Katelynn Mergel

A stolen kiss

"This can't be how our story ends, you're more than my girl, you're my best friend" - Bruno Mars, Too good to say goodbye

...........................

Een koele windvlaag glijdt langs mijn armen en even krijg ik een koude rilling. Snel leidt ik mijn gedachten weer af van de kou en staar naar de oprit van Villa Malfidus beneden me. Vanaf het balkon van Draco's slaapkamer heb je goed uitzicht over de gehele voortuin van het huis. Zo zie je ook iedereen die via de voordeuren naar binnen of naar buiten gaat. 

Het gala is afgelopen en langzaam aan beginnen de gasten weer te vertrekken. Ik zie de familie Kwast vertrekken, de familie Andersen, Slakhoorn, Jegers en andere grote namen uit de tovenaarswereld. Vele hiervan hebben zich al aangesloten bij Voldemort en maken zich klaar voor een zware oorlog. 

Ik zwaai even naar Patty als ook zij met haar familie vertrekt en naar Theodoor Noot, die aan de zijde van zijn vader staat. Hij geeft een voorzichtige zwaai terug. Zijn moeder lijkt er niet bij te zijn. Nu ik erover nadenk, ik heb haar het hele feest niet gezien. 

'Hoe kan het toch dat jij het nooit koud hebt?' 

Draco komt het balkon op lopen, zijn gala gewaad omgewisseld naar een pyjama outfit, met daar overheen een mantel. Heel even laat ik mijn ogen over de blonde jongen heen glijden. De losse kleding staat hem goed, in tegenstelling tot die stijve pakken. Dan haal ik mijn schouders op en richt me weer op de mensen beneden me.
Op dit moment heb ik het wel koud, maar ik vind het fijn. Ik vind het fijn om die snijdende wind langs mijn wangen te voelen. De ketting van mijn moeder, met de temperatuurstabilator eraan, had ik omgewisseld voor een familiestuk van de Malfidussen vanavond. Zo komt het dat dit een van de weinige keren is dat ik wel de snijdende wind en de koelte van de nacht voel. Als het nodig is kan ik mezelf altijd nog opwarmen met een vuurtje.

'Waar is de moeder van Theodoor?' vraag ik nieuwsgierig aan Draco, die naast me is komen staan en ik wijs naar de jongen beneden ons. Zijn vader heeft nu ondertussen de schouder van Theo vast, maar zelfs van deze afstand kan ik zien dat die greep niet heel liefdevol is. 

Draco schudt zijn hoofd even. 'Zijn moeder is gestorven, lang geleden. Niemand weet waaraan.' 

Vol medelijden kijk ik naar de jongen. Zijn vader lijkt gedag te hebben gezegd tegen zijn kennissen en verdwijnselt met Theo naar huis. Dan bedenk ik me iets. 
'Bij de les van Hagrid over Terzielers...' mompel ik zacht. 'Toen kon Theo ze ook zien. Zou hij zijn moeder hebben zien sterven?' 

'Wie weet.' Draco houdt zijn schouders op en duikt nog wat dieper zijn mantel in. 'Kom we gaan weer naar binnen. Anders bevries je hier nog.' 

Ik zwaai nog even naar Benno, die ons als een van de weinigen op het balkon heeft zien staan, maar loop dan achter Draco aan de slaapkamer in.

De jongen laat zich op zijn bed vallen en geef met gesloten ogen een diepe zucht. Een snelle blik op de klok vertelt me dat het ver na middernacht is en, ondanks dat hij het niet wil toegeven, dat Draco hoogstwaarschijnlijk doodop is. 

Tegen de kast geleund kijk ik even naar de jonge Zwadderaar. Hij heeft zijn ogen nog steeds gesloten en zijn borst gaat zachtjes op en neer. Hoe vrij, hoe makkelijk hij zich in zijn slaapkamer gedraagt en beweegt, is zo'n grote tegenstelling vergeleken met zijn gedrag op school of rond zijn vader. Hier hoeft hij niet die ijskoude jongen te zijn, hier hoeft hij niet continu op het puntje van zijn tenen te lopen en altijd maar de beste te zijn. 

Hier is hij gewoon Draco, een jongen van vijftien. 

Een intens gevoel van verdriet overvalt me als ik denk aan het komende jaar. Deze momenten van vrede zal hij niet lang meer kunnen beleven, zonder in constante angst te leven. Hij weet dat Voldemort aan de macht komt, maar hij is er niet klaar voor.