Een verboden liefde in een kille oorlog|L.S

Hoofdstuk 15: In tijden van verdriet weet je wie je echte vrienden zijn

POV: Louis
Boer Tom leid ons al gauw naar de schuilplek waar we moeten blijven voor ik weet niet hoelang. Het is een kleine deur ergens op de enorme zolder van de boerderij. Als we daardoorheen zijn gekropen komen we aan bij een kleine kamer waar onze bedden staan. Boerin Marianne heeft ons beloofd om elke dag eten te brengen. 'Moeten we nou de hele dag hier blijven?' vraagt Lottie. Boer Tom schud zijn hoofd. 'Nee dat hoeft niet. Aangezien we op het platteland zitten komen hier minder snel moffen. Jullie kunnen gewoon met ons beneden eten en soms zelfs even naar buiten. Maar als jullie verder niets kunnen doen moeten jullie hierheen'. Papa schud nog eens dankbaar Boer Toms hand. 'Ik ben u ontzettend dankbaar dat ik en mijn gezin hier mogen verblijven'. 'Geen dank. Niemand verdiend het om zo behandelt te worden door anderen'. Boerin Marianne legt haar hand op boer Toms schouder. 'Tom laat ze maar even rusten van de reis. Het moet vreselijk zijn geweest om vanuit die razzia in Amsterdam hierheen te gaan'. Dat doet me weer gelijk denken aan Harry's groene ogen waar verloren tranen uit stroomde. Tranen om mij. Ik knijp mijn ogen dicht om het van mijn netvlies af te krijgen maar het lukt gewoonweg niet. 'Gaat het wel goed Louis?' vraagt mama bezorgd. Ik knik. 'Ja het gaat wel'. Ik denk dat zij ook wel door heeft dat ik aan Harry dacht. Mama hoeft mij maar aan te kijken om te weten hoe ik me voel. Soms is dat handig. Maar soms kan het ook nadelig aanpakken.

'Maak anders eens kennis met mijn zoons Ashton en Luke. Ze zijn in de schuur en ik denk dat ze het wel leuk vinden als je naar hen toe gaat' zegt boer Tom. Ik kijk papa even vragend aan. 'Kan dat wel?'. 'Natuurlijk kan dat jongen. Als je daarna maar weer naar ons toekomt'. Ik knik en kruip ons ''hok'' uit. Zo is het althans te omschrijven. Ik weet nu al dat ik deze plek nooit als mijn thuis zou kunnen zien noch als veilig. Ik loop over het erf op weg naar de schuur waar boer Tom het over had. Alles lijkt hier zo vredig en rustig. Als het geen oorlog zou zijn was dit best een mooie plek. Ik weet zeker dat Harry het ook geweldig zou vinden. Maar ja.. Harry is niet hier.

Zodra ik de schuur binnenloop valt mijn mond bijna open als ik zie hoe groot het is. De hooibalen zijn hier zo hoog opgestapeld dat sommigen tot het plafon komen. Voorzichtig loop ik iets verder naar binnen als ik plots een vreemd geluid hoor. Als ik me omdraai ben ik nog verbaasder dan eerst. Ashton en Luke zwaaien vanaf een touw naar beneden van 1 van de hooibergen. Alsof ze dit al jaren doen landen ze perfect op de grond. Al ben ik er wel zeker van dat dit niet de eerste keer is dat zij dit doen. Zodra ze op de grond staan kijken ze me vragend aan. Was het achteraf wel zo'n goed idee om hierheen te gaan?

POV: Harry
Deze dag is opnieuw grijs en grauw. Het is weer een dag zonder Louis om mij heen. Zonder zijn blauwe ogen die tot in de kern van mijn hart doordringen. Was dat te diepgaand? Het maakt me ook niets meer uit. 'Harry schiet nou eens op de parade van de jeugdstorm begint zo!' roept mama van beneden. Met tegenzin trek ik dat apenpakje aan wat ze me gegeven hebben. Zo voelt het althans wel. Als een stom niet-zittend apenpakje. Maar nu mijn ouders lid zijn van de NSB moet ik bij de jeugdstorm. Iets wat ik niet verdragen kan. De jeugdstorm doet namelijk alsof het leuk is wat er allemaal gebeurt. Maar het is verre van leuk.

Zodra ik de trap afloop krijg ik al een waarschuwende blik van mijn vader. Ik mag hem gewoon niet tegenspreken. Doe ik dat wel dan krijg ik weer op mijn kop. En er is al zoveel ruzie thuis de laatste tijd. Zonder een woord te zeggen loop ik de deur uit en hoor ik in de verte al zingende stemmen. Afgrijselijke stemmen die de Duitsers toejuichen. Ik haat het. Toch sluit ik me aan met het beeld van Louis in mijn hoofd. Dat verzacht mijn intense woede toch enigszins. Maar dat beeld van Louis vervaagt door het beeld van Niall die ergens verderop staat toe te kijken net als velen anderen. Hij werpt mij een woedende blik toe en voordat ik nog iets kan doen is hij ervandoor. Hij denkt nu zeker dat ik mijn eigen land verraad.. Maar op dit moment weet ik niet hoe ik hem ervan kan overtuigen dat dat niet zo is? Nog een reden om deze oorlog meer te haten. Ik ben Liam al kwijt, Louis.. en nu waarschijnlijk ook nog Niall.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Wattpad had weer eens met mijn hoofdstukken geknoeid dus hier is hoofdstuk 15 nog een keer
LoveYouu Xxx