Everything lost [✓]

Κεφάλαιο 12

"Θα σου δώσω υπό έναν όρο...."μου είπε με ένα χαμόγελο και φάνηκαν τα δόντια του με την υπέροχη οδοντοστοιχία του.

"Τ-τιιι;"τον ρώτησα και τον κοίταξα στα μάτια του.

"Λοιπόν ο όρος είναι"ξεροκατάπιε και συνέχισε" να βγεις μαζί μου..."

"Τιιιιιι;!;!;"ρώτησα το ίδιο αλλά αυτή την φορά περισσότερο δυνατά.

"Όχι... όχι δεν εννοώ έτσι....το πήρες τελείως λάθος"μου εξήγησε γελώντας.

"Δηλαδή;;;"

"Θα βγούμε κάπου οι δύο μας σαν καλοί φίλοι... λοιπόν τι λες;;"με ρώτησε επίμονα.

"Όχι;"

"Ελαααα...."είπε σαν εννιάχρονο αγόρι.

"Πφφ.... καλά...."του απάντησα και τότε τα μάτια του έλαμψαν. Προκειμένου να μην με ξαναενοχλήσει....

"Αλήθεια;"είπε χαρούμενα.

"Δυστυχώς ναι.... αυτή είναι η πραγματικότητα....."του είπα και εκείνος γέλασε.

"Αλλά σε προειδοποιώ έτσι και κανείς κάτι..... Θα το μετανιώσεις άσχημα...."

"Εντάξει...μην ανησυχείς για αυτό... λοιπόν ποιο είναι το νούμερο σου;"με ρώτησε.

"Small, αλλά εξαρτάται και ο τύπος της μπλούζας...."του απάντησα και τότε άρχισε να γελάει κάτι που με ενόχλησε αρκετά.......

Φώτης
...............

Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πως την έπεισα να βγούμε και μάλιστα να μου δώσει το κινητό της και ακόμα γελάω όταν μου είπε το νούμερο της μπλούζας της...

Η ώρα είναι 17:30, είμαι στο αυτοκίνητο γιατί σε μισή ώρα πρέπει να είμαι στο σχολείο για να την πάρω.
Ναι ακριβώς στο σχολείο!!! Δεν ήθελε να περάσω από το σπίτι της.... πόσα μυστικά κρύβει αυτό το κορίτσι;;

Ακόμα δεν το έχω πει στο Μάρκο...θα τον έπαιρνα τηλέφωνο αλλά θέλω τοσο πολύ να δω πολύ την φάτσα του...ΧΑ ΧΑ !!!

"Οπ εδώ είμαστε...."είπα στον εαυτό μου και πάρκαρα το αμάξι σε αρκετά άσχημη θέση για να είμαι ειλικρινής.

Βγήκα έξω από το αμάξι και κάθισα σε ένα πεζούλι έξω από το σχολείο και την περίμενα έχοντας τα χέρια μου στις τσέπες του τζιν μου.

"Ήρθα...."άκουσα την φωνή της λαχανιασμένη. Σήκωσα το κεφάλι μου και την είδα... ήταν διαφορετική από το σχολείο...πιο χαριτωμένη αλλά εντάξει.... Φορούσε μία κοράλλι μπλούζα και ένα άσπρο τζιν παντελόνι χωρίς σκισιματα.