Adura's Claim | Short Story Fantasies

Hoofdstuk 3 ~ Het Begint

|Partagaam: (kort; tagaam) zielsverwant. Voor de meeste mythische wezens bestaan er één of meerdere personen die hun andere helft is. Na het vinden van deze persoon en het voltooien van het ritueel d'ame vormt zich een sterke band die zowel als vloek of zegening gezien kan worden. De één kan niet zonder de ander.|

Toen Arabella haar ogen weer had durven te openen was er niks geks geweest in haar kamer. Los van het raam dat nu wijd open stond terwijl ze toch zwoer dat ze het die ochtend dicht had gedaan. Haar handen trilden in haar pogingen het raam weer te sluiten. Haar hallucinaties hadden nog nooit eerder ramen geopend. Of voorwerpen bewogen. Ze hadden nooit bewezen dat ze echt waren. Ze had ze nooit aan mensen kunnen bewijzen.

Sjokkend liep ze naar beneden om te eten. Iedereen zat al aan tafel. Sommigen keken haar gek aan, maar ze schudde het van zich af. Waarschijnlijk hadden ze haar horen schreeuwen en dachten ze dat ze nu echt gek geworden was. Stilletjes ging ze tussen haar ouders en Sophie in zitten. Met haar enthousiaste karakter slaagde Sophie er altijd in om Arabella weer aan het lachen te krijgen. De laatste tijd was dit helaas niet gelukt. Het meisje werd gek van de zijdelingse blikken die iedereen haar telkens toewierp en toen ze een glimp opving van twee meiden die aan de andere kant van de tafel zaten knapte ze. Ze hadden haar aangekeken alsof ze ieder moment kon uitbarstten, en nu gebeurde het dan ook echt.

'Oké, wat is er aan de hand?!', ze stond op en sloeg met haar handen op tafel. Als één van de wolven van de roedel haar actie had nagevolgd zou de tafel nu hoogstwaarschijnlijk in twee stukken op de grond liggen, maar bij Arabella zorgde het er alleen maar voor dat degene die het dichtste naast haar zaten achteruit deinsden. Het meisje keek met gefronste wenkbrauwen de tafel rond. Stuk voor stuk keken de andere roedelleden haar met grote ogen aan, maar ze zag niet alleen verbazing van haar uitbarsting. Ze zag iets wat haar angstig achteruit deed stappen. Pure doodsangst vloeide van hun gezichten af. Ze stonden klaar om van haar weg te rennen.

'M-mam?', het meisje keek haar moeder aan. Tot haar opluchting zag ze dat haar ouders niet bang voor haar leken te zijn. Eerder...medelevend?

'W-wat is er aan de hand?', Arabella's stem was nu nauwelijks een fluister die de kamer in zweefde. Ze had het zelf nauwelijks gehoord, maar ze wist dat weerwolven een veel hoger ontwikkeld gehoor hadden dan zij dus ze deed geen poging haar stem te verheffen. Waarschijnlijk konden ze haar hart zelfs in haar borst horen kloppen. Het bloed door haar aderen horen vloeien. De draaiwieltjes in haar brein horen kraken.

'Schatje toch', Lily kwam met gespreide armen op haar dochter af. Ze zag er zo klein uit. Zo breekbaar. Hoe ze in de hoek van de kamer trillend op haar benen stond. Lily was de Luna van de roedel dus ze wist dat ze moest handelen met als doel wat het beste voor haar roedel zou zijn, maar toen ze zag hoe haar enige dochter langzaamaan wegkwijnde kon ze het niet laten om haar naar zich toe te trekken. Om haar met de warmte van haar hart te troosten.

Toen Lily ontdekt had wat haar dochter was. Wat haar dochter zou worden. Waren zij en Kaden bij zo veel mensen langsgegaan om advies te vragen dat ze de verschillende plekken die ze hadden bezocht niet eens uit elkaar kon halen. Slechts één vrouw was Lily bijgebleven. De vrouw van middelbare leeftijd was een magiër geweest en haar woorden waren voor eeuwig in het brein van de hulpeloze moeder geprint. "Ze zal langzaamaan veranderen. Je kunt er niks tegen doen. Je kunt er niks aan doen. Jullie zullen het moeten toelaten. Het enige wat je kunt doen is afstand nemen. Zo weet je zeker dat ze geen gevaar zal vormen. Haar soort heeft de neiging te verwoesten waar ze het meeste waarde aan hechten. Wat het dichtste bij ze ligt."

'Iedereen uit.', hoorde Arabella haar vader zeggen terwijl haar moeder haar in haar armen hield. Het was lang geleden dat ze zo dichtbij haar moeder was geweest. De herkenbare geur die ook altijd in de kleren hing die Arabella altijd van haar moeder 'leende' drong haar neus binnen en ze snoof content.