Ölünce Sevemezsem Seni

Bölüm 7: Sığındığım Tek Yalan Her Şey Yolunda

Gif Furkan'ın Güneş'e sarılışını temsil etmektedir. Bölümü şarkıyla okumanız da tavsiye edilir. 

Herkese keyifli okumalar.

Kahve bardaklarınız kitaplarınızın yanından hiç ayrılmasın...

Bölüm Şarkısı: Silüet- Her Şey Yolunda

^^

Ateşler vardı. Yangının içinde dumandan yaşaran gözlerimle ilerleyemezdim, ellerimi kaldırdım bir körün yönünü arayışı gibi yürümeye başladım. Avuçlarıma vuran sıcaklık artıyorsa istikametimi değiştiriyordum. Değiştir değiştir derken etrafımda dönmeye başladığımı anladım ve durdum. Ellerimi indirdim. Kollarımın uyuşmuşluğunu hissederken bir soğuk hava dalgası sardı bedenimi. O an sanmıştım ki ateşlerin sarmadığı bir yer var, bir umut var, o yere doğru ilerlemiştim. O yer sendin. Ve ben yandım. Meğer öyle bir yer hiç olmamış, tenimde dolaşan soğuk, yalnızlığımın bana elvedasıymış. Ölmeden önce ruhumu son kez sarmak istemiş. Ne dramatik değil mi? Yalnızlığım senden vefalı çıkmıştı adam. 

Veda sözlerimin ardından tam tamına iki hafta geçti. Attığım mesaja hiçbir yanıt vermedi ve aptal ben her lanet gün acaba yazdı mı diye okulun bilgisayar sınıfına gidiyordum. Çünkü sevgisizli ailem elimden bütün teknolojik eşyalarımı almıştı, müzik çalarımı bile. Üstelik bunla da yetinmemişlerdi, odadan çıkamama cezası da vermişlerdi, kapı okul dönüşü üzerime kilitlendiğinde sadece belli dershane saatlerinde açılıyordu. Bu belki YGS'min iyi geçmesini sağlamış olabilirdi ancak mahkum psikolojisinde tükenmek üzere olduğum gerçeğini değiştirmiyordu. İki haftayı geçirebilmiştim ama bir hafta daha geçiremezdim. Her gece ağlamak artık göz pınarlarımı kurutmuştu, Furkan bile hayatımın en kötü zamanlarından geçtiğimi fark edince bir ihtiyacım olup olmadığını sormuştu. Nefes almak diyebilmeyi çok isterdim, diyemedim. Her diyemediklerim de gece kabuslarım oldu. 

Dayanamıyordum artık çünkü dayanacağım kimsem yoktu, bir de dayanıksızsın dediler. Bünyem narinmiş, ufacık şeyleri büyütürmüşüm. Onlar ki tüm kötü sıfatların kaynağı, bilmeden gördükleriyle konuşanlar, onlara aldırmamalı. Çizgi filmlerdeki yaşlı kötü cadının karşılığı hepsi. 

Tüm sınavlarımı verdiğimi düşünürken okulun çıkış zili çaldı.Kitaplarımı çantama yerleştiriyordum ki sarı kafa bileğimden tuttu. Bakışlarımı ona dikince, "İnkar etme, susma da, bir şey var belli. Sorun ne Güneş?" diye sordu. Kuruyan dudaklarımı konuşmak için ıslatmak yerine yutkunup gözlerimi gözlerinden kaçırdım. Hiç soru sormamış ya da ben duymamışım gibi yaparak bileğimi elinden kurtarıp çantamı sırtıma taktım. Ayağa kalktığım anda benden hızlı davranarak sıranın önünden geçip önüme dikildi. "Kaçamazsın, hala bir cevap bekliyorum." dedi. Neyi, nasıl anlatabilirdim konuşayım desem nereden başlamam gerekirdi, içimdeki duyguları yanlış anlatmaktan da çekiniyordum. Çünkü yanlışların acısını bekleyişimden biliyordum. Üzgünüm sarı kafa bana başka çare bırakmamıştın. 

"Sorun, senin insanların hayatlarındaki problemlere olan merakın. Cevabını aldıysan biraz kenara çekilir misin ?" dedim hiç istemediğim halde. Yüzünün rengi bir anda attı, gözlerini bir süre tavana diktikten sonra başını anlıyorum dercesine sallayıp eliyle sınıfın çıkış kapısını göstererek önümden çekildi. 

Hüzün dalgası zamansızca sarsarken bedenimi "Üzgünüm." dedim sesim titrek çıkmıştı. Şu an ağlamak istiyordum, ağlayamıyordum, kalbim sıkışıyordu. Hissizleşmek bana göre değildi. Yerimden bir gıdım dahi kıpırdayamamışken Furkan üsteleyerek "Hadi gitsene, servisin kaçacak." dedi. Donuktu ses tonu. Sevilmeyi bilmemek beni sevebilecek insanları da çevremden uzaklaştırıyordu. İçimde gittikçe belirginleşen yoksunluğum ise tüm bilincimi kaplamıştı, yapmam gerekenler anlamını yitiriyordu, tüm dünyam koskocaman bir boşluk, çabalarım boşluğa yapılan boş darbelerdi sanki. Dizlerim de kelimelerim gibi titremeye başlarken sarı kafa hiç beklemediğim anda bana sarıldı ve suratımı göğsüne bastırıp, çenesini kafama dayadı. Benimse kollarımı kaldırmaya ya da onu itmeye ya da doğru kararın hangisi olduğunu vermeye gücüm yoktu.