Katelynn Mergel

Oblivate

'Pain, you break me down and build me up, believer' - Imagine Dragons 

.......................................................

'Leg me nog eens uit waarom we hier zijn?' gromt Draco achter me.

Ik loop op hoog tempo door park, het steentje in mijn schoen negerend, om bij mijn voormalig huis te komen. We zijn in een Dreuzelbuurt en dat weet Draco maar al te goed: schoorvoetend is hij akkoord gegaan om mee te komen.

'Verbrugge, waarom gaan we hier heen?'

Nee, niet die naam. Nee.

De tranen wellen weer op in mijn ogen en zonder antwoord te geven loop ik door, het brandende gevoel in me keel verbijtend. Voldemort is terug en ook al ontkent het Ministerie het, we moeten maatregelen treffen. Eén van die maatregelen treft mijn peetouders. Ik heb ze nu al een tijdje niet gezien en wellicht zal ik ze ook nooit meer zien.

'Kate!'

Abrupt sta ik stil, waardoor Draco bijna tegen me opbotst. Ik kijk hem met lege ogen aan. Geen emoties. Nog niet. Zijn haar is uit model en er zit en klein takje in vast. Hij kijkt me met een geïrriteerde blik aan en pakt me bij mijn schouders.

'Je vertelt me nu waarom we hier zijn en anders weiger ik een stap verder te zetten!'

'Je moet wel' fluister ik terug. 'Zonder mij kun je niet terug naar huis.'

Ik schud me los en begin weer te lopen. Even blijft Draco staan, maar daarna hoor ik al snel weer het geluid van voetstappen. Hij weet dat hij zonder mij niet weg kan. Ik heb ons hierheen verschijnseld en hij heeft geen bezem of zoiets bij zich.

'Vertel me dan op zijn minst waar we heen gaan' zegt Draco nu. Hij is naast me komen lopen, hoewel hij moeite moet doen om mijn snelle pas bij te houden.

'Naar mijn ouders' antwoord ik, zonder hem ook maar aan te kijken.

'Je ouders?' Draco kijkt me verbaasd aan. 'Je kent je ouders toch niet?'

Ik zucht. 'Mijn peetouders dan. De mensen bij wie ik ben opgegroeid.'

'Zijn het Dreuzels, want dan-'

'Ja, het zijn Dreuzels en je gaat mee!'

Discussie beëindigd. We zijn het park uit en lopen nu in de straat waar ik de eerste dertien jaar van mijn leven heb doorgebracht. Ik probeer alles nog één keer goed in me op te nemen, voordat ik voor de laatste keer in mijn leven de straat zal verlaten.

'Weet je dit zeker, Kate?' hadden Harry, Hermelien en Ron gevraagd. 'Weet je zeker dat dit de juiste oplossing is?'

Dit is niet de juiste oplossing. Dit is de enige oplossing.

Voor het huis van mijn peetouders blijf ik staan. Ik bekijk het goed. De deur is nog altijd bruin en in de muur erboven zit nog altijd een scheurtje. Naast me huivert Draco even.

'Nooit gedacht dat ik hier ooit zou staan.'

'Ons bloed is niet anders dan dat van jou, Draco' zeg ik zacht. 'Het is allebei rood.'

Met een zucht stop ik dan uiteindelijk de sleutel in het slot en loop naar binnen, met Draco op mijn hielen. Het huis is niet heel groot, maar groot genoeg om toch veel ruimte te hebben. De deur direct rechts is het toilet, de deur daarachter de trapkast en als je de deur links neemt, loop je de woonkamer in. Daar zullen mijn peetouders waarschijnlijk zijn.

Non-verbaal doe ik een stiltespreuk om ons heen, zodat ze ons niet zullen horen. Voorzichtig loop ik naar de deur van de woonkamer. Ja, ze zitten er, aan de tafel, met de krant voor hen.

'Er is een gezin vermoord in Londen' zegt mijn peetmoeder verdrietig. 'Twee kinderen, één van 8 en één van 4.'

'Triest' vindt mijn peetvader. 'Je bent het niet waard om te leven als je zoiets doet.'

Veelbetekenend kijk ik Draco aan, die het opeens heel warm lijkt te hebben. Ik besluit er niks over te hebben en wenk hem weer de gang in. Vurig hoop ik dat mijn peetouders niet opeens de gang in komen lopen.

'Ik ga in mijn kamer even een rugzak vullen met spullen die ik mee wil hebben voordat ik hier vertrek' leg ik uit. Ik merk dat mijn stem trillerig wordt, nu het bijna zo ver is. Snel slik ik wat tranen weg. Ook Draco heeft het gemerkt en trekt zijn wenkbrauw vragend op. Ik schud mijn hoofd en ren de trap op.

Enkele minuten later ben ik al klaar. Ik heb niet veel om mee te nemen, op wat handige dreuzelspullen en foto's na. Ik loop de trap af en zie Draco de woonkamer in gluren. Hij kijkt verwonderd naar alle voorwerpen die er staan die hij niet kent.

'Ze zitten er nog steeds' zegt hij. Ik knik en haal mijn toverstok tevoorschijn. Verbaasd, maar ook nieuwsgierig kijkt Draco me aan.

'Wat ga je daarmee doen? Vergeet het Merk niet.'

Ik geef geen antwoord. Zachtjes duw ik de deur naar de woonkamer iets verder open en richt mijn toverstok op de twee mensen waar ik enorm van hou, ook al hebben we vaak ruzie gehad. Mijn hand trilt en ik moet echt moeite doen om niet te huilen.

'Verbrugge?'

NEE.

Het is me niet gelukt. De tranen stromen over mijn wangen heen en het verbaast me dat mijn stem nog stabiel is als ik uiteindelijk de spreuk zeg:

'oblivate'

Als het goed is, wordt hun blik nu wazig. Ze bewegen niet meer en mijn peetvader houdt de bladzijde van de krant doodstil in de lucht. Achter me hoor ik Draco zachtjes naar adem snakken. Ondanks zijn haat naar Dreuzels en Dreuzelgeborenen, zou hij dit niemand gunnen, dat weet ik zeker.

'Jullie hebben geen dochter meer en hebben die ook nooit gehad. Het liefst willen jullie naar Oostenrijk verhuizen, waar jullie familie ook woont...' fluister ik. Ik ben bang dat als ik hardop praat, dat mijn stem het dan begeeft.

'Kate' mompelt Draco, terwijl hij op een fotolijstje wijst.

Ik zie mezelf vervagen uit het lijstje. De fotolijstjes waar ik alleen op sta, verdwijnen compleet, net zoals oude tekeningen en knutselwerken. Doodstil blijf ik staan, met mijn blik gericht op mijn ouders. Ik weet dat ik binnen een tiental seconden weg moet zijn, omdat de spreuk dan in werking gaat, maar het is moeilijk.

Er zal geen enkel spoor meer zijn in dit huis dat naar mij leidt.

'We gaan' zeg ik, met een schorre stem. Draco maakt geen opmerking en volgt me stil. In een beweging gooi ik mijn rugzak over mijn schouder heen en loop de deur uit. Pas bij het park aangekomen durft Draco zijn mond weer open te doen.

'Waarom- waarom deed je dit?' vraagt hij voorzichtig.

'Hij zal ze vermoorden' antwoord ik en voor het eerst durf ik Draco weer recht aan te kijken. Ik zie mijn verdriet weerspiegeld in de zijne. Hij weet duidelijk niet wat hij moet zeggen, dus knikt even. Ik pak zijn arm beet.

'We gaan.'

En we verdwijnselen. Weg van de Dreuzelwereld, weg van het huis waar ik in ben opgegroeid, weg van de buurt waarin ik heb gewoond, weg van mensen die niet meer weten dat ze een dochter hadden.

Weg van de veiligheid. 

.......................................................

Daar zijn we dan: het eerste hoofdstuk van de sequel op Slytherin girl! Tegelijkertijd met dit hoofdstuk heb ik een informatie-deel gepubliceerd. Ik raad je aan dat ook te lezen, als je dat nog niet gedaan hebt :)

Hopelijk beleven jullie net zoveel plezier als ik aan Katelynn Mergel!!

PS: zoals jullie kunnen zien, heb ik aan het begin van het hoofdstuk iets extra's toegevoegd: een quote van een liedje. Ik ben van plan vaker quotes en stukjes lyrics toe te voegen. Leuk idee? Laat weteeenn!

xx