Fenomen Sevgilim (Düzenleniyor)

Müstakbel Gelin

"Çok bekletmedim umarım."
Dedi Yusuf.O tatlı gülümsemesiyle...

Başımı olumsuz anlamda salladım ve arabaya bindim...Merak ediyordum acaba nereye gideceğiz??
Yol boyunca pek konuşmadık ben Yusufu seyrediyordum , arada o da ona baktığımı fark edip sadece gülümsüyor du..Bu kadar..

Bana "Şimdi gözlerini kapat " dedi.Hiç tereddüt etmeden kapadım.Araba hemen sonra durdu ve kapısı açıldı , yusufun ineceğini anlamıştım.Hemen sonra benim kapım açıldı ve Yusufun elleri , ellerimi sıkıca tuttu ,

"Gözlerini hiç açma, Şimdi seni birileriyle tanıştıracağım."

Dedi ve ben arabadan Yusuf'un yardımıyla indim.

"Yusuf düşersem , "
Dedim tedirgin bir şekilde ,

"O zaman seni kucaklarım.Hatta istersen şimdi de kucaklayabilirim. ;) "

Sadece gülümsedim.Ve yürümeye devam ettim.

"Burada bir kaç basamak var dikkatli ol "

O yanımda olduğu için korkmuyordum.

"Bir şey sormak istiyorum , ben eğer göremiyor olsaydım..."

"Eeee..."

"Beni hâlâ severmiydin ?"

"Ben seni sağlıklısın veya güzel olduğun için sevmiyorum ki...Ben seni sen olduğun için , senin ruhumun diğer yarısı olduğun için seviyorum be kızım...Sen bunu hâlâ anlamadın mı ?"

Vayy be...İşte Ben de Yusuf Aktaşı bu yüzden seviyorum , ve şimdi ona olan aşkım biraz daha arttı...

Bir kaç basamak çıktıktan sonra bir odanın kapısını çaldı ve içeriden bir kadın sesi geldi ,

"Kim o ?"

"Benim Hatice teyzem aç kapıyı "

Dedi ve gözlerimi açtı , ardından kapı da açıldı...

Yüzüne bakınca bile pozitif enerji saçan tombiş bir teyze açtı kapıyı..Tombiş biraz tuhaf kaçtı ama , hani ton ton nineler olur yha , heh ışte öyle bir teyze...

"Yusuf oğlum , sen misin ?"

Yusuf arkasına baktı ce tekrar teyzeye döndü.

"Hah , başka Yusuf yokmuş o zaman benim Hatice Teyzem.Oğlun Yusuf."

Yusuf gülerek Teyzenin elini öptü...O an ailem gelmişti aklıma , uzun zamandır babamla ve ailemle pek de vakit geçiremiyoruz.Babamın hastalığı ne durumda onu bile bilmiyorum...

"Hayatım gelsene içeri... (: "

Yusufun sesiyle düşüncelerimden sıyrılıp kendime geldim.Bende Teyzenin elini öptüm ve odaya girdim.İçeride bir de aynı teyze gibi ton ton bir amca vardı.Sanırım burası huzur eviydi...

Yusuf sessizliği hemen bozdu ,

"Ee Hasan amcam , nasılsınız görüşmeyeli...Hatice Teyzemi üzmüyon de mi ?"

Dedi ve güldü.Adam halsiz bir şekilde ,

"Yok be yavrum...İnsan sevdiğini hiç üzer mi ? O benim can yoldaşım , bu hayattaki tek dostum...Ona kıyarmıyım ben..."

Dedi , gerçekten de yorgun ve halsiz bir şekilde söylemişti bunu.Ama ne güzel de söyledi , 'İnsan sevdiğini hiç üzer mi ?".

Adam bakışlarını bana çevirerek "Bu hanım kızımızda kim böyle ?" dedi.Hatice teyze de hemen bakışlarını bana yönlendirdi.Yusuf da bana bakınca çok utanmıştım.Hemen başımı eğdim...Yusufun bana sırıtarak baktığını hissedebiliyordum.