat vind ik zelf best wel irritant xD. Laat me weten!