Een verboden liefde in een kille oorlog|L.S

Hoofdstuk 43: Bevrijding

POV: Harry
Het is chaos vandaag in Amsterdam. Inmiddels is het 5 september en honderden Nederlanders pakken in paniek hun spullen. Er zijn geruchten dat de Duitsers al Brussel en Antwerpen bevrijd hebben en dat nu ook Nederland snel aan de beurt zal zijn. Voornamelijk NSB'ers en Duitse soldaten vluchten weg. Mijn ouders zijn nog altijd NSB'ers en ik wordt door velen vreemd aangekeken op straat. Ik ben immers hun zoon en ik wordt ook als verrader beschouwd. Ik voel de haat van Nederland tegen Duitsland en de NSB steeds meer groeien. Nu hebben de Duitsers het nog voor het zeggen maar als dat niet meer zo is weet ik zeker dat de Nederlanders uit zijn op wraak. Pure wraak waarvan ik niet weet in welke banen het zal lopen. Tientallen mensen scheuren mij in paniek voorbij met alle mogelijke middelen. Karren en fietsen.. auto's zijn er bijna niet meer omdat de Duitsers alles ingepikt hebben. Ik vervolg mijn weg naar huis terug. Ik vermijd mijn ouders steeds meer maar ik kan het niet maken om niet meer thuis te komen. Niet in tijden als deze. Wilskracht houd mij op de been. Mijn hart klopt nog steeds voor een jongen die ergens zit ik weet niet waar. Nu het verbod van onze liefde bijna geschaad is moet ik de laatste beetjes doorstaan. 'Des ik pak mijn spullen en ik vertrek nu!'. Ik blijf verstijft staan voor de deur van mijn huis. De stem van mijn moeder is door de muren heen te horen. Zo stil als ik kan sluip ik door de voordeur naar binnen. Hoewel het niet veel uitmaakt of ik nu luid of zacht ben. Het geschreeuw is zo dusdanig hard dat niemand mij hoort. 'Wij gaan pas weg als ik dat zeg!' schreeuwt mijn vader nu op zijn beurt. 'Nog even en wij worden gepakt door Nederland! Besef je dan niet dat we aan het verliezen zijn!'. 'Anne luister goed naar mij! Ik ben bezig met zaken dat we op het laatste moment naar Duitsland kunnen vertrekken! Voordat de rellen uitbreken'. Ik bijt uit woede keihard op mijn onderlip. Ik verlaat Amsterdam niet. In geen geval. Zodra Louis naar huis komt met zijn familie moet ik er voor hem zijn. Voor hen allen.

POV: Louis
Nu we een aantal weken verder zijn is Liams gezondheid aanzienlijk verbetert. Zijn ademhaling is weer normaal en zijn koorts is geheel verdwenen. We helpen nu Johan en Marleen in het huishouden. Naar buiten gaan durven we niet. Liam en ik komen moeilijk de nachten door omdat we bang zijn om ontdekt te worden. Dat heb ik al eens meegemaakt. En toen werd mijn hele familie uitgemoord. We worden beide nog iedere nacht wakker. Bezocht door velen nachtmerries die niet in woorden te beschrijven zijn zo heftig. Diep in gedachten verzonken schrik ik op van Liam die plots aan mijn zijde staat. 'Waar denk je aan?'. Ik haal mijn schouders op. 'Nergens aan'. Liam neemt plaats naast mij op het bankje voor het raam waar ik elke dag uit staar. Het is het bovenste raampje van het huis dus niemand ziet ons zitten. 'Ik wil gewoon niet vergeten hoe de wereld eruit ziet' zucht ik. Liam knikt en slaat een arm om mij heen. 'We horen al maanden geruchten vanuit Nederland dat de tommies onderweg zijn. Johan en Marleen hebben kennissen daar. 'Dat weet ik wel Liam maar wat als het niet meer hetzelfde is als toen we weggingen? We zijn 3,5 jaar van huis weggeweest'. Liam draait mijn kin naar zich toe met zijn wijsvinger. 'Het is al niet meer hetzelfde'. Die woorden komen mijn zenuwstelsel binnen als kogelschoten. Het duurt niet lang om te beseffen dat Liam gelijk heeft. Ons gesprek wordt onderbroken door luid gejuich van beneden. Liam en ik kijken elkaar met grote ogen aan waarna de deur van de slaapkamer open slaat. Johan staat voor ons met een lach van oor tot oor. 'Wat is er?' vraagt Liam voorzichtig. 'Nederland! We zijn bevrijd!'. Ik slaak een bibberige zucht en Liam valt mij met tranen in zijn ogen om de hals. 'Louis.. we kunnen naar huis' snikt hij met pure blijdschap in zijn stem. Nu voel ik ook tranen in mijn ogen opwellen. Mijn zicht wordt wazig maar dat is op dit moment niet van belang. 'Naar huis.. eindelijk'.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Het bovenstaande liedje hielp mij bij dit hoofdstuk.

Het einde komt in zicht..

LoveYouu Xxx