~Magie, liefde en verraad~
Lisa Cartwrights gewone leventje, als demonen dodende schaduwjager, wordt opgeschud door een reeks mysterieuze moorden. Ze start haar zoektocht, vastbesloten om de oorzaak van deze slachtingen te vinden, maar in de plaats...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Good friends, good books, and a sleepy conscience: this is the ideal life" -Mark Twain
Antwerpen, 8 februari 2018
Lisa Cartwright spande haar boog aan. Ze voelde haar hart in haar keel kloppen, alsof het haar wilde waarschuwen voor het naderende gevaar.
'Ik had binnen moeten blijven,' stamelde ze tegen zichzelf. Lisa sloeg weer een steegje in en voelde de sensor in haar broekzak harder trillen. Ze kwam dus dichterbij het gevaar. Het was pikdonker in de straten van Antwerpen, er was geen enkele straatlantaarn te bekennen. De enige reden dat ze iets kon zien, was door de nachtzichtrune die ze op haar arm had getekend. Lisa haalde haar neus op, de zo bekende stank vulde haar neusgaten. De geur van demonen.
Nog geen seconde later versperde een Raumdemon haar de weg. Zijn witte, geschubde huid glansde in het maanlicht. De tentakels spartelden wild in het rond, in een poging haar te omvatten. Lisa hief koelbloedig haar boog en schoot.
Twee uur eerder
Lisa keek op van het boek dat ze aan het lezen was en wierp een blik op de klok. Tot haar grote verbazing wees de kleine wijzer naar de negen. Ze was de tijd helemaal uit het oog verloren en sprong op vanuit haar stoel.
Snel haastte ze zich door de gang en gooide de deur open.
'Lisa!' riep Lotte, die vrolijk op haar kwam afgestormd en haar omhelsde met al haar kracht. Lisa zuchtte opgelucht, gelukkig was ze in orde.
Ze trok zich opgelaten los uit Lotte's omhelzing en keek in het rond. Het olijke duo was nog niet voltallig.
'Je moet komen kijken tante Lisa, ik heb een tekening gemaakt.' Een glimlach verscheen op Lisa's lippen, ze vond het zo schattig wanneer ze tante genoemd werd. Zelfs al was ze maar de vriendin van hun zus.
Lotte sleurde haar mee en liet haar kunstwerk met veel trots zien. Het was een tekening van haarzelf met een cape om, vliegend door de lucht, terwijl ze demonen onthoofdde. Haar ros haar waaide in de wind en het bloed spatte in het rond, het was niet bepaald wat je van een tienjarige zou verwachten. Lisa slikte.
'Je hebt echt talent,' loog ze. Lotte knikte zelfingenomen. Opnieuw keek Lisa angstig in het rond. Ze had één taak: op de kinderen passen en zelfs dat kon ze niet. 'Heb jij je broer ergens gezien?' vroeg ze haastig.
'Nee,' zei Lotte met grote ogen, de leugen droop ervan af. Lisa trok een wenkbrauw op. 'Hij wou mijn tekening verpesten, dus ik heb hem opgesloten in zijn kamer,' flapte ze eruit.
'Lotte Starkweather!' Het was niet de eerste keer dat ze Maxim had opgesloten in zijn kamer. Nu keek ze Lisa aan met een grote pruillip en neptranen in haar ogen.
Lisa klemde haar kaken op elkaar en zuchtte: 'Ga jij dan ook maar naar je kamer, het is al laat!'
'Jij hebt niets over mij te zeggen!' zei ze stampvoetend, maar draaide zich toch om en liep - hopelijk - richting haar kamer.
