~Magie, liefde en verraad~
Lisa Cartwrights gewone leventje, als demonen dodende schaduwjager, wordt opgeschud door een reeks mysterieuze moorden. Ze start haar zoektocht, vastbesloten om de oorzaak van deze slachtingen te vinden, maar in de plaats...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Nobody can give you wiser advice than yourself: if you heed yourself, you'll never go wrong." -Marcus Tullius Cicero
Olivia drukte haar handen tegen haar oren. 'Wat is dat helse geluid?' riep ze boven het geloei uit.
'De bel,' zeiden Jonathan en Lisa in koor, zonder meer renden ze de kamer uit. Max was al terug naar boven aan het klimmen en leek geen last te hebben van de herrie. Eindelijk actie, dacht Olivia. Zij en Arthur wisselden een blik.
'Gered door de bel,' zei ze met een speelse glimlach, nog geen seconde later kwam ze in beweging. Zij en Arthur hadden het duo, die hun pas al hadden vertraagd, snel ingehaald.
'Verwachten we iemand?' Lisa wierp een blik op Jonathan, die zijn hoofd schudde. Toen ze bij de grote deuren in het kerkgedeelte van het Instituut aankwamen, zagen ze dat Anna hen voor was geweest. Er stond een meisje van rond de achttien jaar in het deurgat, ze droeg een lange lichtpaarse jurk en had schouderlang witblond haar. Lisa en Jonathan liepen naar haar en omhelsden haar kort om de beurt. Het meisje lacht breed.
'Zijn dat de nieuwe schaduwjagers?' Ze keek nieuwsgierig naar Arthur en Olivia, die ongemakkelijk haar gewicht verplaatste. Ze wierp een blik op Arthur, hij stond met halfopen mond naar het meisje te staren. Ze gaf hem een stomp in zijn zij en liet hem weten dat hij aan het gapen was. Hij schudde ontkennend zijn hoofd, al keek hij nu wel weg.
'Ja, dat zijn ze,' zei Jonathan, met een blik op haar en Arthur. Het meisje liep heupwiegend naar hen toe en stak haar hand uit naar Olivia.
'Hoi, ik ben Moira.'
Ze wilde zichzelf ook voorstellen, toen Arthur haar in de rede viel: 'Wat ben je?' Het meisje moest lachen, haar stem was zo zacht als boter.
'Moj-ra,' zei ze traag. Arthur leek te beseffen dat het een naam was en nam gegeneerd een stap achteruit. Olivia schudde haar hand, haar lange nagels hadden dezelfde kleur als haar jurk. Haar ogen waren heel lichtblauw met een beetje paars erin, nog lichter dan die van haar en met minder groen. Olivia mompelde een begroeting. Ze was bijna nooit geïntimideerd door iemand, maar er was iets aan de houding en uitstraling van het meisje waardoor ze zich heel klein voelde. Ook al was ze even groot als haar.
'Ik ben Olivia,' zei ze. Moira knikte en draaide zich om naar Arthur, die ze ook de hand schudde. Nu pas viel het Olivia op, of het door de lange jurk kwam of door een betovering wist ze niet, dat het meisje een staart had. Een stáárt. Het leek op de lange staart van een leeuw die van onder haar jurk kwam piepen. Olivia maakte een verstikt geluid.
Ze had tijdens de lessen in de Academie wel gehoord over heksenmeesters en er zelfs één ontmoet, maar ze verschoot toch elke keer. Ze konden toveren en hadden allemaal één of meerdere heksenmeestertekens. Zoals vleugels, klauwen, kattenogen, andere huidskleuren, zelfs staarten, zo blijkt.
