Een verboden liefde in een kille oorlog|L.S

Hoofdstuk 22: Een klein lichtpuntje

POV: Louis
'Hieperdepiep Hoera!'. Rond de tafel van boer Tom en boerin Marianne staat iedereen voor Lottie te zingen. Luke en Ashton hadden gister samen een feestmuts voor haar gemaakt met een grote 11 erop. boerin Marianne had van alle suiker die ze kon vinden een prachtige taart gemaakt. Tegenwoordig kan je niet meer taart maken. Er gaan verhalen rond dat in de grote steden zoals Amsterdam de voedselbonnen voor eten opraken. Dat geeft mij een beklemmend gevoel. Niall en Harry zitten nog in Amsterdam. Als ze niet al gevlucht zijn tenminste. 'Gefeliciteerd lieverd van me' zegt mama terwijl ze Lottie een zoen op haar wang geeft. Papa volgt haar voorbeeld waarna ze naar mij toe rent. Ik til haar even op en draai lachend een rondje met haar. 'Gefeliciteerd kiddo'. Ze glimlacht en zet haar feestmuts rechter op haar hoofd. 'Ik heb nog iets voor je'. Ik geef haar een klein doosje. 'Maak maar open. Lottie scheurt het papier eraf en onthult een mooi doosje met een klein gouden hartje erin. 'Maar Louis.. dat heb je toch ooit een keer voor Harry gekocht?'. Ik knik. 'Ja ik was alleen te laat met het te geven. Nu is het voor jou'. Ze opent het hartje en leest de tekst die erin staat hardop voor. 'Voor mijn lieve zusje die ik liever heb dan het leven zelf'. Dat is iets wat ik er zelf met een scherp mesje erin gekerfd heb. 'Dankjewel broertje' zegt ze waarna ze haar armen nog eens om mij heen slaat. Ik druk een kus op haar voorhoofd en ze rent vrolijk naar Luke toe die de ketting bij haar omdoet. Mama geeft mij een knipoog. Ze is vast blij dat Lottie zo toch nog een cadeautje heeft kunnen krijgen voor haar verjaardag. Ik had dit hartje eigenlijk willen bewaren tot het moment dat ik Harry weer zou zien maar ik ben blij dat Lottie het nu heeft. Ze groeit elke dag steeds meer en diep in mijn hart weet ik dat ze elke dag in angst leeft. Toch blijft ze de Lottie die ik ken. Een verstandig meisje van nu 11 jaar oud. Zij maakt mijn leed en angst minder elke dag. De woorden die in het hartje staan zijn woorden die ik oprecht meen. En altijd zal menen.

POV: Harry
'Waar ga jij heen?' vraagt mijn moeder als ik mijn jas pak en de deur uit wil lopen. 'Een luchtje scheppen mompel ik. 'Het is al bijna 16:00 en om 20:00 gaat de avondklok in dus als je weg wilde had je dat maar eerder moeten bedenken' zegt mijn vader die nu opstaat van de bank en zijn krant weglegt. 'Ik heb nog 4 uur de tijd om thuis te komen dus ik red dat heus wel' zeg ik. Mijn vader pakt me stevig vast bij mijn bovenarm. 'Denk eraan jongeman, ruim een uur van tevoren ben je binnen! Je hebt je aan de regels te houden'. Ik ruk me wild los. 'U wilt zeker dat het brave zoontje van actief NSB-lid Styles meedoet met het ''vernieuwde vaderland''.. Nou dan heeft u dat mis want ik wil niets met dat vaderland te maken hebben!'. PETS! Ik grijp naar mijn rechterwang die nu brand van de klap die mijn vader zojuist gegeven heeft. Zijn gezicht is rood gekleurd en een slagader klopt in zijn nek. Mijn moeder staart ons beide ongelovig aan. Ik haal nog een hand door mijn haar en sprint dan de deur uit. De band tussen mij en mijn ouders is zo uitermate verslechterd dat ik ze niet meer recht in de ogen kan aankijken. Ik weet heus wel wat ze allemaal doen. Mijn vader doet extra taken voor de Duitsers en helpt ze om de oorlog te winnen. Ik wil vechten tegen hen die net zoals mijn vader zijn. Ik kan het bijna mijn ouders niet meer noemen. Alles wat zij doen lijkt wel fout te zijn. Ik wordt verantwoordelijk gehouden voor hun daden. Zo was ik bijna mijn vriendschap met Niall verloren door die verschrikkelijke daden. Nu lijkt dat juist iets beter te worden anders had hij mij niet gevraagd om te komen. Een klein lichtpuntje. Het enigste van de afgelopen maanden. Na een tijdje kom ik hijgend aan bij de Westertoren. Echter geen Niall te bekennen. Ik wacht tegen en boom en kijk om me heen. De stad is mistig en stil. Alles ligt overhoop en er liggen mensen in dozen te slapen op straat omdat hun huizen door de Duitsers geplunderd zijn. Het is vreselijk om naar te kijken. Daarom ben ik ook liever alleen op mijn kamer. Starend naar de foto die Lottie mij gegeven heeft vlak voordat ze vertrokken. Vandaag is ze 11 geworden. Als ze er nog is tenminste. Op dat moment haalt een zacht gekuch mij uit mijn gedachten. Het is Niall die een paar meter verderop staat met zijn handen in zijn zakken en een soort mantel om hem heen met een capuchon. Een capuchon waar zijn ogen vaag onderuit kijken. Ik staar hem vragend aan maar hij wenkt mij alleen. Ik volg hem op de voet niet wetend wat mij te wachten staat.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

LoveYouu Xxx