Een verboden liefde in een kille oorlog|L.S

Hoofdstuk 16: Verwoeste vriendschap

POV: Louis
Luke en Ashton kijken me vragend aan. 'Jullie vader heeft me gestuurd' zeg ik om mezelf te redden uit een ongemakkelijke stilte. 'Gezellig toch?' vraagt Ashton. Ik trek verbaasd mijn wenkbrauwen op. 'Dus.. jullie vinden het niet erg dat ik zomaar binnenval.. ik bedoel.. in het algemeen dan'. 'Nee natuurlijk niet Louis! Jij, je ouders en je zusje zijn meer dan welkom hier. Wij zullen die moffen eens laten zien wie er hier fout zit' zegt Luke. Nadat hij die zin heeft uitgesproken valt er een kleine last van mijn schouders. Ik ben blij dat ze me niet als een indringer zien. Al helemaal omdat ze een tweeling zijn. Die hebben meestal toch een band. En zo te zien.. hebben deze broers dat zeker. 'Gaat het wel goed met je?' vraagt Ashton wat me uit mijn gedachten haalt. 'Ja hoor. Nog een beetje moe van de reis. Het was een inspannende nacht'. 'Wil je erover praten?' vraagt Luke. Ik haal mijn schouders op. 'Dat wil ik wel maar niet hier. Dan moet het ergens zijn waar ik zeker weet dat niemand het hoort. Ik ben sinds de bezetting steeds meer op mijn hoede. Het is alsof ik continu in de gaten wordt gehouden'. 'Dat snappen we best'. Ashton kijkt Luke even schuin aan. 'Wat denk je Luke? Zullen we naar ons plekje gaan?'. Luke denkt even na maar knikt uiteindelijk toch. 'Plekje?' vraag ik. Ze zeggen niets maar geven me enkel het sein hen te volgen. We klimmen een lange trap op die tegen hooibalen aan staat. Hij wankelt een beetje en ik ben dan ook blij als we boven zijn. 'Eenmaal daar halen de jongens 1 hooibaal opzij zodat er een weg kwijt wordt gemaakt. Achter die opgestapelde hooibalen boven is een enorm luik. Zodra Luke die opent wordt mijn netvlies onthult met een prachtig uitzicht over het hele platteland. 'Wow.. dus hier zitten jullie altijd?'. Ashton knikt en we nemen tegelijk plaats op de grond. Kijkend naar het uitzicht voor ons. 'Wil je nog praten over gisteravond?'. Die zin brengt gelijk die akelige gedachte weer terug. 'Ja dat wil ik. We moesten ons huis in de Joodse wijk verlaten door een razzia. De Duitsers kwamen joden ophalen. Ik zag vanachter de ramen van het huis hoe 1 van mijn beste vrienden werd meegenomen.. Liam.. Hij werd ruw gescheiden van zijn ouders en in een busje gepropt. Ik zag hoe ze hem wegreden naar voor mij onbekende verte. Voordat hij weg werd gevoerd hadden we nog even oogcontact. Dat was de laatste keer dat ik hem zag'. 'Jeejtje Louis.. wat heftig' fluistert Ashton geschokt. 'Maar het ergste is misschien nog wel dat ik van mij grote liefde afscheid hem moeten nemen gisteravond.. voor waarschijnlijk lange tijd'. 'Oh hoe heet ze?' vraagt Luke. 'Harry'. Het is even stil. 'Ja dat kan natuurlijk ook' antwoord Luke daarna weer. 'Hij is de Joodse wijk binnengedrongen enkel om mij nog een laatste keer te zien. Hij hielt me vast en zei dat we moesten hopen op betere tijden. Maar ik weet niet of die betere tijden ooit zullen komen'. Ashton legt een hand op mijn schouder. 'Die tijden komen Louis. Je gaat die Harry en Liam weer zien dat beloof ik. Ik zucht even en richt mijn blik weer op het plattelandse uitzicht. 'Tot die tijd kan ik alleen maar dromen van hen weer zien'.

POV: Harry
Ik staar zuchtend naar de foto van Louis en Lottie in mijn hand. Dat is de foto die Lottie mij gegeven heeft voordat ze vertrokken naar hun onderduikadres. De allerlaatste foto die van hen genomen is. Ongeveer een maand voor de oorlog. Ik ben blij dat ik in ieder geval nog naar Louis' lach kan kijken terwijl hij zijn armen om zijn zusje heen heeft geslagen. Lottie.. lieve Lottie. Ze is nog maar 8 jaar en nu al zo'n slim meisje. Die wordt een grote later. Dat is zeker. Na een tijdje stop ik de foto weer terug in het kistje onder mijn bed. Niemand mag weten dat ik dit bezit. Bovendien is het niet van mij. Het is van Lottie en Louis. Ik heb beloofd om het te bewaken voor hen. Totdat ze weer terug zijn. Ik loop naar mijn raam en staar naar buiten. Op de straatstenen van Amsterdam waar eens kinderen speelden marcheren nu soldaten en troepen van de jeugdstorm. Die stomme jeugdstorm waar ik zo nodig bij moest. Je had Nialls kop gister moeten zien toen ik langs liep in dat stomme uniform. Als blikken konden doden lag ik nu allang in mijn graf. Hij denkt natuurlijk dat ik nu voor de moffen ben. Zou ik ook denken als ik hem was. Plots worden mijn ogen groter van verbazing. Of je het geloofd of niet.. Niall loopt daar over straat met een grote tas in zijn handen geklemd. Ik aarzel geen moment en snel naar beneden. De deur smijt ik open en ik ren zo snel als ik kan naar Niall toe. Zodra ik hem omdraai geeft hij me een woedende blik en zet een stap achteruit. 'Niall ik kan het uitleggen' begin ik langzaam. 'Nee dat kan je niet!' sist Niall kwaad terug. 'Niall wat jij hebt gezien is niet wat je denkt dat het is'. 'Ik weet wat ik zag en dat is voor mij genoeg' zegt hij met opeengeklemde kaken. Hij wilt weer weglopen maar ik ga snel voor hem staan. 'Niall ik..'. 'Weet jij wel dat jij Louis en Liam verraad hiermee? De moffen haten hen en jij moedigt dat aan?! Het is misselijkmakend gewoon' onderbreekt hij mij. Ik bal mijn handen tot vuisten. 'Niall je luistert niet! En je weet dat Liam mijn vriend is en Louis degene van wie ik houd! Maak nou geen verwijten waar je later spijt van krijgt'. Niall zet dreigend aan stap naar voren. 'Nee jij luistert niet Harry.. Laat ik duidelijk zijn.. zolang jij met die jeugdstorm optrekt hoef ik je niet meer te zien!'. Ik weet niets te zeggen. Ik en 1 van mijn beste vrienden staan tegenover elkaar alsof we twee vreemden zijn. Ik had niet gedacht dat zoiets ooit zou gebeuren. Niall hijst zijn tas op. 'Nu moet ik gaan. Ik heb belangrijke zaken te doen'. Zonder nog een woord te zeggen loopt hij langs me. Als versteend kijk ik hem na. Woedend staar ik naar de vlag van de moffen die boven onze deur hangt. Ik bries van woede en scheur het met een kreet kapot. Deze oorlog maakt alles kapot. Nog even.. en ik ben iedereen kwijt die me dierbaar is.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Een oorlog verwoest niet alleen levens
Een oorlog verwoest ook vriendschappen, hoop en helaas.. ook liefde
LoveYouu Xxx