photoview #Netties2017

0000004

Duitsland 2012
1 januari, zondag

Rechercheurs Angus Naceer en Claudia Zweinsteiger parkeerde hun auto vlak voor de deur van het appartementencomplex waar hun slachtoffer, de vermoorde Liz Meijer, was gehuisvest. Het was al laat in de middag en de regen van die ochtend had plaatsgemaakt voor natte sneeuw. Angus Naceer was een charmante man, met kort donker haar, waar de inhammen inmiddels duidelijk zichtbaar waren. Een stoppelig baartje, die hij niet al te lang liet staan en daarbij was hij netjes in pak. Hij was een grote man met een zware intimiderende stem, die hij niet schroomde te gebruiken. Hij straalde persoonlijkheid en oprechtheid uit. Een man die stond voor zijn zaak. Zo ook de zaak van Liz. De speeltuin werd nog grondig onderzocht door het forensisch team. Claudia en hij hadden de eerste getuige, herr Wilbert Cüne, verhoord voordat ze wisten om wie het ging. Het werd al snel duidelijk toen er een melding binnenkwam over een vermiste vrouw met dezelfde naam en profiel. Een treurig begin van het nieuwe jaar. Naceer bekeek een bericht dat binnenkwam op zijn I-phone. Op het bureau wachtte ene Marie Elizan, een goede vriendin van het slachtoffer, die gisteravond samen met haar oudejaarsavond had gevierd.
'Ze is gearriveerd...' zei hij met een kleine glimlach op zijn gezicht en zijn mobieltje heen en weer zwaaide.
Claudia, twee koppen kleiner dan haar collega, rood krullend haar tot op de schouders en lang niet zo zeker als Naceer, knikte slechts, terwijl ze voorzichtig langs de wagen liep, bang om uit te glijden.
'Ze zou nog even geduld moeten hebben.' Was haar late en kille reactie. Naceer keek haar even aan voordat hij voor haar uit liep en de straat overstak. Ondertussen werkten ze meer dan drie jaar samen en hij was gewend geraakt aan haar stugge houding. Claudia kon het niet helpen dat ze Claudia was. En zo was het goed. Ze liepen de hal binnen waar ze overvallen werden door de warmte. De schuifdeuren sloten zich automatisch achter hen en ze lieten een nat spoor achter terwijl ze zich naar de lift begaven. Liz Meijer woonde op de achtste verdieping, was achtendertig jaar en nog niet in aanraking geweest met justitie. Geen strafblad, geen deurwaarders, geen verkeersbekeuringen. Niets. Een keurige vrouw die leefde volgens de regels. Werkzaam bij een geneeskundig instituut. Niets waarover de twee rechercheurs vraagtekens bij zette.
'Wat denk je te zullen vinden?' Claudia bekeek zichzelf in de grote spiegel aan de linkerwand en trok een wenkbrauw op. Er klonk een hoog piepje en de lift ging langzaam open.
'Niets bijzonders. Een neutrale woning met veel disignwear. Misschien vinden we wat op haar computer, had ze kinky sexwensen en speelde ze stoute spelletjes.' Hij trok zijn donker blauwe sjaal los en stapte de lift binnen.
'Zou kunnen, maar een seksdate op oudejaarsavond. En de gruwelijke verwondingen?'  Kaatste ze terug, terwijl ze op het knopje 8 drukte en toen het teken: >[ ]<. De deuren sloten zich meteen daarna.
'Zit wat in.'
'Daarbij moeten we eerst wachten op de uitslag van Carl. Hij is net bezig het lichaam te onderzoeken. Hopelijk vind hij iets waarmee we wat kunnen.'
Naceer knikte slechts en wist dat Claudia liever thuis zat bij haar gezin. Dat was duidelijk de reden waarom ze de hele dag al zo geprikkeld was. Maar hij kon het ook niet helpen. De liftdeuren schovenopen en voor hen stond een oudere man, met een dikke buik en dun, lang vettig haar tot op de schouders. Hij hield een sleutel in zijn rechter en een chocolade donut in zijn linkerhand.
'Ah rechercheurs. Eindelijk bent u er. Deze kant op Herr en Vrouwe.' Zei hij zwaar ademend en liep voor hen uit, zonder zich verder voor te stellen. Dat hoefde ook niet. Claudia had hem zelf gebeld, zodat hij de deur kon openen en ze die niet hoefde te forceren.
'Verleden week belde een collega van jullie ook al. Twee blokken verderop, weet u wel...?'
'Nee, sorry. Dat weten we niet.' Zei Claudia iets feller dan gewoonlijk. De man keek even over zijn schouder, maar liet het daarbij en haalde alleen licht zijn schouders op. Bij de deur aangekomen nam hij eerst een hap van de donut en poerde daarna met de sleutel in het sleutelgat voordat hij de deur opende.
'Alstublieft.' Zei hij beleefd. De boodschap van Claudia was duidelijk aangekomen.
'Dank u.' Antwoordde ze wat rustiger. 'We houden de sleutel in bewaring tot het onderzoek is afgesloten.' Sprak ze formeel en stak haar hand uit. Hij overhandigde haar de sleutel en keek even naar Naceer ter bevestiging. Deze knikte echter.
'Ik weet hoe het gaat, mevrouw. Ik laat u uw werk doen.' Met een knikje liep hij weg en pas toen hij buiten gehoorafstand was zei Claudia geërgerd. 'Mooi zo.'  Beide rechercheurs trokken hun handschoenen aan.
'Je bent geprikkeld, is 't niet?' Vroeg Naceer quasi nochalant.
'Ach wat? Hij irriteerde me een beetje, dat is alles.' Ze was de eerste die de woning betrad. Het was ruimer dan ze verwacht had, maar toch heerste er een huiselijke sfeer. De gordijnen waren dichtgetrokken en in de keuken was een behoorlijke afwas achtergelaten. Claudia opende de gordijnen, maar de geringe lichtval die binnenkwam was niet voldoende, dus deed ze het licht aan. Ondertussen bekeek Naceer de grote hoeveelheid foto's die ingelijst stonden of verspreid aan de wand hingen. Claudia liep naar de koelkast waarop ze verschillende nota bekeek. Ze ondekte telefoonnummers van de pizza service en de chinees, van de dokter, tandarts en visagist, een boodschappenlijstje en willkeurige datums met daarachter vreemde codes. Ze haalde het magneetstipje, met daarop een duif in vlucht, eraf en pakte het briefje wat ze vervolgens in een plastic zakje deed en dichtschoof met het klipje.
'Misschien kunnen we hier wat mee, Angus?'  Ze hield het omhoog zodat hij het kon zien.
'Misschien...' zei hij en nam plaats achter het bureau, waarop behalve het platte scherm en de toetsenbord, een stapeltje foto's lag, met daarop een envelop. Daarop geschreven stond:  Belangrijke info. Politie!!!
'Maar misschien helpt dit ook! Kom eens kijken, Claudia!!'
Samen bekeek ze de plaatjes. Sommige toonde het spiegelbeeld van Liz. Een verzorgde dame met een natuurlijke schoonheid. Maar er was iets in haar ogen wat hij herkende. Iets wat hij in zijn loopbaan als rechercheur al verschillende malen was tegengekomen.
Het was angst.