Katelynn Mergel

Love and fear

"Here we go, on this roller coaster life we know, with those crazy highs and real deep lows" - Danny Vera, roller coaster

.........................................

Het is vier uur 's nachts en eindelijk hebben we bijna iedereen naar hun slaapzalen kunnen sturen. Veel jaargenoten zijn blijven slapen. Hermelien, Angelique, Fred, George, Harry en Ron sturen de laatste bezopen mensen met een Viavia weg of brengen ze naar onze slaapzalen. 

De afdelingskamer is een enorme bende, met overal eten, drinken en kapotte of verloren voorwerpen. We verzamelen snel alle truien, sieraden en haaraccessoires, die we nog moeten teruggeven en gaan daarna aan de slag met het echte opruimwerk. 

'Katelynn!' 

Ik laat snel de laatste etensresten verdwijnen en kijk op van achter de tafel. Angelique komt aanlopen met Draco, Benno en Theo achter haar. Ze lijkt geïrriteerd en ik trek een wenkbrauw op. 

'Hun Viavia is blijkbaar al vertrokken, waarschijnlijk door de meiden, die eerder zijn weggegaan,' legt Angelique uit. 'Ze hebben hulp nodig om naar de kelders te komen, want ze kennen klaarblijkelijk de snelste route niet.'

De jongens trekken achter haar rug een gezicht en even moet ik moeite doen om niet in lachen uit te barsten. 

'Ik breng ze wel,' offer ik en richt me tot het drietal. 'Wacht buiten het portret op me.' 

Angelique knikt dankbaar en ik draai me weer om, om snel de laatste dingen op te ruimen. De rest al het werk laten doen is ook zo flauw. 

'Kate.' 

Ik zucht en draai me naar de stem die behoort tot een blonde Zwadderaar. Voor me staat Draco met een betrokken gezicht. 

'Wat is er, Draco?' vraag ik geïrriteerd, zijn zoen met de zesdejaars Zwadderaar nog niet vergeten zijnde. Hij moet nu niet met excuses aankomen. 

'Christiaan Rosier?' kaatst hij. 'Meen je dat, Kate?' 

Ik richt me in volle lengte op en kijk de Zwadderaar ongelovig aan. 

'Oh, werkelijk? Gaat meneer Malfidus opeens de onschuldige spelen hier?' sis ik. 'Volgens mij zag ik jou bijna samengesmolten met die brunette eerder. Je hebt niks te zeggen: ik ben een vrije vrouw.' 

Met onverwacht veel kracht duwt Draco me tegen de muur aan en houdt me op die plek. Even verwijden mijn ogen zich, maar bestuderen dan het gezicht van de jongen voor me. Het staat... boos? Jaloers. In zijn ogen zie ik bezitterigheid, lust. 

Een grijns vormt zich om mijn lippen. Even kijkt Draco me verward aan, waarna ik mijn lippen op de zijne druk. Direct reageert hij en duwt me verder tegen de muur. 

De zoen was kort, maar intens. 

Ik trek terug en grijns als Draco een teleurgesteld geluidje maak. 

'Dus dat had je nodig? Niet echt de meest logische manier om je te bewijzen,' plaag ik de jongen. Hij gromt even, maar ook dan verschijnt er een glimlach op zijn gezicht. Hij plaats een zachte kus op mijn wang. 

'Mag ik dan eindelijk zeggen dat je de mijne bent, Katelynn?' fluistert hij bij mijn oor en ik hoor de onzekerheid in zijn stem. 'Heb ik me eindelijk bewezen?' 

Ik ril even, maar de glimlach verdwijnt niet. 'Vooruit dan, Malfidus, omdat jij het bent.' 

Draco trekt me in een omhelzing en geeft enkele kussen in mijn nek en wang. Zachtjes hoor ik hem 'eindelijk' mompelen, iets wat waarschijnlijker niet bestemd was voor mijn oren.