Bir yer bulabilsem keşke... Seni hatırlatmayan, gözlerinde özgürlüğün yansıması olan, tutsaklığından intihar ipiyle kurtulan, ve sonunda sonsuz dünyaya kucak açan. -Merve
Ebediye kadar bu kitabın şarkısı:
Onur Can Özcan, Yalnızlığın Ezgisi.
⚫
Asla sevilmezsin. Anne rahminden düştüğün bu dünya, tüm acımasızlıkları yüzüne vurur ya, o zaman kaybedersin.
Kendini, yakınını, sevdiğini...
Kendi kendine mırıldandığın bir şarkının ilk nakaratı senin sevgini anlatır, son nakaratı ise nasıl son bulduğunu!
Nasıl biliyor musun?
Ölümle, acıyla, soğukkanlılıkla...
Hiç bitmeyen bir dinginlikle yer alır orada, ama kavurur ya içini, bilirsin içinden çürüyeceğini... Ama kıyamazsın çünkü bilirsin orada en değerliler yer alır.
Zihnin fısıldar sonra kalbine: Sen, sen olmaktan çıkıyorsun...
Kendi adımını bir çare atmak zorundasındır ama adımın takılır büyük taşlara, çakılır kalırsın okyanus kıyısında.
Her zaman inişli çıkışlıdır hayatın, çok üzgünken gülebilmeyi öğretmiştir hayat sana. Ağlarken, onun adını sayıklamayı...
Söylesene! Kaç kere bıçakladı seni arkadan, sırtın kaç intahara daha gebe?
En mutlu olduğun an mı aldın ondan darbeni, yoksa ölümün güzel senfonisi eşliğinde ona tutanan sevginden mi?
Sevgin bile sana ihanet ederken neyin savaşı bu? İçinde ki saf duygulara güvenemezsen sonun neye kısmet kalacak?
Ama sen seversin acımayı, kanamayı. Ama sen de biliyorsun! O seni ne kadar acıtırsa, o kadar kanıyorsun ya... Hiç acıttığı kadar seviyor mu seni?
Hiç.
Tiksiniyor senden.
Elin eline değse... Ah! Sen onun bir kere bile narin parmaklarına tutabildin mi?
Söyle bana Devrim. Acılarını anlat, yanında herkes varken ki kimsesizliğini anlat.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ASLA SEVİLMEZSİN
Teen FictionGöz kapaklarımın her kapanışında benim dünyamda yeni bir oyun başlar. Burası benim sonsuzluğum. Burası, bir kadını nasıl ölümüne sevdiğimin anlatıldığı yer. Burası benim doğumum ve yine burası benim batımım. Herkes anlayamaz benim cümlelerimin altın...
