photoview #Netties2017

0000007

Frankrijk 1984, lente

Michel lag met zijn rug in het gras naast het meertje en wachtte op Elle LeBlu, het meisje van de familie die naast hun woonden. Ze hadden dezelfde leeftijd, waren bijna even groot, maar verschilden in sommige opzichten toch ook ongelooflijk met elkaar. Meestal nam Elle lekkere cakejes mee, soms zelfs met chocolade erin. Dat was zijn lievelingscake, maar hij was nooit teleurgesteld als ze andere lekkernijen mee had. Hier en daar hing er een wolk in de lucht en hij liet zijn fantasie de vrije loop, zodat er verschillende figuren zichtbaar werden. Het gras kriebelde in zijn nek, elke keer als er een zacht bries over het meer ging. Zijn vangst was tot nu toe belabberd geweest, hopelijk bracht Elle ze meer geluk. Als ze maar niet weer van die meisjesachtige spelletjes wilde spelen. Dan hield hij het snel voor gezien. Vader en moedertje. Keukentje of verkleedparijtje. Nee, daar had hij vandaag echt geen zin in.
Het was een week geleden dat hij het rode handtasje had gevonden en verstopt had in een holletje van een oude boom en hij had er helemaal niet meer aan gedacht. Tot op dit moment. Het was een leuk speeltje voor Elle, bedacht hij zich. Het handtasje zou door niemand meer gebruikt worden, in ieder geval niet door die Susan.... de foto's kon hij zich nog makkelijk voor de geest halen.
Ze zou het vast niet erg vinden, die Susan had waarschijnlijk allang een ander tasje...
Hij voelde een vreemd gevoel van spanning door zijn lichaam trekken, die zich in hem uitbreide. Enthousiast ging hij rechtop zitten en zag tot zijn grote vreugd Elle in de verte, langs de heuvelkam, aan komen huppelen. Waarschijnlijk zong ze ze een kinderliedje. Elle had donker bruin haar, dat ze meestal in een paardenstaart droeg. Tevens had ze twee van de mooiste blauwe ogen die Michel ooit had gezien. Hij stond op en rende haar tegemoet.
'Elle...!!!' Schreeuwde hij met zwaaiende armen.
Ze reageerde amper al had ze hem wel gezien. Dat was Elle. Toen ze elkaar naderde en zo dichtbij elkaar waren dat je niet meer hard hoefde te schreeuwen zei hij:  'Elle, ik heb een cadeautje voor je. Alleen heb ik het niet bij me..'
Elle huppelde langs hem heen en bleef huppelen. Hij volgde haar.
'Waar heb je het dan, Michel? Of is dit weer zo'n trucje van je zodat we het eerst moeten veroveren van de boeven hier in het bos?
Wat een goed idee
'Nee Elle, echt waar. Ik heb echt wat voor je. Iets waar je mee kan spelen.' Hij versnelde zijn pas om haar bij te houden.
Wat is het dan?' Vroeg ze met haar kinderstemmetje. Haar donkerblauwe rok was nog niet smerig zag hij.
'Nee, het moet een verassing zijn Elle.' Sprak hij op ouderlijke toon, proberend haar te imponeren door er boos bij te kijken. En dat lukte, tot zijn opluchting.
'Ok, ik wil weten wat het is...' zei ze vinnig.
'Dus ga je met me mee?  Maakte hij haar zin snel af. Ze bleven stilstaan en keken elkaar aan. De zon prikte op zijn huid. De wind bleef even liggen, de geluiden verstomden.....
'Ja.' Zei ze uiteindelijk.
'Goed, volg me Elle!!'   En hij stoof weg met Elle achter zich aan.

Duitsland 2012, maandag 2 januari

Zachte sneeuw viel langzaam naar beneden en bedekte de straten en geparkeerde auto's, terwijl Claudia voorzichtig Naceer volgde, die met ferme passen voort snelde en zich niks aantrok van de ijzige kou die tot ieders botten doordrong, zo scheen het Claudia tenminste, naar de discotheek The Rising waar ze een afspraak hadden om de beveiligingsopname van de subtiel verborgen camera's te bekijken. Vanochtend vroeg hadden ze Edgar Kümer verhoord en diens ultra moderne digitale camera in beslag genomen. Edgar werkte zonder tegen stribbelen mee; hij was een goede vriend van Liz.
Claudia had weinig geslapen maar was desalniettemin voldoende uitgerust en had gisteravond nog genoeg energie gehad om haar nieuwe geliefde zijn wel verdiende aandacht te geven, zoals ze beloofd had. Toch kon ze daarna de slaap niet vatten. Hopelijk vonden ze wat op de opnames van de discotheek, maar ergens twijfelde ze. Zevenhonderd mensen waren die bewuste avond in The Rising geweest. Het was als zoeken naar een naald in een hooiberg.
Hopelijk kan Mick wat met die foto's van Edgar
Ze schudde haar rode haar naar achter en verdrong het bizarre idee.
Nog even en ik ga echt in die onzin geloven. Want wat waren ze nu eigenlijk wijzer geworden van die zogenaamde ziener? Helemaal niets en dat was weer zo klaar als een klontje. Mick had niets los gelaten over wat hij dan wel of niet had gezien en dat vond ze zacht gezegd vreemd. Daarom kon ze hem niet serieus nemen. Naceer keek even achterom en vertraagde zijn pas.
'Volgens Marie waren ze ongeveer kwart voor elfen in The Rising, dus het zou niet moeilijk moeten zijn om haar te vinden.' Zei hij over zijn onder gesneeuwde schouder. 'Als we daarna goed opletten hebben we een kans de dader te ontdekken.'
Claudia zuchtte. 'Wie zegt dat de dader hier aanwezig was?'
'Denk je dat ze zelf vroegtijdig weg is gegaan...?' Hij trok een bedenkelijkgezicht die ze niet kon zien, maar wel wist dat hij hem opzette.  'Lijkt me sterk...' hij stopte voor de gesloten discotheek. De neonlampen boven de gevel, die 's nachts blauw-rood verlichtte, waren uit. De smalle lange ramen die doorgaans uitzicht bood op de gang die in rood was verlicht, waren nu afgesloten doormiddel van zware metalen platen om te voorkomen dat de ruiten zou worden ingegooid, door geïrriteerde, geweigerde bezoekers. Naceer drukte op de bel en wachtte tot hij antwoord kreeg door de ingebouwde speaker.
'Momentje, alstublieft. Ik kom eraan, Herr.' Bromde het door de intercom.
Claudia streek door haar rode haar om zo veel mogelijk sneeuwvlokken te verwijderen. Tevergeefs. Na een klein minuutje, hoorde ze dat de sloten één voor één, aan de andere kant van de massieve deur geopend werden. Alles ter beveiliging. In het verleden waren er verschillende criminele liquidaties uitgevoerd in de  discotheek. Claudia meende te herinneren dat de toenmalige eigenaar een grote rol had in het drugscircuit, die Leipzig in de jaren '70 langzaam in een ijzeren greep had gehouden. Toch leek het dat de nieuwe organisatie van The Rising de lijnen naar het criminele circuit hadden doorgeknipt en het hun alleen te doen was om het managen van goede discotheken in Duitsland. Met nog zes filialen verspreid in Berlijn, Stutgard en een net geopende in Dortmund, had de organisatie een succesvolle fomule bedacht voor het concern.
De deur werd met moeite opengedaan, vanwege het gewicht,maar ook door de dichtgevroren kieren. De man moest twee keer zijn schouder hard tegen de deur werpen, voordat deze openging. Hij was duidelijk ook een van de uitsmijters, beoordeeld door zijn postuur. Hij begroette Naceer en Claudia beleefd en gaf hen te kennen dat ze hem konden volgen. De dancing had iets troosteloos, nu alles donker en verlaten was. Ze hoorden zelfs hun voetstappen galmen door de grote loungeruimte, die toegang bood naar de kantoorvertrekken. Ze beklommen een stalen industriële trap, met een overdreven grote bordes.
De uitsmijter die slechts een T-shirt droeg, met de belachelijke tekst touch me, if you wanna die erop, leidde hun naar een klein kamertje met talloze beeldschermen, computers en nog meer digitale snufjes, die Claudia niet voor mogelijk had gehouden. Een slanke, blonde jonge man, zat op een bureaustoel op wieltjes. Hij schoof zijn ronde bril verder zijn puntige neus op en beroette de twee rechercheurs. Hij stelde zich voor als de technicus van de discotheek. Helaas kon de eigenaar zelf niet aanwezig zijn, maar had toegezegd alle hulp te verlenen die de rechercheurs nodig achtte. De technicus luisterd naar de naam Sven Miernnen.
'Ik ben al zo vrij geweest de opnames te bekijken,'  hij knikte hen onderdanig toe.  'Tot het tijdstip dat u had opgegeven.' Hij draaide zich om, wenkte hen en drukte op wat toetsen. De beelden spoelden terug naar de tijd van aankomst.
Claudia boog vooroveren zag na enkele minuten het kleine vriendenclubje binnen komen, met Liz, Marie en de twee nichtjes. Ze werden niet gefouilleerd en mochten gewoon doorlopen. Ze bevestigde dat het om dit viertal ging en volgde hen naar de andere camera, die alles registreerde wat er bij de kapstokken gebeurden. De dames betaalden om hun jassen op te hangen en gingen vervolgens naar binnen. De technici drukte, zonder dat ze iets zeiden, opnieuw op enter. De beelden begonnen weer op het moment het viertal in beeld kwam.
'Het gaat ons om deze dame.' Claudia wees op het beeldscherm. De technicus knikte. Doormiddel van een touchpad maakte hij een rode cirkel om Liz' gezicht. Hij haalde het beeld naar voren en drukte wild op een aantal toetsen.
'De computer zoekt nu alle beelden van de des betreffende persoon, mevrouw. Het duurt niet meer dan een aantal seconden.' Precies op dat moment ging er een piep af. De computer gaf aan dat hij klaar was.
'Ik zal meteen alle bestanden op een stick zetten.' Zei Sven pienter.
'Ik heb liever de beelden van de gehele avond, zodat we een goed overzicht hebben.' Zei Claudia zo vriendelijk als ze kon. De technicus sprak haar niet tegen, maar zorgde voor de juiste infomatie. Het bleek dat Liz maar een aantal maal de camera's passeerde. Bij binnenkomst, de toiletten en uiteindelijk bij het verlaten van de discotheek, waar ze alleen haar jas ophaalde. Het bleek uit niets dat ze overhaast gevlucht  was uit de dancing en zover ze kon zien was er niemand die haar volgde. Of had ze het mis?
De technicus overhandigde het stickje aan Naceer. Deze deed hem in zijn binnenzak.
'Dank u voor u medewerking. Zodra we uw verdere hulp nodig achten, nemen we contact met u op.'
Claudia stak hem haar hand toe, op het bureau zouden ze de beelden aandachtiger bekijken en daaruit hun conclusies trekken.