Een verboden liefde in een kille oorlog|L.S

Hoofdstuk 20: Het jaar 1943

POV: Louis
Dit is radio oranje. 15 Maart 1943. Tot u spreekt Hare majesteit de koningin. 'Landgenoten'. Ik luister vol bewondering in de keuken van Boer Tom en Boerin Marianne samen met de rest van het gezin. Tegenwoordig zijn radio's verboden en je kan opgepakt worden als je er nog 1 in huis hebt. Toch heeft Boer Tom zijn radio achtergehouden en elke avond luisteren we ernaar. In het geheim. We luisteren naar de koningin die ons moed inspreekt. Haar stem luid dat we niet moeten opgeven en sterk moeten blijven. Zij heeft makkelijk praten denk ik wel eens. Zij is met de prinsesjes naar Engeland gevlucht aan het begin van de oorlog. Ik heb gehoord dat velen Nederlanders met kleine schuitjes naar Engeland zijn gegaan. Ze worden Engelandvaarders genoemd. Degenen die de bittere reis overleven mogen bij de koningin op bezoek om over de toestand in Nederland te vertellen. Daarna gaan de meesten in dienst om voor het vaderland te vechten. Papa noemt ze dapper. Ik noem ze onwaarschijnlijk dapper. Ik zou zoiets nooit gedurfd hebben. Zodra er nog wat nieuws in codetaal is gezegd zet boerin Marianne de radio uit. Zodat we niet worden betrapt. 'Mama waarom zeggen ze meestal iets in codetaal op de radio?' vraagt Lottie. 'Dat is voor de mensen in het verzet die wapens hebben besteld vanuit Engeland lieverdje. Dan weten zij waar ze de wapens moeten halen en hoe laat'. Lottie kijkt haar verward aan. 'Maar waarom wordt het dan op zo'n rare manier gezegd?'. 'Omdat de Duitsers misschien kunnen meeluisteren of verraders. Dan kunnen er verzetsmensen opgepakt worden' zegt papa nu. Ik zucht even. 'Mag ik even naar buiten?' vraag ik. Papa en mama kijken elkaar en Boer Tom even aan. 'Toe maar. Maar niet te lang' zegt mama bezorgd na een stilte van enkele seconden. Ik grijp mijn kans en ren met Ashton en Luke naar onze hooiberg waar we al anderhalf jaar bijna elke avond naar de zonsondergang staren. Ik heb deze plek al bijna als mijn thuis gezien. De dag dat we bijna ontdekt waren is al bijna een jaar geleden. Sinds die dag ben ik veel closer met Ashton en Luke geworden. Ze zijn hier mijn beste vrienden. Hoewel ik mijn eigen vrienden niet vergeten ben. En bovenal Harry niet. Ik stel mezelf nog elke dag de vraag.. of ze mij niet zijn vergeten. 'Waar denk je aan Louis?' vraagt Luke als we eenmaal boven zitten. Ik haal mijn schouders op. 'Aan mijn vrienden'. 'En aan Harry' voegt Ashton er aan toe. Ik knik en laat mijn hoofd op mijn opgetrokken knieën rusten. 'Weet je.. iedereen is zo dapper.. De Engelandvaarders.. de mensen in het verzet.. waarom kan ik dat nou niet? Ik ben echt zo'n angsthaas die me elke dag meer zorgen maakt over mijn vrienden en wat doe ik? Ik verstop me en laat ze aan hun lot over' zeg ik. De monden van Ashton en Luke vallen tegelijk open. Is dat nou omdat ze tweeling zijn of is het toeval? 'Louis ben je gek? Jij bent juist 1 van de dapperste personen die ik ken!' zegt Luke. Ik kijk hem verbaasd aan. 'Hoezo?'. 'Omdat je ondanks alle ellende positief blijft en blijft lachen! Je zit hier voor gevaar voor eigen leven. Je kan elke dag ontdekt worden en worden meegenomen naar de hel op aarde en je blijft optimistisch. Dat toont veel moed' zegt Ashton. Ik kijk even glimlachend voor me uit. 'Harry zei altijd dat ik moest blijven lachen. Dat mijn lach de mooiste was van allemaal. Ik heb hem al bijna twee jaar niet gezien nu. Ik ben nu 18 en ik zag hem voor het laatst toen ik 16 was. Zou hij mijn lach nog steeds de mooiste vinden?' vraag ik. Luke en Ashton knielen tegelijk naast me neer. 'Dat weet ik wel zeker' zeggen ze in koor. Ik glimlach weer naar ze en staar naar de ondergaande zon. Weer een dag bijna voorbij. Maar de vraag is en blijft wanneer de verlossende zonsondergang komt.. en ik mijn liefste weer in de armen mag sluiten.

POV: Harry
De regen klettert op mijn gezicht als ik van school naar huis ren. Amsterdam ligt er maar als een vod bij. De straat is smerig en er zwerven kostbaarheden van mensen op straat. Van wiens huizen zijn leeggehaald.. of eigenlijk leeggeroofd. Tientallen foto's liggen verspreid over de stoep die vervolgens helemaal stukgeslagen uit het lijstje en natgeregend zijn. Foto's uit gelukkiger tijden. Ik wordt bijna zelf emotioneel als ik het zie liggen. Ook mijn school is bijna geen school meer. Niall komt niet meer opdagen. Al maanden niet. Mijn klas bestond eerst uit 32 leerlingen.. nu zijn het er nog maar 10. Waaronder ik. De rest is of al afgevoerd, ondergedoken of gevlucht. Ik vermoed dat Niall gevlucht is. Ik zie hem nooit meer over straat lopen en zijn huis staat leeg. Ik ben er laatst nog langsgelopen. Ik kan haast niet wachten tot ik weer thuis ben en naar mijn foto van Louis kan staren. Ik wordt zo gelukkig als ik hem zie. Zo vergeet ik niet hoe hij eruit ziet. Het is maar te hopen dat waar hij ook is.. hij mij ook niet vergeten is. Als ik eindelijk mijn huis bereikt heb en de deur wil openen worden mijn ogen groter als ik opeens een jongen zie lopen door de stromende regen met blond haar. Geen twijfel mogelijk.. Niall. Ik laat abrupt mijn schooltas uit mijn handen vallen en ren in topsnelheid zijn kant op. Ik leg mijn hand op zijn schouder en zijn blauwe ogen staren mij fel en scherp aan. Hij schud mijn hand van zich af. 'Wegwezen! Jij hoort mij niet te zien!' sist hij kwaad. 'Niall ik ben zo blij om je te zien! Ik dacht dat je gevlucht was! Waar zat je al die tijd?'. Niall gaat dreigender voor me staan. 'Ik zei WEGWEZEN! Vuile NSB-er!'. Hij wilt zich weer omdraaien maar ik houd hem tegen. 'Niall ik ben geen NSB-er! Mijn ouders hebben daarvoor gekozen niet ik! Ik moet doen wat me gezegd word! Ik word gedwongen begrijp dat dan toch!' roep ik luid. Niall drukt een hand op mijn mond. 'Sssshht! Niet iedereen hoeft te weten dat ik nog hier ben'. Ik knik en hij haalt zijn hand weer weg. Hier sta ik dan in de regen. Met een jongen die ik eens mijn vriend kon noemen maar die nu wel een wildvreemde lijkt. Na hem een jaar niet gezien te hebben is hij erg veranderd. Zijn gezichtsuitdrukkingen zijn directer en zijn wangen meer ingevallen. 'Niall we waren vrienden.. je kent me als geen ander.. geloof mij alsjeblieft'. 'En waarom zou ik dat doen?!' zegt hij nog even pissig. Ik grijp zijn hand vast. Hij wilt zich meteen lostrekken met als gevolg dat ik mijn grip verstevig. 'Omdat ik je niet kwijt wil'.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

LoveYouu Xxx