Everything lost [✓]

Κεφάλαιο 34

Δεν έπρεπε ποτέ να γίνει αυτή η μέρα...το ήξερα από την αρχή ότι όλα θα πάνε χάλια. Αλλά εγώ πήγα γιατί τον άκουσα αν και στην αρχή με μια μικρή δόση εκβιασμού...όμως μετά τον εμπιστεύτηκα...για έναν ανεξήγητο λόγο. Αυτά τα καστανά του μάτια μου έκφραζαν σιγουρότητα, αυτό το χαμόγελο του μου έδινε θετικές σκέψεις, τα λόγια του μου έδωσαν κουράγιο.

Όλα τώρα το μόνο που θέλω είναι να εξαφανιστώ....

{...}

Είχα φορέσει ήδη τα ρούχα που μου είχε διαλέξει ο Φώτης, την δερμάτινη φούστα με το πουλόβερ.

Ευτυχώς αυτά τα ρούχα δεν μου θύμιζαν την μητέρα μου, παράξενο καθώς δεν τα θυμόμουν ιδιαίτερα.

"Πέρασε μέσα" είπα και άνοιξε η πόρτα, ήταν ο Νίκος και με κοιτούσε για την ακρίβεια με περιεργαζόταν.

"Εμμ τι κοιτάς εκεί;"το ρώτησα καθώς ο αδερφός μου φαινόταν σκεφτικός.

"Εσένα κοιτάω, είσαι όμορφη αλλά..."είπε χωρίς να ολοκληρώσει καθώς χτύπησε η πόρτα.

"Πάω να ανοίξω!!"είπε ο Νίκος και έφυγε σίφουνας καθώς εγώ του φώναζα να ολοκληρώσει αυτό που άφησε στην μέση.

Σε λίγο ανέβηκε και ο Φώτης στο δωμάτιο μου, με είδε που κοίταζα από το παράθυρο την κυρία Λίτσα που πάλι προσπαθούσε να πιάσει μια από τις γάτες της.

"Ήρθα"μου είπε και γύρισα από το μέρος του. Ήταν χαρούμενος και κρατούσε μια χάρτινη σακούλα.

"Ωραία πάμε, να φύγουμε τότε"του είπα και πήγα να τον προσπεράσω για να φύγουμε, αλλά εκείνος με έπιασε σφιχτά από τον ώμο μου γυρίζοντας με προς το μέρος του. Εγώ κοκκίνισα καθώς θυμήθηκα τι έγινε χτες....την τελευταία φορά που βρισκόμασταν στην ίδια απόσταση.

"Είναι ακόμα νωρίς, δεν θυμάσαι τι είπαμε; Ότι πρέπει να αργήσουμε λίγο" μου είπε, αυξάνοντας την απόσταση μας.

"Φυσικά είναι και αυτό, ότι 'πρέπει' να αργήσουμε...και δεν μου λες τι θα τους πούμε;"

"Άσ' το αυτό πάνω μου" του είπα.

"Καλά" του ψυθίρισα.

Έκανα μεταβολή και κάθισα πάνω κρεβάτι μου περιμένοντας ποτέ θα είναι η «ιδανική» ώρα για να φύγουμε σύμφωνα με τον Φώτη.

Ο Φώτης με πλησίασε, στάθηκε μπροστά μου τείνοντας το χέρι του που κρατούσε την σακούλα προς τα εμένα.

"Αυτό είναι για σένα"μου είπε με ένα γλυκό χαμόγελο κάνοντας με να ανησυχώ περισσότερο.