Did you know what you meant to me? ( #1) ✔ (RE-WRITING)

(2)

Lilly's point of view

Ik stap uit bij het busstation van de straat Queen Street. Het is ongeveer een kwartiertje lopen vanaf het station, maar dat maakt me niet zoveel uit. Het is mooi weer dus waarom niet. Ik stop mijn handen in de zakken van mijn vaders vest, dat veel te groot is. De wind waait zacht over mijn licht gekleurde gezicht. Ik loop door een groot park. De vogels fluiten hard en de bomen zijn van de mooiste kleur groen. Ik denk terug aan de busrit. Die jongen was knap. Ik geloof echt niet dat ze in boyband zitten. Ach, wat zou het mij toch schelen. Ik heb toch een hekel aan boybands. Maar die jongen was echt heel knap. Inmiddels ben ik al thuis gekomen. Ik haal de huissleutel onder de deurmat vandaan en steek hem in het slot. Ik open de deur. Als ik binnen ben loop ik direct door naar de keuken. Er ligt een briefje op het aanrecht:

Sorry lieverd, mama en ik hebben een lange dag vandaag. Je weet waar de pizza's liggen en hoe de oven werkt. Kus Papa.

Ik wist wel al dat ik alleen thuis zou zijn en ik had het wel kunnen verwachten dat ze weg zouden zijn. Mijn ouders zijn de laatste paar jaar zo druk bezig met hun werk dat ik me soms niet afvraag of ze er niet dood bij neervallen. Ik wil Sarah wel vragen of ze kan logeren, maar zij krijgt morgen al de uitslag van haar examens dus ik denk niet dat zij ook wil komen. Ik ben zo zenuwachtig. Jemig, niet normaal. Ik weet nu al dat ik de hele nacht wakker zal liggen. Met trillende handen haal ik de pizza's uit de diepvries en warm de oven op.

Ik zit nog diep in gedachten als de oven begint te piepen. Ik zet hem uit en haal de pizza eruit met zo'n echte grote ovenschep, die ik ooit van mijn tante heb gekregen. Ik zit met een grote kaaspizza op mijn schoot tv te kijken. Confessions Of A Shopaholic is op tv. Ik heb de film al duizend keer gezien, maar hij blijft zo leuk. Maar toch houd ik mijn gedachten niet echt bij de film. Mijn hoofd blijft zitten bij die blonde jongen. Niall. Ik zucht. Hij heeft echt een mooie naam en ik moet toegeven: hij heeft de mooiste ogen die ik ooit heb gezien. Ik schud het uit mijn hoofd. Je zou bijna denken dat ik verliefd was.

Dan hoor ik gerinkel. Ik trek snel m'n telefoon uit mijn zak en mijn telefoonscherm geeft Papa aan. Ik frons mijn wenkbrauw. Ik denk dat ik al weet wat voor richting dit gesprek uitgaat.

"Hi Pap." zeg ik. Ik hoor een soort vaag gebrabbel aan de andere kant van de lijn. Met de afstandsbediening demp ik het volume van de televisie.

"Wat zei je?" vraag ik.

"Met je vader." hoor ik mijn vaders zware stem. "Ik bel even om te zeggen dat mama en ik een hele week weg moeten naar Bali voor wat zaken."

"Alweer?" klaag ik. Hij zucht.

"Sorry meid, maar het is echt heel belangrijk." jammert mijn vader. "Dit zou ons promotie kunnen geven." Ik knik begrijpend, ondanks dat ik er weinig van snap.

"Ik begrijp het wel pap, maar dan kunnen jullie er misschien wel niet eens bij zijn als ik geslaagd ben." Mijn vader vloekt.

"Fuck ja, shit. Het spijt ons echt heel erg. We zouden er graag bij willen zijn, maar je weet wat ze hier van ons verwachten. Wees asjeblieft niet boos op ons?" smeekt hij.

"Ik ben niet boos." zucht ik op geërgde toon. "Jullie hebben alleen nooit tijd voor mij." Ik staar met waterige ogen naar het beeldscherm.

"Weet je wat? Je mag dit jaar weer naar Italië. Maar dit keer zonder ons. Je zal Celine, Claudia en Lucas vast heel erg hebben gemist. " probeert hij nog.