ခ်စ္တာထက္ပို (Completed)

two

Zawgyi

tae hyung တက္တစ္ခ်က္ေခါက္လိုက္သည္။
မေန႔ကေက်ာင္းကျပန္လာကတည္းကသူအလိုလိုစိတ္တိုေနမိသည္။
jeon jung kook အဲ့ေကာင္ေလးကိုသူမုန္းသည္။
သူနဲ႔ေတ႔ြတုန္းကျဖစ္လာတဲ့ခံစားခ်က္ အဲ့ခံစားခ်က္ကိုလည္းမုန္းသည္။
သူဘယ္လိုငါ့ကိုျပန္ေျပာရဲရတာလဲ။
ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ tae hyung စိတ္တိုေနလ်ွင္ မေျပာရဲ မဆိုရဲေပ။
jeon jung kook မင္းငါ့အၾကာင္းသိေစရမယ္။

''သခင္ေလး ညေနစာျပင္ျပီးပါျပီ''

''hyung ေရာျပန္မလာေသးဘူးလား''

''သခင္ေလး jin ကေနာက္က်မယ္လို႔ဖုန္းဆက္ထားပါတယ္''

''အင္း ငါျပီးရင္ဆင္းလာခဲ့မယ္''

tae hyung တစ္ေယာက္ထဲထမင္းစားပြဲမွာထိုင္ေနမိတယ္။
စာပြဲေပၚမွာရွိေသာ အမ် ိဳ းေသာ အစားအေသာက္ေတြကိုခုထိမစားျဖစ္ေသး။
မိဘေတြမရွိေတာ့ကတည္း က hyung ကသူ႔ကိုလိုေလေသးမရွိေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္။
hyung ကအိမ္မွာမရွိတာမ်ားသည္။ အလုပ္မ် ားေသာ hyung က tae hyung ကို အနီးကပ္ေတာ့ဂရုမစိုက္ႏိုင္။
ေငြကို လိုသလိုသံုးႏိုင္ေသာေၾကာင့္လည္း ဘယ္သူ႔မွကိုဂရုမစိုက္ဘဲ အရာရာကိုေငြႏွင့္ေျဖရွင္းတက္သည္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ tae hyung ကိုလူေတြကခပ္ဆိုးဆိုးေကာင္ေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္ျမင္ေနၾကသည္။
tae hyung ထမင္းစားခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ဘဲ ထထြက္လာခဲ့သည္။ အေပၚအခန္းထဲေရာက္ေတာ့တံခါး ပိတ္ျပီးမွန္ေရွ႕တြင္ရပ္လိုက္သည္။

အထီးက်န္သလိုခံစားရတဲ့စိတ္ ဝမ္းနည္းေနတဲ့စိတ္ေတြကေဒါသအျဖစ္သို႔ကူးေျပာင္းသြားျပီး မွန္ကိုလက္သီးျဖင့္ဆင့္ကာဆင့္ကာထိုးေနမိသည္။
ေသြးေတြက tae hyung ရဲ႕လက္ကေန႔ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔တစ္စက္တစ္စက္က်ေနသည္။
ထိုအခ် ိန္ jin ျပန္ေရာက္လားျပီး tae hyung တံခါးကိုလာေခါက္သည္။

'''tae ေလး တံခါးဖြင့္အံုး ထမင္းလည္းမစားဘူးဆို   hyung အသံေတြၾကားတယ္ေနာ္ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ hyung ကိုစိတ္ပူေအာင္မလုပ္နဲ႔''

tae hyung တံခါးကိုေျပးဖြင့္ျပီး jin ကို ေျပးဖတ္လိုက္တယ္။

''hyung   က်ြန္ေတာ္အရမ္းပင္ပန္းေနျပီး ဆက္ျပီးမရပ္တည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး    omma တို႔ကလည္း က်ြန္ေတာ့အနားမွာမရွိေတာ့ဘူး    ျပီးေတာ့ hyung ကလည္းက်ြန္ေတာ့အနားမွာမရွိဘူး က်ြန္ေတာ္ အရမ္းအထီးက်န္တယ္''