Adura's Claim | Short Story Fantasies

Hoofdstuk 4 ~ Inbreuk Maken Op De Eerste Orde

|Blablabla: hoe ik praat.|

North Hampshire, 1867 A.D.

Arabella draaide om haar as met haar hoofd hoog terwijl ze de omgeving in zich op nam. Heuvels, bergen, gras, bloemen, weiland, bos en een hutje waarvan ze toch gezworen had dat haar moeder het een 'huis' had genoemd. Het was dus geen huis. Het enige woord dat ze ervoor kon vinden was wat het was, een 'hutje'. De houten muren gaven het een gammel uiterlijk. De grote houten tafel die buiten stond vond ze wel mooi, dacht ze terwijl ze op weg naar de ingang haar hand over het dikke, ruwe hout liet glijden.

Het huisje was klein en knus, ingericht met veel dekens en kussens. Ze gromde toen ze de olielamp zag staan. Geen elektriciteit. Eigenlijk was dat misschien wel beter, niks en niemand die haar rust kon verstoren. Niks waar ze zich zorgen over hoefde te maken. Ze kon alles op haar eigen tempo doen. Op haar eigen gemakje.

'Heb je er zin in?', Kaden leunde tegen de  deurpost aan en keek aandachtig hoe zijn dochter haar nieuwe verblijf tot op de kleinste details inspecteerde. Hij had altijd bewonderd hoe haar nooit iets leek te ontgaan. Het verbaasde hem dat ze gemerkt had dat de roedelleden haar anders behandelden. Ze was niet bij de bijeenkomst geweest en hij had duidelijk tegen iedereen gezegd dat ze moesten doen alsof er niks aan de hand was. Alsof Arabella niet anders dan de rest was. Hij en Lily hadden verteld wat ze was en hij kon niet ontkennen dat hij kon zien hoe bang sommige leden voor zijn dochter leken te zijn. Ze waren bang dat haar slapende genen ieder moment getriggerd konden worden en zij als eersten op haar lijst stonden.

'Ja, ik heb er wel zin in.', Arabella forceerde een glimlach om haar vader gerust te stellen, 'Ik denk dat het wel lekker wordt om even helemaal alleen en zelfstandig te zijn.'.

Alleen en zelfstandig. Ze herhaalde de woorden in haar hoofd. Alleen en zelfstandig of gewoon simpelweg alleen?

'Je kunt altijd terugkomen als er iets mis is. Weet je nog wat je dan moet doen?', Lily kwam de badkamer uit waar ze schone handdoeken en zeepjes had neergelegd. Dat het huis in middeleeuwse stijl gebouwd was betekende nog niet dat haar dochter er ook zo uit moest zien. Of zo moest ruiken. Ze had haar eigen kleren meegenomen en Lily had in een aparte tas boeken en andere handige spullen gestopt waar ze naast verhalen om de tijd mee door te brengen ook kon vinden hoe ze moest koken, welke planten ze wel en niet kon eten en voor watvoor planten of wezens ze moest oppassen. Ze had alle mogelijke gevaren al met haar dochter doorgenomen, maar ze kon het niet vaak genoeg herhalen.

'Ja mam, ik weet alles nog. Geen vreemden naar binnen laten, niet in het donker het huis verlaten, geen vuur onbewaakt laten, planten eerst in het boek opzoeken voordat ik ze eet. Ik weet alles nog.', ze ratelde alles op, voor ze haar moeder in een snelle omhelzing trok.

'Het komt goed, maak je geen zorgen.', zei ze, haar stem gedempt tegen haar moeders schouder. Arabella keek haar vader aan vanuit haar ooghoek en hij schonk haar een bemoedigende glimlach.

'We weten dat het goed komt schatje, je bent al oud en wijs genoeg.', Arabella lachte.

'Dank je.', met tegenzin liet Lily haar dochter zich lostrekken uit haar armen en ze stapte naar achteren richting de deur.

'Nou, dan gaan we maar.', haar stem klonk onzeker alsof ze ineens twijfels had bij haar plan.

'Ja, houd je goed en geen gekke dingen doen hè.', waarschuwde haar vader meet een boze vinger in de lucht gestoken. Zijn vrouw en kind lachten en Arabella sloeg met haar eigen vinger tegen de zijne aan voor ze hem ook een knuffel gaf.

'Ik houd van jullie. Het komt goed, maak je geen zorgen.', ze keek toe hoe haar ouders met een laatste glimlach het huisje achter zich lieten en met het klikken van hun botten in hun dierlijke vorm het bos in verdwenen. Een luide huil liet Arabella weten dat het laatste afscheid ten einde gekomen was. Ze moesten een aantal kilometer rennen voordat ze op de plek kwamen waar ze met behulp van hun amulet weer terug naar hun eigen tijd konden reizen.