,,Natuurlijk zijn er bovenwater honderden risico's. Maar een leven zonder risico's is misschien wel het grootste risico dat je kan nemen."
De veertienjarige zeemeermin Nori vindt haar onderwaterleven op de middelbare school maar niks. Liever gaat ze...
Nou hier komt het hoor. Dit is een van de belangrijke hoofdstukken waar ik naar heb geschreven. Hij is kort, hopelijk ook krachtig. Drama is following. Hopelijk vinden jullie het niet cliché of wat, ik vind romantiek best wel pittig moeilijk om vorm te geven zonder het cliché te maken. Hoe ik dit heb geschreven is met de soundtrack van Interstellar op de achtergrond en met het idee van mijn eigen relatie in mijn hoofd -ja ik heb echt een vriendje hehe-, dus ik hoop dat het gelukt is.
Ik heb trouwens een hele nieuwe pagina op mijn website derivserie.jouwweb.nl . Hierop vertel ik over een leuk nieuw iets waar ik de laatste tijd mee bezig ben, namelijk een writing journal. Het is basically een boekje waarin ik creatief bezig ben met dingen uit de wereld van Riv om mezelf te inspireren en motiveren. Hier een kleine sneakpeek, voor de rest moet je maar even op de site zelf kijken. Laat me weten of je het wat vindt ;)
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Dat was wel weer genoeg voor vandaag. Veel leesplezier en tot het volgende hoofdstuk!
Toen Nori naar hem keek, verdween alle spanning. De warmte die hij uitstraalde gaf zo'n vredig, zo'n veilig gevoel. Wanneer Vico naar haar glimlachte, voelde het alsof ze met een kop Earl Grey en een dekentje op de bank La La Lake aan het kijken was.
Er kwam een gesprek op gang. Eerst de simpele 'hoe is het ermee'-smalltalk, maar al gauw raakten ze dieper aan de praat.
En dat kon ook, want ze was voor het eerst open tegen hem. Ze had altijd gevoeld dat ze haar gehele persoonlijkheid moest verbergen, alleen dan zou hij niet achter haar geheim komen. Maar nu wist ze dat ze gerust zichzelf kon zijn, zelfs zonder haar vissenstaart aan te kaarten.
Behalve dat het praten fijn ging, deden ze de belangrijke ontdekking dat ze een gevoel voor dezelfde humor deelden: overslaande stemmen, valse blokfluiten slash trompetten en kapotte dingen.
Maar tussen het gelach door kwamen er diepere thema's aan de orde. Terwijl ze het over familie, vriendschap en hun haat jegens school hadden, hadden ze dezelfde pier al zeventig keer afgestruind. Inmiddels waren ze hun besef van tijd al verloren.
Op een gegeven moment hadden ze het over de toekomst.
,,Eerlijk, ik heb geen idee. Ik leef meer in het nu, denk ik," zei Nori. Dat was niet gelogen, al wist ze dat als ze wel een specifiek beroep in gedachten had, het moeilijk zou zijn om dat zonder liegen duidelijk te maken. Dat 'open zijn' tegen Vico was dan wel heel bevrijdend, maar alsnog waren er grenzen. Ze kon haar wereld niet verraden.
,,En jij? Professioneel surfer zeker?"
Vico glimlachte. ,,Eigenlijk niet, nee." Even was het stil, totdat ze aan het einde van de pier waren gekomen. Hij legde zijn handen op het hout van de reling en tuurde naar de hoge golven aan de horizon.
,,Eigenlijk wil ik hetzelfde doen als m'n moeder. Zeebioloog worden."
Nori haalde haar wenkbrauwen op. Biologie? Achter zo'n laidback type had ze echt geen passie voor natuurwetenschappen gezocht. Zeker nu hij zich net nog negatief over school uitliet.
,,Ik weet dat het gek klinkt, maar ik heb altijd al een connectie met de oceaan gehad. Meer dan een interesse, meer een soort... band?" Een beetje beschaamd keek hij naar de golven onder zich, die op de palen van de pier botsten.
,,Tis ook een van de redenen waarom ik mijn hele leven al surf. Dan voel ik me gewoon zo fijn, zo razend over het water." Hij begon te lachen. ,,Je denkt waarschijnlijk dat ik helemaal koekoek ben."
Nori glimlachte. ,,Nee, eigenlijk niet. Ik begrijp je wel." Ze voelde zich warm vanbinnen. Het idee dat het zeeleven hem niet afschrok, maar juist fascineerde, was een vredige gedachte. Als het dus ooit zo ver zou komen, dan zou haar geheim veilig zijn bij hem.
Ze zou hem ook nu alvast in vertrouwen kunnen nemen met haar geheim.
Nee, no way. Dat ging niet. Het was niet dat ze hem niet vertrouwde, ook niet dat ze dacht dat het de manier waarop hij haar zag zou veranderen. Nee, eerder dat ze haar familie zou verraden.
Voor het eerst voelde Nori zich schuldig. Hoe onredelijk haar moeders regels over 'blijf in de zee, blijf weg van land' dan wel ook niet waren, ze bleef haar moeder. Ook al zat ze helemaal verkeerd en was haar angst voor de bovenwaterwereld onterecht, Nori zat nog fouter met haar gelieg. Ze was al veel te ver gegaan: ze was nota bene verliefd geworden op een landjongen.
De zee was rustig, het wateroppervlak stond bijna strak. Vico en Nori stonden alleen op de pier, genietend van de kalmte die de zonsondergang met zich meedroeg. De hemel was versierd met oranje en roze wolken, de lichte zeebries blies door hun haren.
Hij keek naar Nori, zoekend naar de juiste woorden. Haar diepblauwe ogen fonkelden alsof ze allebei een sterrenstelsel in zich hadden. Beter nog. Twee oceanen.
Zijn hand rustte nog steeds op de drijfhouten reling van de pier, toen Nori voorzichtig haar hand op de zijne legde en strak naar de horizon keek. Dit was het perfecte moment. Vico zocht naar de juiste woorden.
,,Ik ga het maar gewoon zeggen, denk ik."
Nori keek weg van het water, vol verwachting keek ze naar hem. Vico haalde zijn hand door zijn goudblonde haar. Hij had een klein, maar o zo'n gelukkig glimlachje op zijn gezicht. Oh, die glimlach die poolkappen deed smelten.
Zijn stem was zacht, alsof niemand het mocht horen, terwijl er verder niemand op de pier stond.
,,Ik vind je heel erg leuk."
Nori zei niks, overdonderd. Ze wilde het moment niet verpesten. Het enige wat ze kon doen, was het spiegelen van zijn glimlach.
Woorden waren overigens ook niet nodig. Vico kwam dichterbij en streek met zijn hand door haar ravenzwarte haar. Nori bloosde en legde haar hand op zijn wang. Toen hij naar voren boog, keek ze een laatste keer in zijn ogen voordat ze de hare sloot.
Dat glimlachje, dat bleef. In elk geval, totdat hun lippen elkaar raakten.
In dat moment was alles perfect. Verder is er maar één woord wat je eraan zou kunnen wijden: het was magisch.
En dat was het, ja. Totdat Nori ineens door een onzichtbare kracht achterover het donkere water ingetrokken werd.
