Katelynn Mergel

The dementors

'Here we are, don't turn away now, we are the warriors that built this town' - Imagine Dragons, warriors

.............................................

Ik grijns in de stilte die zich in de kring vormt. Ik voel de vrienden van Dirk peilen over wat ze moeten doen.  Wie is dit meisje, die hun leider zo heeft laten reageren? Ik draai mijn lichaam naar Dirk en zet twee grote stappen zijn richting op. Zelf doet hij er eentje achteruit. 

'Wat is er, Dirk?' zeg ik spottend. 'Durf je niet meer? Ik ben maar een meisje, een zwak meisje. Kun je me niet aan?' Mijn grijns wordt alleen maar groter, als ik de twijfel van Dirk en zijn vrienden zie. Ik drijf de spot met hem, maar hij durft eigenlijk niks te doen. 

'Kom op Dirk,' roept een van zijn vrienden. 'Laat haar eens zien dat ze niet zo brutaal moet zijn!'

Langzaamaan beginnen ze hem toe te spreken en aan te moedigen. Ze vinden dat hij me in elkaar moet slaan, moet laten zien wie de baas is. Zelf ben ik ze alleen maar aan het toejuichen. Ervoor aan het zorgen dat ze hem blijven aanmoedigen. En dan knapt er iets bij Dirk. 

Hij haalt uit. 

In minder dan een seconden heb ik mijn arm omhoog en omklemt mijn hand de vuist van Dirk, die een tiental centimeters van mijn gezicht verwijderd is. Dirk is zeker niet de zwakste en het kost me dan ook enige kracht om zijn arm tegen te houden, maar ik kan hem aan. 

Uit de groep klinken verbaasde, misschien zelfs geschokte, kreten. Dirks ogen verwijdden zich en zijn mond valt een klein stukje open. Er is niemand, die zijn slag heeft weten tegen te houden. Niemand, behalve een 'gewoon' meisje. 

Verslagen laat Dirk zijn arm weer zakken. Ik richt me tot de rest van de groep. Als ik spreek, is mijn stem een octaaf lager. 

'Het is tijd voor jullie om te gaan.' 

Ze twijfelen. Durven ze te luisteren naar iemand die niet hun leider is? Gaan ze doen wat nota bene een meisje tegen ze zegt? 

'Zorg maar dat we gaan' snauwt Pieter Pulking. Een sluwe grijns vormt zich in mijn mondhoek terwijl in tegenover de jongen ga staan. '

'Oké' zeg ik zacht. 

Mijn ogen worden even donker en ik zie de blik van Pieter veranderen. Angst om het onbekende. In een vlugge beweging pak ik de voorkant van zijn jas en kijk hem nog even met een schuine blik aan.

'Ik had je gewaarschuwd.'

Dan til ik hem een aantal centimeters de lucht in en gooi hem met al mijn kracht naar achteren. Hij vliegt een meter of drie door de lucht en landt dan hard op de stenen stoeptegels. Een kleine kreet van pijn stoot hij uit, voordat hij mij met een gezicht vol angst aankijkt. 

'Zoals ik had gezegd; het is tijd voor jullie om te gaan' zeg ik zacht en dreigend. Ik sta met mijn rug naar de groep toe, maar hoor ze allemaal geschrokken achteruit lopen. Mijn houding is donkerder geworden. Langzaam draai ik me om. 

'Ga.'

Precies op dat moment trekken de wolken zich samen en klinkt er een enorme donderslag. De warmte van de zomer wordt uit de lucht gezogen en een koude wind zet op. Ik weet dat ik dit niet ben. Ik weet dat dit de dementors zijn. Maar dat weten zij niet. 

Al snel zetten de jongens het op een lopen, bang voor dat vreemde meisje. Ook Pieter Pulking is overeind gekrabbeld en volgt de groep snel. Zo blijven alleen Dirk en ik over. En nog iemand. Harry. 

'Wat wil je van me, heks?' stottert Dirk. Ik schud grijnzend mijn hoofd. 

'Natuurlijk wil ik niks van je. Niemand wil iets van jou. Ik ben hier voor iemand anders' zeg ik en draai mijn hoofd opzij. Daar komt Harry aanlopen, een enorme grijns staat op zijn gezicht. 

'Kate!' zegt hij blij. Mijn grijns verandert in een glimlach als hij dichterbij komt. We geven elkaar een stevige knuffel. Ik heb hem te lang niet gezien. 

'Kom op, Harry,' zeg ik. 'We gaan je spullen halen.' 

Met zijn drieën lopen we richting het huis van de Duffelingen. Het weer is omgeslagen en de wolken geven een duistere sfeer. Als we de tunnel inlopen, omklemt mijn hand mijn toverstok. Nu gaat het gebeuren. 

De tunnel is een oude verlaten plek, met slechte verlichting en een galmende klank. Terwijl we er lopen, flikkeren de lichten en is het enige geluid onze voetstappen. 

'Kate, ik voel me hier niet op mijn gemak,' zegt Harry zacht. Ik kijk in het rond. Dirk ziet bleek en durft in het algemeen niks te zeggen. Er zijn twee uitgangen in de tunnel. De dichtstbijzijnde is over een meter of twintig. 

Dan wordt het zwart. Alle lampen vallen uit en een koude wind trekt door de tunnel heen. Nu gaat het gebeuren. Mijn hart klopt bijna in mijn keel en voel de wolkjes die mijn adem vormt. Met mijn rechterhand pak ik de arm van Harry beet en mijn linker omklemt zich om mijn toverstok. 

'Dirk' roep ik. 'Dirk, waar ben je?' 

'Wat hebben jullie gedaan? Jullie doen dit! Stop!' klinkt de paniekerige stem van Dirk. Hij klinkt rechts van me, maar ik kan hem niet zien. 

'Luister Dirk,' zeg ik, mijn stem vriendelijk. 'Blijf staan waar je staat. Wij hebben dit niet gedaan. Je ziet ons zometeen. Lumos.' 

Een zwak lichtje van mijn toverstok geeft ons maximaal een meter zicht. Het is genoeg, want ik kan het silhouet van Dirk herkennen in het zwakke licht. 

'Dirk, kom hier,' roept Harry. Angst weerklinkt in zijn stem. Dirk vestigt zijn blik op ons, maar zet geen enkele stap dichterbij. 

'DIRK LUISTER NAAR ONS!' schreeuw ik. 'Dit kan je dood worden als wij je niet beschermen! KOM!' 

Dat haalt hem over en met een zacht angstig gepiep komt hij naar ons toe. Harry en ik gaan beide aan een zijkant van hem staan, ieder met zijn gezicht naar een uitgang. Ook Harry is niet dom en weet wat er gaat komen. Hij heeft in ons derde jaar genoeg met dit gevoel te maken gehad om het voor de rest van zijn leven te herkennen. De kou neemt toe en zelfs ik voel een koude rilling over mijn lichaam trekken. Langzaam wordt al het geluk uit me gezogen en ik weet dat ze nu heel dichtbij zijn. 

'Wat gebeurt er?' piept Dirk anders.

Ik heb geen tijd om antwoord te geven. 

Bij de uitgang van de tunnel verschijnt een zwart silhouet. 

.............................................

Yehess, weer een hoofdstuk :). Ik ben zo verbaasd over hoeveel dit boek al gelezen is!! Heel erg bedankt allemaal xx