RAISING PORTIA

Chapter 20

RAISING PORTIA
BY:TINK

CHAPTER 20

Tink: iniisip ko palang naiiyak na ako...kasalanan to ni peterpan reggie koh..pkisabi naman huwag niya ako iwan....
My pixie dust...running out.

LOVE...

" Ano ba yan!How's the chelation going??!!"
A doctor in her late 20's appears to be irritated.
Kamukha niya si Demi Lovato.
She's plain.
Nakasimangot ito habang kausap si Dra. Dee.
" God!increase the dose...ilipat niyo yan sa ICU, Im not a pedia so huwag mo sa akin ipasa.!"
Ano na ang nangyayari sa anak ko, i keep on eavesdropping. I wanna hear how my Portia's progress pero base sa naririnig ko she's not okay.
" Kris..please you know what im going through I cannot focus baka mapahamak pa sa kamay ko ang bata.."
Galit na inihagis ng isang Doctor ang stethoscope. Tulog padin si Portia habang ang dalawang doctor ay hindi magkaintindihan.
" Huwag mong gamitin yang mga falls mo...how about your hippocratic oath you idiot!"
Ngumiti si Dra. Dee, I cannot understand kahit todo na ang boses ng isang doctor wala parin akong naririnig na sagot ni Dra. Dee.
" Sige na Kristiane..."
Lumapit ito at hinawakan ang kamay, pumiksi naman ang isang doctor.
" Okay okay..mana ka sa kuya mo!idiots..increase mo yung chelation agent baka ma coma pa yang pasyente mo, ipa Ultrasound mo ngayon yan at tignan ko..pkidala ung MRI sa clinic ko." nakasimangot ito.
Aalis na sana ako pero biglang humarap sa akin ang doctor.
" Oh.." imbes na mapahiya ito dahil nadinig ko ang lahat, nagtaas pa ito ng noo.
" Hi Hannah..This is Dra Kristiane Serrano ( my bf and his first love tsk wag niyo sabihin siya yung bida dun)..she's a surgeon as well as medical doctor, co management ko with Portia sa kanya.."
Napatango nalamang ako, pero im intrigue.
" Hi" bati ko, pilit lang itong ngumiti at umalis na.
Sumenyas naman si Dra. Dee, na okay lang, at gumuhit ng puso sa dibdib at nagaksiyong tinarakan ng dagger.
Natawa ako...ganun pala, atleast di ako nag iisa.
Portia still sleeping, tahimik...no worries...no doubts...no tears...
Sleeping just like babies in their soft feathered cradle. Humalik ako sa kanya bago hinarap ang doktor.
" Dok..how is she..?"
Matagal bago nakasagot ang doktor.
" Im sorry...nung una effective ang chelation..ang medications...Hannah to tell you frankly..its 35% survival rate, malaki ang liver damage niya..and baka magka hepatic encephalopathy siya, mag iincrease ng tension sa brain niya magkakaportal hypotension which some parts of the braiin are affected...that's probability, not because of the coppers but its the function of her liver....madaliin natin ang transplant Hannah.."
tinapik niya ako sa balikat.
" Bakit hindi niyo siya gamutin?!" napaatras ako.
Noo'y dumating si Yohan, kinalma ako.
" We just started the moment we confined her...expect niyo ng ma coma siya a couple of days or pwede ding hindi..we will try our best.."
Hinawakan ko ang doctor.
" Hannah.."bulong ni Yohan, at niyakap ako.
Im freakin' out Im so scared on what will happen to my daughter..im so scared.
" Please..." umiiyak ako. Nagmamakaawa na gamutin ang anak ko,
'' Gawin niyo na ang transplant ngayon din!"saad ko. Ayoko pang magdusa ang anak ko, ilang libong beses na mas masakit ang nararamdaman ko. Like being crucified..ang sakit maging ina.
" Ano-" bumalik ulit si Dra. Serrano at may bitbit na ding chart.
Deadma lang ito sa akin, nagtuloy siya upang tignan ang kalagayan ng anak ko.
She even checked the reflexes of my daughter.
" Present pa ang babinzki reflex nito.."
Ang angas ng doktor na to, hindi pinapansin ang pag iyak ko.
Kinuha naman ni dra Dee ang chart at binasa ang mga orders nito.
" God ang dami!"
Nagtaas lang ito ng kilay, at tinignan ako.
I saw it in her eyes...there's sadness..there's tears..there's hatred unspoken.
" Calm down..we'll do what is the best thing to do."
Nakahalukipkip ito.
" Since wala kayong donor isasama namin ang pangalan niya sa listahan.."
Umiling ako.
" Ako dok...nag paphysical exam na po ako,..were waiting for the results maging ang kapatid ko"saad ko.
Tumango tango siya.
" Okay goodluck then." poker face ito...
" Dok...gagaling pa ba siya?"sa wakas nagsalita na ang asawa ko.
Binitiwan na din niya ako.
Tumango ang doktor.
Nakatingin ako kay Portia...ang tagal ng tulog niya ngayon..
Simula ng makita niya ang papa niya..naging masigla siya...pero bakit ang sakit niya lalong lumala.
" Don't lose hope."saad ni Dra. Serrano.
Nagtatanong ang mata ko...why not lose hope?...Portias condition is getting worse. Sana naman magamot na siya.
Sana naman,..sana okay na siya.
Im tired..pero ayokong sumuko lalo na ngayon at kelangan kami ni Portia.
That day nilipat si Porx sa ICU..at ang masakit...her level of consciousness...stupor na siya.
God...help my daughter...
" Han..."
Lumapit sakin si Yohan, he handed me a bottle water.
Were inseparable now. Ayoko..at hindi ko n kakayin pa ang susunod na mga pagsubok.

◦°˚◦°˚◦°˚◦°˚◦°˚◦°˚◦°˚◦°˚◦°˚◦°
◦°˚◦°˚◦°˚◦°˚◦°˚◦°˚◦°˚◦°˚◦°˚◦°˚
Habang may ulirat pa ang anak ko.we did our best to make her happy.
Heto..sa kakaibang sitwasyon..im marrying my husband again..a church wedding.
Kahit nanghihina...pinilit kami ni Portia...
I wanted to show her how much we love her..and how much we love each other..
Im wearing a wedding gown...simple yet elegant...im holding my bouquet...its an orange
tulip.
This is my dream wedding.
Nagtama ang mga mata namin its full of happiness..yet our hearts filled with sadness. Portia is holding my long gown...
She's smiling...but her looks devoured by ailment. Portia...
" I love you mama.." She kissed me.
Zayn on my side..nakakapit ako sa braso niya.Naroon din ang boss ko sa PIC.
Everything was just right. Lumuha ako..
Yes everything was right..it seems perfect..but glancing at my daughter now...
So....cruel.
The singer sang our song..your guardian angel.....
Portia is crying too.
Hawak niya ang ulo.
Hinanap ng mata ko ang nurse nito at si Dra. Dee, their just near us.
Kinalma ko ang sarili ko.
I heard the wedding march...nauna na ang mga abay..
Kahit malayo kita kong may sinasabi si Yohan..kinuha niya ang mikropono.
I love you... Hindi kita iiwan...
Ang katatagan mo ang magiging sandigan namin ni Portia...
salamat mahal ko..
Lumuha ito habang nakatingin sa amin..habang lumalapit ako sa kanya.
Lumuluwag naman ang paghawak sa akin ni Portia. As we approached Yohan...humalik siya sa ama..at nakipagkamay ang kapatid ko, Lord... Tumingin ako kay Portia.
Nanginginig siya... And her eyes were almost close to sleep.
Lumapit si Dra. Dee at inalalayan si Portia.
" Mama...don't worry...masaya ako.."
Sinimulan na ang wedding ceremony...changing vows and likes..
And I do's....
Nakangiti si Portia.
" You may now kiss the bride.." anang pari. Yohan kissed me on my lips..deep full of love. Niyakap niya ako ng mahigpit na kahit inaalis ko ang kamay niya nakayakap pa din sa akin.
" No.." saad nito garalgal ang tinig,
Pilit ko siyang tinulak.
saw him crying... I saw his eyes...
He's staring on the person at my back..
Portia...
Pumihit ako...
I saw Zayn carrying his niece...his running... Nakita ko si Portia...
Nakapikit ito... Ang mga kamay niya'y nakalaylay.
" Portia!!!!!" halos mabingi ako sa sarili kong boses. Agad akong hinawakan ni Yohan. Portiaaa...
I saw her head lifted..i saw her beautiful face... She smiled at me...
She's not crying....
Nasa pintuan na sila ng simbahan ng pumikit ang anak ko.
" Portiaaaa..." Ang sakit... Lord...ibigay mo nalang siya sa akin...madami ka ng angels..bakit kukunin mo pa ang anak ko...
Bumalik sakin si Yohan...babawiin mo naman ang anak ko,.. Napaluhod ako...
Together with Yohan we prayed.
Hindi din umalis ang mga bisita, they also prayed for my Portia.
Hindi ko kakayanin kung mawala siya...
Portia is my life...

Tink:
peterpan,
the pain will surely vanish..
But the scars keep you reminisce...
In time I will forget...
In time theres no regret..
Your love I know will still stand..
Though my pain...still bitten in pangs.
Love,
tink