18
‘We live in a world full of pain. Where love is blind and words are left in vain. Where trust is lost and never to be gained.’. –Danielle Butler
“So it wouldn’t hurt you, if I throw everything that you gave me!”
“Why would it matter to you if you are already dead?” Hindi ko napigilan ang paghagulgol. He was shocked by my outburst. Or siguro mas nagulat siya kasi alam ko na.
“What are you saying Angel?” Lumapit siya sa akin pero inalis ko ang kamay niya na hahawak sana sa akin. Hanggang ngayon ba magsisinungaling pa din siya?
“Alam ko na ang lahat. I’ve heard you and Paolo. Narinig ko lahat ng pinag usapan niyo.” Nakita ko ang shock sa mga mata niya.
“Angel…” Lumapit ulit siya pero lumayo ako. If I let him near me, If I let him hug me, if I let him comfort me, makakalimutan ko ang katotohanang niloko niya ako. Because right now, I wanted so much to hug him.
Gustong gusto kong mayakap siya not as John but as Johann. I wanted to cry on his shoulders. Because I miss him. I miss Johann so much.
Yet, I wanted so much to hate him dahil siya ang dahilan ng lahat ng sakit na nararamdaman ko ngayon. Dahil niloloko niya ako.
“Alam mo ba, I wanted to tell you everything because I didn’t want to deceive you. Pero it turns out na ako pala ang naloko. From the very start ako pala ang ginagawa mong tanga at estupida. All along my guilt is eating me thinking that I am not faithful to John kasi iniisip ko pa si Johann despite John being my boyfriend.” Napayuko siya sa sinabi ko.
God! Pero ang sakit sakit na. Bakit kailangang masaktan ako ng paulit ulit? Why couldn’t I be happy? Hindi naman ako naghangad ng malaki. Gusto ko lang naman maging maligaya. Wala naman akong nasakatang ibang tao pero bakit ganito ang nangyayari sa akin?
“Kaya pala hirap na hirap akong kalimutan si Johann. Kaya pala John remind me so much of Johann. Iisa lang pala kayo. Para akong tanga!”
